บทที่ 41 - ทะเลมืดมิด
.
.
ท่ามกลางความเงียบที่ถูกทำลายลง เด็กหนุ่มลดดาบยาวกลับลงมาไว้ข้างลำตัว การกระทำดังกล่าวดูเชื่องช้าอย่างยิ่งในมุมของคนที่เฝ้ามองอยู่ด้านข้าง
ต่างจากครึ่งอสูรเสือขาวที่นิ่งอึ้งไป ตลอดจนเหล่ามนุษย์ซึ่งยังติดค้างอยู่ที่ชั้นบนพร้อมกับความสับสน ฟิลันเป็นเพียงคนเดียวที่กระเสือกกระสนลุกขึ้นอย่างสุดความสามารถ
หมาป่าดำซึ่งกำลังดีใจสุดขีด เกือบจะโถมตัวเข้าหาคนที่มันเฝ้าคิดถึงมาตลอดหลายปีแล้ว หากไม่ใช่เพราะประกายของหยดน้ำที่สะท้อนอยู่บนดวงหน้าของอีกฝ่าย
"วาล…วาลเรียสครับ?"
ฟิลันเรียกชื่อของคนตรงหน้าอย่างหวั่นใจ ครึ่งอสูรสุนัขป่ามีท่าทีกระวนกระวายยิ่งกว่าเดิม เมื่อเห็นหยดน้ำที่พร่างพรมลงมาจากดวงตาสีเขียวคู่นั้นไม่ขาดสาย
ขณะที่มือของหมาป่าดำยกค้างอยู่กลางอากาศอย่างคนทำอะไรไม่ถูก วาลเรียสหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ยามเห็นท่าทางครึ่งๆ กลางๆ ราวกับอยากดึงเขาเข้าไปกอด แต่ก็ไม่กล้าลงมือสักทีของอีกฝ่าย
รอยยิ้มงดงามผลิบานกลางคราบน้ำตาที่ยังคงไหลหลั่ง เด็กหนุ่มกะพริบตาถี่ๆ หมายจะไล่สิ่งที่เข้ามาบดบังภาพตรงหน้าให้พร่าเบลอออกไป แต่กลับยิ่งทำให้หยดน้ำเกาะพราวอยู่ตรงปลายขนตา
