- ยูกิอนนะ -
"ฉันไม่ได้นอนกับโนบุจังอะ"
เสียงบ่นที่ดังงุ๊งงิ๊งอยู่ข้างหูทำให้ชิโนบุที่กำลังเพลิดเพลินกับการดูวิวสวย ๆ ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ ดวงตาละจากภาพหิมะสีขาวโพลนตรงหน้ากลับมาหาคนที่ยืนงอแงอยู่ข้างกัน
ตั้งแต่มีประกาศรายชื่อว่าใครจะได้พักอยู่ที่ไหนกับใครออกมา แบล็กก็เอาแต่บ่นไม่หยุดแบบนี้มาเป็นสิบ ๆ รอบแล้ว
"นายจะบ่นอะไรนักหนา"
"ก็ฉันอยากนอนกับโนบุจังด้วยนี่"
"อย่าเว่อร์ได้ไหม ที่พักก็ไม่ได้ไกลกันขนาดนั้น"
พูดแล้วชิโนบุก็ใช้ศอกกระทุ้งใส่ไปทีหนึ่งอย่างหมั่นไส้กับสีหน้าหงอย ๆ ที่เห็น ก่อนจะตัดสินใจหันกลับไปมองวิวเหมือนเดิม โดยไม่ลืมขยับออกห่างจากแบล็กแล้วไปยืนเบียดอยู่กับอัลฟ่าแทนด้วย
ตอนนี้พวกเขามาถึงที่ฮอกไกโดกันแล้ว ที่พักที่ทางโรงเรียนจัดไว้ค่อนข้างน่าอยู่เลยทีเดียว เป็นเรียวกังขนาดใหญ่ที่มีบ่อน้ำพุร้อนให้ด้วย แต่เนื่องจากจำนวนคนที่ค่อนข้างมากจึงต้องแบ่งบ้านพักรวมกันเป็นสามหลัง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอยู่ในบริเวณเดียวกัน สามารถเดินไปมาหาสู่กันได้ เพียงแค่แยกอยู่กันคนละมุมเท่านั้นเอง
"ก็ฉันอยากนอนกับโนบุจังนี่"
"นายจะเลิกบ่นได้หรือยัง หัดอยู่เงียบ ๆ เหมือนอัลฟ่าบ้างเป็นไหม"
"ถ้าฉันได้นอนกับโนบุจังเหมือนอัลฟ่า ฉันก็จะอยู่เงียบ ๆ เหมือนกันนั่นแหละ"
เจ้าของชื่อที่ถูกลากไปมีส่วนเกี่ยวข้องได้แต่อมยิ้มขำกับการเถียงกันของทั้งคู่ จริง ๆ แล้วตั้งแต่มาถึงเมื่อช่วงเช้าเหตุการณ์ก็ยังปกติดีอยู่ ระหว่างทำกิจกรรมที่อาจารย์เตรียมไว้ให้ตลอดทั้งวันก็ยังสงบสุขดี จนกระทั่งพอถึงช่วงเย็นที่มีประกาศเรื่องที่พักออกมานี่แหละ แบล็กถึงได้เริ่มงอแงเพราะถูกแยกไปอยู่ที่บ้านพักอีกหลัง
"ต่อให้ได้พักด้วยกันนายก็ไม่เงียบหรอก ฉันรู้"
"โนบุจัง--"
"พวกนาย!"
