บทที่ 36 - ไม่รั้งรอ
.
.
"เฮ้อ…"
เมื่อภาพตรงหน้ามืดลง วาลเรียสถอนหายใจยาวเหยียด
มือทั้งสองข้างสั่นระริกซ้ำยังเปรอะไปด้วยเลือดของตนเอง กำแพงใสเบื้องหน้ามีรอยแตกร้าวเป็นทางยาว ซ้ำยังถูกชโลมไปด้วยสีแดง
ของเหลวสีสดซึมไปตามรอยแยกเล็กๆ จนไหลหยดลงบนพื้นด้านนอกเป็นหย่อมๆ
คนที่ถูกขังอยู่ด้านในผลึกเปลี่ยนท่าทางเป็นเอนหลังพิงผนัง สองมือที่บาดเจ็บวางลงบนหน้าตัก ขณะที่ดวงตาสีเขียวหลุบลงน้อยๆ
วาลเรียสเอ่ยขอโทษคนที่ตนคอยขัดขวางตลอดทั้งวันอยู่ในใจ แม้จะเข้าใจการกระทำของอีกฝ่ายในฐานะผู้กล้า แต่บางครั้งการเข้าใจกับการยอมรับก็มักไม่เป็นไปในทิศทางเดียวกัน
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตอนที่พัลลาดยังคงใช้ร่างกายของเขาอยู่
แค่ในวันแรกของการต่อสู้ ทั้งสองฝ่ายก็สูญเสียกันไปไม่น้อยแล้ว
เขาไม่อาจตัดสินได้ว่าการกระทำของใครเป็นสิ่งที่ชอบธรรม แต่สงครามที่ไร้เหตุผลนี้ไม่ควรจะเกิดขึ้นตั้งแต่แรก!
เด็กหนุ่มไล่สายตาไปตามรอยแตกร้าวที่กระจายอยู่เบื้องหน้า หากพยายามสักหน่อย การหลุดออกจากผลึกที่ระบบครอบขังเอาไว้ก็น่าจะไม่ใช่เรื่องฝันเฟื่องจนเกินไป
ต้องรีบหาวิธียึดเอาร่างของตัวเองคืนมาให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้น…
