บทที่ 43 - รังที่อบอุ่น
.
.
เมื่อฟิลันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง คนแรกที่เจ้าหมามองหาก็นั่งรออยู่ข้างเตียงแล้ว
"ยังเจ็บตรงไหนอยู่หรือเปล่า? กินอะไรรองท้องก่อนไหม?"
วาลเรียสส่งยิ้มให้ครึ่งอสูรซึ่งมีสีหน้าสะลึมสะลือ ส่วนหมาป่าดำตื่นเต็มตาตั้งแต่เห็นรอยยิ้มของอีกฝ่าย
"อือ หอมจัง"
เจ้าหมาดมกลิ่นฟุดฟิดตามความเคยชิน ต้นตอของกลิ่นที่หอมฟุ้งไปทั่วห้องนั้นมาจากถาดในมือเด็กหนุ่มนั่นเอง
"เดี๋ยวผมกินเอง…"
ครึ่งอสูรพยายามแย่งถาดอาหารมาจากอีกฝ่าย แต่กลับโดนปัดมือทิ้งเสียกลางทาง
"ฟิลันป่วยแล้วดื้อทุกที มือยังไม่ค่อยมีแรงจะกินเองได้ยังไงหืม?"
เด็กหนุ่มแสร้งทำหน้าดุใส่อีกฝ่าย ก่อนจะยกช้อนซุปขึ้นจ่อปากเจ้าหมา
"อื้อๆ อิ๋ง…"
ครึ่งอสูรสุนัขป่าอ้าปากรับอย่างไม่อิดออด ดวงตาสีเหลืองซีดช้อนมองอีกฝ่ายด้วยท่าทีออดอ้อน ขณะส่งเสียงประท้วงในลำคออยู่เบาๆ
"ค่อยๆ กิน ระวังจะสำลัก"
วาลเรียสดูคนป่วยที่ก้มหน้าก้มตากินราวกับเพิ่งรู้ว่าตัวเองหิวขนาดไหน