เสียงเรียกที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้ทั้งสามต้องหยุดเถียงกันเรื่องที่พักแล้วหันกลับไปมอง ก่อนที่จะพากันแปลกใจเมื่อเห็นว่าคิระชิมะ ฮารุอิ และโอคาว่า กำลังเดินมาทางนี้ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
"มีอะไรกันหรือเปล่า"
"เราหามิยานะกันไม่เจอน่ะ ไม่รู้ว่าหายไปไหน"
เป็นฮารุอิที่หันมาตอบคำถามของแบล็กด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ซึ่งคิระชิมะและโอคาว่าเองก็มีสีหน้าไม่ต่างกันนัก คิ้วของแต่ละคนขมวดแน่นจนแทบจะเป็นปมอยู่แล้ว
"หมอนั่นอาจจะแค่ไปเดินเล่นหรือเปล่า"
ขณะที่ชิโนบุถามกลับไป อัลฟ่าก็กำลังพยายามนึกว่ามิยานะที่ทุกคนพูดถึงคือใคร ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นหนึ่งในเพื่อนร่วมห้องที่ชิโนบุคุยด้วยบ่อย ๆ ที่ออกจะตัวเล็ก ๆ หน่อย เหมือนเคยแนะนำตัวกันอยู่ว่าชื่อมิยานะอะไรสักอย่างนี่แหละ
"พวกเราลองไปหากันทุกที่ที่พอจะไปได้แล้ว แต่หายังไงก็หาไม่เจอ"
ความกังวลที่ออกมาจากสีหน้าและน้ำเสียงของคิระชิมะทำให้ชิโนบุอดขมวดคิ้วตามไปด้วยไม่ได้ เจ้าตัวหันมาสบตากับแบล็กและอัลฟ่า ก่อนจะหันกลับไปหาสามคนตรงหน้าอีกครั้ง
"งั้นพวกเราจะช่วยหาด้วยแล้วกัน"
ถึงยังไงก็เป็นเพื่อนร่วมห้องกันคงจะปล่อยไว้เฉย ๆ ไม่ได้ ที่สำคัญมิยานะยังเป็นหนึ่งในสี่คนที่ชิโนบุสนิทด้วยมากที่สุดในห้องอีกด้วย
ทั้งหกคนตกลงกันว่าจะแบ่งเป็นสองทีมแล้วแยกกันหาเพื่อเพิ่มโอกาสในการเจอให้มากขึ้น แน่นอนว่าอัลฟ่าและแบล็กต้องเลือกที่จะอยู่กับชิโนบุอยู่แล้ว อีกทีมจึงต้องเป็นคิระชิมะ ฮารุอิ และโอคาว่า
กลุ่มของคิระชิมะเลือกแยกไปหาทางด้านขวา เพราะฉะนั้นกลุ่มของชิโนบุจึงต้องแยกมาทางด้านซ้าย
ทั้งสามเดินกันไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งพ้นออกมาจากอาณาเขตของที่พัก ดวงตาสามคู่กวาดมองไปโดยรอบ ก่อนที่ชิโนบุจะเงยหน้าขึ้นมองละอองหิมะที่จู่ ๆ ก็ตกลงมาเสียอย่างนั้น หัวคิ้วเหนือดวงตาคู่สวยขมวดมุ่น ก่อนจะพึมพำออกมาเบา ๆ เมื่อเริ่มรู้สึกแปลก ๆ กับบรรยากาศที่เกิดขึ้นในตอนนี้
"รู้สึกไม่ดีเลยแหะ"
ถ้าแม้แต่ชิโนบุยังรู้สึกได้คงไม่ต้องพูดถึงแบล็กและอัลฟ่าที่หันมามองหน้ากันก่อนหิมะจะเริ่มตกลงมาเสียอีก ดวงตาสองคู่สบกัน และโดยไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใด แบล็กก็ขยับขึ้นมาเดินนำอยู่ด้านหน้า ในขณะที่อัลฟ่าถอยกลับไปเดินประกบอยู่ด้านหลัง
ชิโนบุมองดูทั้งคู่สลับกันคนละที ก่อนจะเหลือบตาขึ้นมองละอองหิมะที่ยังคงโปรยปรายลงมา ลองถ้าเป็นแบบนี้ก็มั่นใจได้แล้วว่าจะต้องมีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้นแน่ ๆ
"คิดว่าจะใช่ยูกิอนนะไหม"
"ฮอกไกโดเป็นถิ่นเธอใคร ๆ ก็รู้"
คำยืนยันที่ได้รับจากแบล็กทำให้ชิโนบุได้แต่ลอบถอนหายใจเบา ๆ ขนาดหนีจากเกียวโตมาฮอกไกโดแบบนี้ ก็ยังไม่แคล้วต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องภูตผีอยู่ดี แถมคราวนี้ยังไม่ใช่พวกภูตผีที่จะจัดการได้ง่าย ๆ ด้วย แม้ยูกิอนนะจะไม่ได้ถือว่าเก่งกาจมากนัก แต่การที่เราต้องอยู่ท่ามกลางหิมะซึ่งถือว่าเป็นอาณาเขตของเธอก็ไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ ล่ะ
มีเรื่องกับภูตหิมะท่ามกลางหิมะ
แค่คิดก็อยากจะเป็นลมหนีความจริงแล้ว เฮ้อ...
