บทที่ 30 - ผู้กล้า
.
.
ย้อนกลับไปในถ้ำจันทร์ดับ
ร่างของเด็กหนุ่มกระเด็นไปด้านหลังด้วยแรงส่งจากเวทสายลม คมมีดไร้ลักษณ์เฉือนผ่านหน้าท้องเป็นแนวยาว ฝากรอยแผลฉกรรจ์เอาไว้สายหนึ่งในพริบตา
ความเจ็บปวดแล่นปราด ดวงตาสีเขียวเบิกกว้างเมื่อพบว่าบัดนี้ ใต้เท้าตนมีเพียงความว่างเปล่านอกขอบผาเท่านั้น
ภาพตรงหน้าถูกดึงออกห่างในพริบตายามร่วงหล่น เสียงร้องยังคงติดค้างอยู่ภายในลำคอ ขณะที่เขาตกลงไปในธารน้ำที่อยู่เบื้องล่างของหุบเหวอย่างรวดเร็ว
เด็กหนุ่มหมดสติไปทันทีเพราะแรงกระแทกจากผิวน้ำ กระแสน้ำเชี่ยวกรากโอบล้อมรอบร่างที่ร่วงหล่น ซัดเอาร่างของเด็กหนุ่มไหลไปตามธารน้ำใต้ดินอย่างรวดเร็ว
ไม่กี่วันหลังจากนั้น ชาวบ้านคนหนึ่งก็พบร่างของผู้บาดเจ็บที่ลอยมาเกยตื้นตรงริมฝั่งแม่น้ำสายเล็ก
ลมหายใจของคนป่วยแผ่วจางราวกับจะหยุดลงได้ทุกเมื่อ แต่กลับไม่ยอมขาดห้วงลงราวกับกำลังต่อสู้สุดใจเพื่อมีชืวิตอยู่ต่อ
หนึ่งเดือนผ่านไป บาดแผลใหญ่ตรงหน้าท้องเริ่มสมานเข้าหากัน
สองเดือนผ่านไป อาการของคนป่วยเริ่มดูดีขึ้นตามลำดับ ผู้รักษาประจำหมู่บ้านเริ่มวางใจว่าอีกฝ่ายจะรอดชีวิตอย่างแน่นอน
