= เรือนไทย =
ศาลพระภูมิ
"ท่านปู่ทวดเจ้าบ้านเจ้าเรือนดูแจ่มใสนัก" เสียงชายหนุ่มทักทาย ทันทีที่ร่างหนึ่งปรากฏ
ชายชราซึ่งยืนหันหลัง เหงื่อที่ผุดบนหน้าผากค่อยๆ หายไป พร้อมๆ อากาศเริ่มเย็นสบาย เขาสูดลมหายใจเข้าลึกจนท้องป่อง ก่อนจะหายใจออกจนท้องยุบ แล้วถึงหันมาพร้อมเครื่องแต่งกายประจำหน้าที่ ผมและเคราสีเทาเงินยาวจรดพื้น ริมฝีปากประดับรอยยิ้มรับแขก
แขกผู้มาเยือนทำความเคารพผู้สูงวัยกว่า เขาเป็นชายหนุ่ม หล่อเหลาราวกับปูนปั้น 'พิทักษ์กาล สันติสหพันธุ์พิทักษ์'
ชายชราเอ่ยเนิบช้าว่า "ส่งเทวทูตสิบปีกมาเลยเหรอ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เราเจอกันครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่นะ"
"งานเลี้ยงกระชับมิตร ดินแดนท้องฟ้า อาณาเขตสวรรค์ครับ"
"วันนี้ คุณมาที่นี่ด้วยเหตุอะไร"
"ผมมาในนามของกระทรวงศึกษาธิการ"
ชายชราชะงักกึก สีหน้าเหมือนกลืนพริกเต็มกำมือ
"แน่ใจแล้วเหรอ เขาดูเด็กเกินกว่าจะไปเรียนที่นั่นนะ"
"เรื่องนี้มีอนาคตของเด็กๆ และประชาชนหลายพันล้านคนเป็นเดิมพันครับ"
"หัวใจของเด็กคนนี้ราวกับดึงดูดสรรพอันตราย จะเกิดเมื่อไหร่ จะเกิดที่ไหน จะเกิดอย่างไร ไม่มีใครล่วงรู้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เศษวิญญาณส่วนหนึ่งของอำนาจมืดตามโจมตีเขาตลอดมา ในรูปแบบสรรพภัย เกรงว่าเมื่อเขาข้ามไปดินแดนหน้าแล้ว เขาอาจจะไม่ได้กลับมาอีกเลย"
"แต่ท่านเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ไกลกังวล เป็นโรงเรียนที่เต็มไปด้วยคนมีความสามารถเมื่อจบการศึกษา เป็นสถาบันที่มีคุณภาพสูงที่สุดในดินแดนหลังความตายครับ"
ใช่ว่าปู่ทวดเจ้าบ้านเจ้าเรือนแบบชายชราจะไม่รู้ว่า สิ่งมีชีวิตเกิดได้ทั้งในยุคที่วุ่นวาย และยุคที่สงบสุขรุ่งเรือง เพียงแต่มีความเป็นห่วงและผูกพันกับบดินทร์อยู่มาก เขาใส่ใจดูแลเด็กคนนี้ตลอดมาหลายปี ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่า วันหนึ่งต้องจากกัน
ไม่ว่าจะจากเป็น หรือจากตาย ก็ย่อมทำใจยอมรับความจริงได้ยาก
"แต่ท่านเองก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกันว่า ไกลกังวล เป็นโรงเรียนที่อัตราคนรอดชีวิตน้อยมากนะ ไม่ใช่เฉพาะคนเป็น แม้แต่คนตายก็ยังรอดยาก"
ชายชราเริ่มเดินออกนอกศาลพระภูมิ ชายหนุ่มเดินตามท่าทางนิ่งสงบ
"เด็กคนนี้มักจะเจออุบัติเหตุบ่อยอย่างน่าเหลือเชื่อ ถึงขนาดที่ว่าแผลเก่ายังไม่ทันหาย ก็ได้แผลใหม่เพิ่มขึ้นมาแล้ว ถ้ามีความประสงค์จะพาคนไป ก็ออกไปกับฉัน บ้านไม่ใช่สถานที่สร้างเสร็จเพียงแค่ดีดนิ้ว"
ที่ผ่านมา ไม่เคยมีใครส่งจดหมายเชิญสำเร็จ
เหตุผลเพราะ...