หลังจากเดินกันมาได้สักพักทั้งสามก็มาเจอเข้ากับลานโล่งกว้างขนาดใหญ่ หิมะที่เริ่มตกลงมาหนาขึ้นทำให้ทัศนวิสัยไม่ค่อยจะดีเท่าไรนัก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังพอมองเห็นว่าที่กลางลานนั้นมีร่างของมิยานะกำลังนอนนิ่งไม่ได้สติ...
โดยมีร่างของหญิงสาวในชุดกิโมโนสีขาวอยู่ข้าง ๆ
"มิยานะ!"
เสียงตะโกนเรียกที่ดังขึ้นทำให้หญิงสาวในชุดกิโมโนที่กำลังใช้มือลูบไล้ไปตามใบหน้าของมิยานะสะบัดหน้าหันมามอง ใบหน้าขาวซีดดูงดงามเกินกว่ามนุษย์ธรรมดา หากแต่ดวงตากลับวาวโรจน์ราวกับปีศาจร้าย
ไม่ต้องเสียเวลาคิดอะไรให้มากมาย ชิโนบุก็หยิบชิคิงามิออกมาแล้วเปลี่ยนร่างให้มันกลายเป็นเหยี่ยวสีแดงขนาดใหญ่ถลาเข้าใส่หญิงสาวในชุดกิโมโนทันที
ภูตหิมะรีบถอยห่างออกจากร่างของมิยานะ ดวงตาวาวโรจน์ถลึงมองมาทางทั้งสามอย่างดุร้ายพร้อมทั้งกรีดร้องลั่นอย่างโมโหที่โดนขัดขวาง ฝ่ามือขาวซีดคว้าจับชิคิงามิไว้แล้วฉีกกระชากจนมันสลายไปในทันที หิมะที่ตกโปรยปรายอยู่จนถึงเมื่อครู่พลันตกหนักขึ้นมาอย่างฉับพลัน
'กรี๊ดดดดดดด'
เสียงกรีดร้องดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับพายุหิมะที่เริ่มก่อตัว ชิโนบุรีบส่งชิคิงามิในรูปลักษณ์ของสุนัขขนาดใหญ่อีกสองตัวเข้าไปถ่วงเวลาไว้ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปดูอาการของเพื่อนร่วมชั้นที่ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง
"ดูโนบุจังด้วย"
แบล็กหันไปบอกกับอัลฟ่าที่พยักหน้ารับอย่างไม่มีข้อคัดค้าน แต่ยังไม่ทันที่แบล็กจะได้ตามออกไปจัดการกับยูกิอนนะ ก็ถูกชิโนบุดึงแขนไว้ก่อน
"ให้อัลฟ่าไปกับนาย"
"แต่--"
"ถ้าพวกนายจัดการเธอได้ ฉันก็ไม่เป็นไรหรอก"
แววตาจริงจังที่มองสบกลับมาทำให้แบล็กขมวดคิ้วแน่น นึกอยากจะเถียงอะไรออกไปสักอย่างแต่ก็พูดไม่ออก เลยได้แต่หันไปมองหน้าอัลฟ่าเหมือนจะบอกให้ช่วยพูดที เพราะเขามักจะแพ้สายตาแบบนี้ของเจ้าตัวเสมอ
"ฝากด้วยนะ"
แต่ยังไม่ทันที่อัลฟ่าจะได้พูดอะไร เพียงแค่หันมาสบตาแล้วได้ยินชิโนบุพูดขึ้นมาแบบนั้น เขาเองก็นึกคำที่จะเอาไปเถียงต่อไม่ออกแล้ว
ทั้งสองหนุ่มได้แต่หันมามองหน้ากัน ก่อนจะลอบถอนหายใจเพราะไม่รู้จะค้านยังไง สุดท้ายเลยได้แต่พุ่งตัวเข้าไปหายูกิอนนะ แล้วเลือนหายไปในม่านหิมะที่ตกลงมาอย่างหนัก
"ตัวเย็นมากเลยแหะ"
หลังจากที่อัลฟ่าและแบล็กจากไปแล้ว ชิโนบุก็หันกลับมาให้ความสนใจกับมิยานะที่จนตอนนี้ก็ยังคงนอนหลับไม่ได้สติ
เขาถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกมาห่มให้มิยานะอีกชั้นเพื่อเพิ่มความอบอุ่น ก่อนจะใช้ฝ่ามือค่อย ๆ แตะไปตามใบหน้าของอีกฝ่าย แล้วไล่เรื่อยลงมาจนกระทั่งถึงหน้าท้องเพื่อตรวจหาความผิดปกติ เมื่อไม่พบว่ามีไอปีศาจแฝงอยู่ที่ตรงไหนก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ที่อย่างน้อยพวกเขาก็ยังมาได้ทันเวลาพอดี
แต่อารามดีใจของเจ้าตัวก็อยู่ได้ไม่นานนัก เมื่อมีสายลมหอบใหญ่พัดพาเอาความหนาวเย็นมาทำร้ายผิวกาย องเมียวน้อยครางฮึมฮัมในลำคอเพราะความหนาว ก่อนจะรีบกวาดตามองหาที่ที่พอจะใช้บังลมได้และน่าจะปลอดภัยกว่าที่โล่ง ๆ ตรงนี้
หินขนาดใหญ่ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล กลายเป็นตัวเลือกอย่างดีของชิโนบุ เจ้าตัวสอดมือเข้าไปล็อคแขนทั้งสองข้างของมิยานะไว้ ก่อนจะออกแรงลากให้เพื่อนร่วมห้องที่ยังไม่ได้สติ เข้าไปหลบอยู่ที่หลังก้อนหินด้วยกัน
"ทนหน่อยนะ"
ชิโนบุเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าเมื่อกี้เขาพูดกับเพื่อนหรือพูดกับตัวเองกันแน่ เมื่อมีลมหนาวหอบใหญ่พัดผ่านมาอีกครั้งจนต้องยกมือขึ้นมาลูบแขนทั้งสองข้างไปมาเพื่อบรรเทาความหนาว แต่แล้วก็ต้องเผลอสะดุ้งตัวอย่างตกใจ เมื่อรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ถูกคลุมลงมาบนไหล่
ชิโนบุมองดูเสื้อที่คุ้นตาดีบนร่างกายของตัวเอง แล้วค่อยหันกลับไปมองคนเป็นเจ้าของที่ยืนอยู่ด้านหลังด้วยความแปลกใจ
"อัลฟ่า?"
เจ้าของเสื้อทำเพียงพยักหน้ากลับมาครั้งหนึ่ง แล้วเหลือบตาเล็กน้อยไปมองทางมิยานะที่มีเสื้อกันหนาวของชิโนบุคลุมตัวอยู่
อัลฟ่าถอดถุงมือของตัวเองออกแล้วยื่นมือไปแตะลงบนแก้มของชิโนบุเบา ๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นที่มากกว่าปกติก็ขมวดคิ้วเข้านิด ๆ ก่อนจะดึงผ้าพันคอของตัวเองออกมาคลุมให้เจ้าตัวเพิ่มอีกชั้น ทางด้านชิโนบุเองก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากไพล่ถามไปถึงใครอีกคนที่ไม่ได้กลับมาด้วยกัน
"แบล็กล่ะ"
"กำลังจัดการยูกิอนนะอยู่"
"แล้วทำไมนายมาอยู่ตรงนี้"
"แบล็กบอกให้ฉันกลับมาอยู่กับนาย"
"แล้วนาย--"
"แล้วฉันก็เห็นด้วย"
ถ้อยคำที่สวนกลับมาทำให้ชิโนบุที่กำลังจะพูดอะไรสักอย่างต้องหยุดเสียงของตัวเองไว้ ก่อนที่สุดท้ายจะถอนหายใจออกมาอย่างปลง ๆ แล้วบ่นขึ้นมาอย่างไม่ค่อยจริงจังนัก
"พวกนายนี่มันเว่อร์กันจริง ๆ"
คนโดนบ่นไม่ได้เถียงอะไรกลับไป เขาทำเพียงยืนกอดอกอยู่ข้าง ๆ ชิโนบุโดยไม่มีทีท่าว่าจะสะทกสะท้านกับอากาศที่ชักจะหนาวเย็นขึ้นเลยสักนิด
