"รอดปาฏิหาริย์เลยนะ เหล็กเสียบทะลุปักอกขนาดนั้น แต่ยังรอด" ก้าวหน้าตบหน้าตัวเองซ้ำๆ อย่างตื่นๆ
บดินทร์ได้ยิน แต่ไม่ทันฟังบางคำ เพราะสุนัขที่กระโดดไปมารอบตัว ก่อนจะนั่งลงยกขาหน้าขึ้น
พลางกระดิกหางรัวๆ
"อย่าตามฉันมานะ อยากจะไปไหนก็ไปเถอะ"
"ถ้ามันพูดได้ มันน่าจะพูดว่า อยากไปกับนาย"
"แม่ฆ่าฉันแน่"
ก้าวหน้าพ่นลมออกทางจมูกอย่างเซ็งๆ "นายดูนะ" เขากางแขนคล้ายจะโอบกอดสุนัข แต่ต้องกระโดดหนีพร้อมๆ หดมือ-แขนกลับมากอดตัวเองอย่างทันที เมื่อมันขนพอง แผงคอและหูตั้ง หางตรงเฉียงลงพื้น
แกว่งหางไป-มาช้าๆ ส่งเสียงคำรามพร้อมจะกัด
"หยุดนะ!" บดินทร์โพล่ง สุนัขหางตกทันที พร้อมแกว่งไป-มา
"เห็นไหม ต้องเป็นนายเท่านั้น" ก้าวหน้ายักไหล่
= เรือนไทย =
นางราชพฤกษ์กำลังทำความเคารพแท่นบูชารูปบรรพชนประจำตระกูล ผู้ล่วงลับไปแล้วทุกคน
กระทั่งมีแรงโอบรัดจากข้างหลัง
"ผมเจอลูกหมาหลงทางอยู่ข้างถนน ขอเลี้ยงเธอไว้ได้ไหมครับ" บดินทร์ออดอ้อน
"ตั้งชื่อให้ เธอ ของนายหน่อยสิ" เทวราชกระเซ้า
"อ๋อ ไม่ต้องก็ได้มั้งคะ ปลอกคอก็เขียนชื่อบอกอยู่ค่ะ" เนื้อทองยิ้มบาง ขณะจับปลอกคอ
ก่อนจะลูบฐานคออย่างเอ็นดู ซึ่งดูเหมือนสุนัขจะพออกพอใจ หรี่ตา เคลิ้มเชียว
ก้าวหน้าตาโตสบตากับบดินทร์ สายตาอ่านได้ว่า 'เมื่อกี้ นายเห็นมันจะงับหัวฉันใช่ไหม'
ชื่อ หูหลาง
"แต่ไม่ระบุที่อยู่ ไม่ระบุเบอร์โทรศัพท์ ก็น่าจะติดต่อเจ้าของไม่ได้ค่ะ" เนื้อทองบอก
"สุนัขตัวนี้พิกล เมื่อกี้ปลอกคอนั่นไม่มีจริงๆ นะ" ก้าวหน้าพูด ขณะที่มองดูหูหลางทำพฤติกรรมแปลกๆ
มันหางยกขึ้นสูงและสะบัดไปมาอย่างรวดเร็ว ลิ้นยื่นออกมาคล้ายกับกำลังยิ้มให้เทวราช
"นายกับฉันอาจจะกังวลเรื่องอื่นจนไม่ทันสังเกต จู่ๆ ปลอกคอคงไม่ปรากฏออกมาเองหรอก" บดินทร์เกาศีรษะแกรกๆ
นายยุทธนาโพสต์โซเชียล "พ่อประกาศตามหาเจ้าของช่องทางเครือข่ายที่เชื่อมต่อกันทั่วโลกแล้ว อีกไม่นานน่าจะมีคนติดต่อมาหาเรา"
เทวราชพยักหน้ารับทราบ "แต่ระหว่างประกาศตามหาเจ้าของ แม้เกิดมาเป็นสุนัขก็ต้องการอาหารและที่นอน เห็นด้วยกับผมไหมครับ"
นางราชพฤกษ์เปิดแท็บเล็ต สายพันธุ์สุนัขที่เหมาะกับบ้านที่มีเด็กเล็ก
สุนัขพันธุ์บีเกิ้ล, โกลเด้น รีทรีฟเวอร์, พุดเดิ้ล และ ลาบาดอล
"คุณรู้หรือยังว่า มนุษย์เรามีวิธีฝึกสุนัขให้เชื่อฟังแล้วนะ" นายยุทธนาทำท่าหดคอ เมื่อนางราชพฤกษ์ส่งสายตาดุ
ท่ามกลางความแปลกใจของทั้งห้า ลูกสุนัขอ้อนไม่ต่างกับแมว ตากลมโตส่องประกายวิบวับ หู่ลู่ไปข้างหลังราวกับอ้อนวอน
"หยุดส่งสายตาออดอ้อนแบบนั้นเดี๋ยวนี้ แม่หมายถึงลูกน่ะ ดิน"
"เอาล่ะ สัตว์เป็นสิ่งมีชีวิต ลูกก็เป็นสิ่งมีชีวิต ลูกต้องการความรัก ความเอาใจใส่จากพ่อแม่
สัตว์เลี้ยงก็ต้องการความรัก ความเอาใจใส่จากเจ้าของอย่างลูกเหมือนกัน"
บดินทร์หน้าจ๋อย
"ขอเหตุผลดีๆ สักข้อที่พ่อกับแม่ควรยอมให้ลูกเลี้ยงดูสัตว์"
บดินทร์ตาลุกวาวเป็นประกาย
"เพราะสาวๆ ชอบผู้ชายเลี้ยงสุนัขครับ"
"แยกย้าย"
"เพราะผมมั่นใจว่าผมเลี้ยงดูสุนัขตัวนี้ได้ดี ดีกว่าปล่อยไปอยู่กับคนอื่น ซึ่งผมไม่เห็นว่าใครคนนั้นจะเลี้ยงดูสุนัขตัวนี้แบบไหนครับ"
นางราชพฤกษ์ถอนหายใจ ขณะที่นายยุทธนายิ้มอ่อน ยืดอกทำท่าภูมิใจ ประมาณว่า นี่ซิลูกผม
เด็กๆ สามพี่น้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ ขณะมองไปที่อักษรยืดยาวต่อเนื่องบนบอร์ดพลาสติกแข็งสีสันสดใสที่มีกระดาษ เขียนว่า
[ตารางหน้าที่ดูแลเจ้าสัตว์เลี้ยงแสนรักของบดินทร์]