บทที่ 33 - รอยแตกร้าว
.
.
"แกต่างหากที่เป็นศัตรูของโลก ไอ้บ้าเอ๊ย!"
วาลเรียสเงยหน้าตะโกนสุดเสียง
ภาพเบื้องหน้าสว่างขึ้นอีกครั้งยามคนเป็นผู้กล้าลืมตาตื่น ท่ามกลางกิจกรรมของวันใหม่ซึ่งดำเนินไปโดยเขาเป็นเพียงแค่ผู้ชมเท่านั้น
ตัวต้นเหตุอย่างระบบเองก็เงียบหาย ราวกับจากไปโดยไม่สนใจจะโต้เถียงหรือรับฟังคำพูดของเขาอีกต่อไป
"แค่กๆ โอย…"
เด็กหนุ่มที่ตะเบ็งเสียงจนลำคอแหบแห้งไอออกมาเบาๆ ขณะทรุดนั่งลงในผลึกทรงเหลี่ยม
พื้นที่ภายในไม่สูงพอจะยืนหรือนั่งเหยียดขา คนที่ถูกขังเอาไว้ในร่างของตนเองอย่างไม่ยินยอม ทำได้เพียงยกมือขึ้นกอดเข่าสองข้างเอาไว้หลวมๆ
ดวงตาสีเขียวสะท้อนภาพของผู้คนซึ่งมารวมกันด้วยท่าทีฮึกเหิม ตระเตรียมไพร่พลจนพร้อมพรั่งสำหรับการทำสงคราม ซึ่งแท้จริงแล้วต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด กลับถูกชักเชิดชี้นำไปตามความต้องการของระบบที่เหล่ามนุษย์เทิดทูน
"แบบนี้ ผมควรจะทำยังไงดีล่ะ…"
.
"เตรียมรับมือ!"
พัลลาดร้องขึ้นยามสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวที่ผิดปกติ เสียงหวีดแหลมดังขึ้นพร้อมกับลมสายหนึ่งที่พัดวูบมาตรงหน้า เงาดำที่พุ่งถลามาอย่างดุร้ายถูกสกัดเอาไว้ด้วยโล่ใหญ่ในมือเพื่อนร่วมทีม