หิมะที่ยิ่งตกลงมาหนักขึ้นพร้อมสายลมที่แรงขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้ชิโนบุชักเริ่มกังวล หัวคิ้วของเจ้าตัวขมวดมุ่น ขณะพยายามเพ่งสายตาฝ่าม่านหิมะเพื่อมองหาแบล็ก แต่สุดท้ายก็ต้องถอดใจเมื่อไม่ว่าจะพยายามเท่าไรก็มองไม่เห็นอะไรสักอย่าง
"แบบนี้ไม่ได้การแน่"
ถึงแบล็กจะเก่งมากก็จริง แต่จะให้สู้กับภูตหิมะท่ามกลางหิมะแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องดีนัก คิดยังไงก็กำลังเสียเปรียบอยู่เห็น ๆ
ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปต้องแย่แน่ ๆ
ยิ่งคิดหัวคิ้วทั้งสองข้างก็ยิ่งกดเข้า ริมฝีปากถูกฟันขบเบา ๆ อย่างเป็นกังวล ก่อนที่เจ้าตัวจะหันไปหาอัลฟ่าที่ยังคงยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วถามขึ้นอย่างเป็นห่วง
"นายโอเคไหม เอาเสื้อคืนไปไหม"
"ไม่เป็นไร นายใส่ไปเถอะ"
คำตอบที่ได้กลับมาทำให้ชิโนบุพยักหน้ารับโดยไม่เถียงอะไร แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังดึงผ้าพันคอของอีกฝ่ายออกมาพันให้เจ้าตัวตามเดิม ก่อนจะชี้มือไปทางมิยานะที่กำลังนอนหลับอยู่
"นายไปรอตรงนั้นก่อน"
"แล้วนายจะไปไหน"
"ไปทำพิธี"
"ไปทำที่ไหน"
"ใกล้ ๆ นี่แหละ"
"งั้นฉันไปด้วย"
ไม่ว่าเปล่า อัลฟ่ายังขยับเข้าไปอยู่ใกล้ ๆ เหมือนจะยืนยันคำพูดของตัวเอง ในขณะที่ชิโนบุเริ่มขมวดคิ้วแน่น แล้วสวนกลับไปเพราะความเป็นห่วง
"แล้วนายจะไปตากลมทำไมล่ะ ไปนั่งหลบก่อน"
"ฉันไม่หนาว"
ชิโนบุนึกอยากจะเถียงต่อ แต่พอเห็นสายตาที่มองกลับมาอย่างค่อนข้างดื้อในครั้งนี้ สุดท้ายเลยได้แต่ยอมตกลงให้เจ้าตัวตามไปด้วยอย่างเสียไม่ได้
"งั้นมาอยู่ใกล้ ๆ ฉันแล้วกัน จะได้อุ่น ๆ หน่อย"
พูดจบก็ดึงตัวอีกฝ่ายมาอยู่ชิดกับตัวเองยิ่งขึ้นให้พอสัมผัสได้ถึงไออุ่นของกันและกัน ก่อนจะเริ่มหันซ้ายหันขวามองหากิ่งไม้ที่พอจะใช้การได้
"นายจะทำพิธีอะไร"
"พิธีชำระล้าง"
อัลฟ่าพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เพราะเขาเคยได้ยินแบล็กอธิบายถึงพิธีนี้ให้ฟังบ้างแล้ว ดูเหมือนว่าพิธีชำระล้างจะช่วยชำระล้างพลังชั่วร้ายให้กลับมาบริสุทธิ์ได้อีกครั้ง หากพวกภูตชั้นต่ำโดนไปก็คงต้านทานไม่ได้ต้องสลายไปในทันที แต่กับพวกที่อยู่ระดับสูงกว่านั้น แม้จะไม่ถึงกับสลายไปแต่พลังก็จะถูกลดลงไปพอสมควร
ชิโนบุคงคิดจะชำระล้างยูกิอนนะให้พลังอ่อนแอลง เพื่อให้แบล็กจัดการได้ง่ายขึ้น
"ได้ล่ะ"
ดวงตาคู่คมมองดูคนข้าง ๆ ที่กำลังใช้กิ่งไม้ขีดเขียนลงบนพื้นหิมะไปมาอย่างคล่องแคล่ว โดยที่เขาไม่อาจช่วยอะไรได้ วงแหวนชั้นแล้วชั้นเล่าถูกวาดซ้อนกันไปมาหลายชั้น ก่อนที่อักขระต่าง ๆ จะเริ่มถูกเขียนลงไป
