บทที่ 40 - ถ้าหาก
.
.
ปลายดาบยาวถูกชี้ขึ้นสู่ท้องฟ้าเบื้องบน คมโลหะทอประกายเย็นเยียบยามต้องแสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมา เผยให้เห็นรอยยิ้มเปื้อนเลือดซึ่งเจือด้วยความหงอยเหงาของครึ่งอสูรที่ทรุดนั่งอยู่เบื้องหน้า
ทุกอย่างที่รายล้อมรอบกายคล้ายจะเชื่องช้าลงทุกขณะ วาลเรียสได้ยินเสียงจิปากอย่างไม่สบอารมณ์ของคนที่ช่วงใช้ร่างของตนเองอยู่
เขาแทบจะได้ยินเสียงหัวใจที่กระหน่ำเต้นอย่างรุนแรงด้วยความตื่นเต้นของพัลลาด องศาของมุมปากที่แย้มขึ้นน้อยๆ อย่างพึงพอใจยามเห็นท่าทีไร้เรี่ยวแรงขัดขืนของหมาป่าดำ และลมหายใจที่ถูกผ่อนออกเล็กน้อยในชั่วเสี้ยววินาทีที่จะลงมือ
เสียงทึบหนักที่เต้นตุบถี่รัวราวกับแนบอยู่ข้างใบหูเว้นช่วงออกไปทีละน้อย เด็กหนุ่มเบิกตากว้างจนรู้สึกเจ็บ ขณะที่ดวงตาสีเหลืองซีดยังคงจ้องตรงมาเบื้องหน้า ราวกับสามารถมองทะลุมาจนถึงก้นบึ้งที่ตนถูกคุมขังเอาไว้ได้
"ไม่…!?"
เสียงร้องด้วยความสิ้นหวังที่กลั่นออกมาจากส่วนลึกของจิตใจเคลื่อนผ่านลำคอเจ็บร้าว ถ้อยคำซึ่งสามารถกรีดบาดผ่านทุกอณูในอากาศได้สะท้อนก้องอยู่ในผลึกใส ยืดยาวเนิ่นนานราวกับไม่สามารถหยุดลงได้ชั่วกาล