อัลฟ่าพอจะรู้ว่าอักขระแต่ละตัวมีพลังสถิตไม่เหมือนกัน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็แยกไม่ออกอยู่ดีว่าตัวไหนเป็นพลังอะไรบ้าง เหมือนมันยากเกินขอบเขตที่จะทำความเข้าใจได้ เพราะอย่างนั้นเขาเลยค่อนข้างทึ่งและชื่นชมในความสามารถของชิโนบุที่เจ้าตัวจดจำเรื่องพวกนี้ได้อย่างแม่นยำไม่ว่าจะเป็นอักขระหรือคาถาต่าง ๆ
"เรียบร้อย"
ใช้เวลาไม่นานชิโนบุก็วาดวงเวทย์ลงบนพื้นหิมะได้เป็นผลสำเร็จ เจ้าตัวรีบวิ่งกลับไปหาอัลฟ่าที่ยืนรออยู่ใกล้ ๆ ก่อนจะตะโกนเรียกแบล็กที่อยู่ไกลออกไปเสียงดังลั่น
"แบล็ก!"
เพียงครู่เดียวเจ้าของชื่อก็กระโจนมาอยู่ข้าง ๆ ทั้งสองคนในทันที และโดยไม่จำเป็นต้องพูดอะไร แค่ชิโนบุพยักเพยิดหน้าไปทางวงเวทย์ที่เตรียมรอไว้แบล็กก็พยักหน้ารับอย่างรู้กัน
เวลาผ่านไปเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นที่ทั้งคู่ใช้ในการทำความเข้าใจแผนที่ถูกเตรียมขึ้นอย่างกะทันหัน ชิโนบุรีบหันกลับมาดึงมืออัลฟ่าแล้ววิ่งไปหลบอยู่ด้านหลังหินก้อนใหญ่ ในขณะที่แบล็กเองก็กระโจนหลบยูกิอนนะที่พุ่งตัวตามมา
ลิ่มน้ำแข็งจำนวนไม่น้อยถูกซัดเข้าใส่แบล็กให้เจ้าตัวต้องรีบขยับหลบ ดวงตาเหลือบมองไปทางวงเวทย์เล็กน้อยเพื่อกะระยะทาง ก่อนจะดีดตัวข้ามมาที่ด้านหลังของภูตหิมะ
ยูกิอนนะรีบหันตามมาซัดลิ่มน้ำแข็งใส่อีกครั้ง แต่ก็ยังช้ากว่าแบล็กที่ผลักจนร่างของนางเซถอยไปเหยียบลงบนวงเวทย์ที่ถูกเตรียมไว้พอดี
ชิโนบุที่รอโอกาสอยู่แล้วรีบผุดลุกขึ้นประสานมือไว้ระดับอกพร้อมกับท่องคาถาเพื่อทำพิธีชำระล้าง ขณะที่ยูกิอนนะกำลังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น วงแหวนเวทย์ก็เริ่มเรืองแสงขึ้นมา ภูตหิมะถูกตรึงอยู่ตรงนั้นจนขยับไปไหนไม่ได้ จึงได้แต่กรีดร้องออกมาด้วยความอาฆาต
ดวงตาวาวโรจน์จ้องมองไปทางแบล็กอย่างเคียดแค้น ก่อนจะเบนกลับมาทางชิโนบุที่กำลังเร่งท่องอาคมให้สำเร็จลุล่วงโดยเร็ว
จิตสังหารรุนแรงจากยูกิอนนะถูกส่งมาทางชิโนบุโดยตรง แต่ก่อนที่มันจะกระทบถูกเจ้าตัวจนเกิดอันตราย อัลฟ่าก็ขยับมายืนขวางอยู่ด้านหน้า หัวคิ้วกดเข้าก่อนจะแผ่จิตสังหารกลับไปหักล้างกับของยูกิอนนะจนหมดสิ้น
แบล็กที่ยืนดูอยู่ไม่ไกลกระตุกยิ้มเล็กน้อยอย่างค่อนข้างพอใจกับสิ่งที่ได้เห็น เพราะเมื่อไม่กี่วันก่อนเขาเพิ่งสอนเรื่องควบคุมจิตสังหารให้กับอัลฟ่าไป ซึ่งเจ้าตัวก็ถือว่าเป็นคนที่เรียนรู้ได้อย่างรวดเร็วมากคนหนึ่งเลย
"...ขอชำระล้าง!"
ทันทีที่ถ้อยคำสุดท้ายถูกเอ่ยขึ้น วงแหวนเวทย์ก็ส่องสว่างจนทุกคนต้องยกมือขึ้นมาบดบังดวงตาตัวเองไว้
ท่ามกลางแสงสว่างที่ค่อย ๆ จางลง ยูกิอนนะยังคงยืนอยู่ตรงที่เดิม ใบหน้าขาวซีดก้มลงมองมือตัวเอง ก่อนจะกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง เมื่อรู้สึกได้ถึงระดับพลังที่ลดลงเพราะถูกชำระล้างจากพิธีกรรมเมื่อครู่
ดวงตาวาวโรจน์จ้องมองมาทางชิโนบุอย่างโกรธแค้น ก่อนพุ่งตัวเข้าหาหมายปลิดชีวิตให้สิ้นคามือ หากแต่ยังช้าไปกว่าแบล็กและอัลฟ่าที่พุ่งตัวเข้าขวางจากคนละทาง
ดวงตาสองคู่วาวโรจน์ขึ้นไม่ต่างจากสัตว์ร้าย...
ที่ดูท่าจะร้ายกว่ายูกิอนนะหลายเท่า
แบล็กใช้มือจับหัวเธอแล้วออกแรงกดลงพื้นในขณะที่อัลฟ่าเองก็ใช้เข่าทับขาเธอไว้พร้อมล็อคมือแน่นไม่ให้ขยับ เวลาเพียงเสี้ยววินาทีทั้งคู่ก็ทำให้ภูตหิมะขยับตัวหนีไม่ได้อีก ความคับแค้นทำให้ยูกิอนนะกรีดร้องออกมา แต่ก็ไม่มีผลอะไรเมื่อพลังถูกลดลงด้วยพิธีกรรมของชิโนบุไปมากกว่าครึ่ง
แบล็กยกมืออีกข้างขึ้นวางทาบลงบนหน้าผากของภูตสาว ปล่อยให้ละอองแสงสีดำไหลจากฝ่ามือเข้าสู่หน้าผาก แล้วกระจายตัวครอบคลุมไปทั่วทั้งร่างของนาง
แล้วหลังจากนั้นเพียงอึดใจเดียว...
ร่างงดงามภายใต้กิโมโนสีขาว ก็ค่อย ๆ กลายเป็นละอองหิมะแล้วสลายไปในที่สุด
"เฮ้อ..."
เสียงถอนหายใจดังมาจากชิโนบุที่ทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรงทันทีที่จบเรื่อง ถึงแม้จะใช้เวลาไม่นานแต่อาคมที่ต้องท่องในพิธีชำระล้างก็ค่อนข้างจะกินพลังงานไปเยอะพอสมควร
"เหนื่อย"
เสียงบ่นจากคนที่นั่งอยู่บนพื้นทำให้แบล็กกับอัลฟ่าหันไปมองก่อนจะพากันอมยิ้มขำ ทั้งคู่เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเจ้าตัวก่อนจะส่งมือไปให้จับไว้ ซึ่งชิโนบุก็ถอนหายใจออกมาอีกเฮือกแล้วคว้ามือทั้งคู่ไว้เพื่อดึงตัวเองลุกขึ้น
"พิธีนี้มันค่อนข้างกินพลังนี่เนาะ"
"ก็ใช่น่ะสิ"
แบล็กทำเพียงอมยิ้มอย่างเอ็นดูกับถ้อยคำที่ตอบกลับมา ก่อนจะเดินตามเจ้าตัวไปดูมิยานะที่จนตอนนี้ก็ยังคงนอนหลับไม่ได้สติอยู่เหมือนเดิม
"ฉันดูคร่าว ๆ แล้ว เหมือนจะยังไม่โดนยูกิอนนะทำอะไรถ้าพากลับไปอยู่ที่อุ่น ๆ เดี๋ยวก็คงดีขึ้น"
ชิโนบุหันไปพูดกับแบล็กที่กำลังถอดเสื้อคลุมของตัวเองมาคลุมให้กับมิยานะอีกชั้น ก่อนเจ้าตัวจะประคองเพื่อนร่วมห้องขึ้นมาแล้วแบกขึ้นหลังโดยได้รับการช่วยเหลือจากอัลฟ่าอีกที
"มิยานะพักอยู่กับฉัน เดี๋ยวฉันจัดการที่เหลือเอง"
"ก็ต้องเป็นงั้นแหละ ตอนนี้ฉันอยากกลับไปพักจะแย่แล้ว"
ได้ยินแบบนั้นแบล็กก็พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะหันไปหาอัลฟ่าที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ กัน
"ฉันจะล่วงหน้าไปก่อน ฝากโนบุจังด้วย"
"ได้"
พอได้รับคำตอบแบล็กก็ล่วงหน้าไปก่อนอย่างที่พูดไว้ เวลาผ่านไปเพียงครู่เดียวก็มองไม่เห็นแผ่นหลังของเจ้าตัวแล้ว ที่ตรงนี้จึงเหลือเพียงแค่อัลฟ่าและชิโนบุอยู่สองคนเท่านั้น
"ยังเร็วเหมือนเดิมเลยเนาะ"
ความรู้สึกชื่นชมที่สัมผัสได้จากประโยคนั้นทำให้ชิโนบุหันมามองหน้าคนพูดนิด ๆ
"พวกนายนี่ชื่นชมกันเองดีนะ"
รูปประโยคแปลก ๆ ที่ได้ยินทำให้อัลฟ่ามุ่นหัวคิ้วเข้าเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เขาทำเพียงจัดเสื้อคลุมบนตัวของชิโนบุให้ดีขึ้นเพราะกลัวว่าเจ้าตัวจะหนาว ดวงตามองสำรวจอย่างละเอียดอีกครั้งเมื่อรู้สึกได้ถึงสายลมเย็นที่พัดมา ก่อนหัวคิ้วทั้งสองข้างจะขมวดแน่น เมื่อเห็นว่าริมฝีปากที่เคยเป็นสีแดงอมชมพู ในตอนนี้กลับซีดลงจนแทบจะไม่มีสีเลือดหลงเหลืออยู่แล้ว
"พอแล้ว"
ชิโนบุรีบร้องห้ามเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าทำท่าจะดึงผ้าพันคอของตัวเองมาให้เขาอีกแล้ว
"ให้ฉันมาหมดเดี๋ยวนายก็หนาวตายกันพอดี"
"ฉันไม่หนาว"
"ไม่หนาวก็ต้องใส่ ใส่กลับไปเดี๋ยวนี้เลย"
ไม่ว่าเปล่าชิโนบุยังเอื้อมมือไปจัดผ้าพันคอให้ด้วย พอเสร็จแล้วก็ถอยออกมาเล็กน้อย ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างอย่างค่อนข้างพอใจกับผลงานของตัวเอง
"โอเคแล้ว"
"หึ"
เห็นแบบนั้นอัลฟ่าเลยได้แต่อมยิ้มตามไปโดยไม่ขัดอะไรอีก มือหนึ่งแตะลงบนปลายผ้าพันคอเบา ๆ ขณะที่อีกมือก็เอื้อมไปดึงตัวอีกฝ่ายให้มาอยู่ใกล้ ๆ แล้วค่อยออกเดินไปพร้อมกัน
ระหว่างนั้นทั้งคู่ไม่ได้คุยอะไรกันอีก พวกเขาทำเพียงเดินไปด้วยกันเงียบ ๆ ท่ามกลางละอองหิมะที่ตกลงมาอย่างเบาบาง สายลมที่พัดผ่านมาในบางครั้งไม่ได้หนาวเย็นจนทำร้ายผิวกายเหมือนก่อนหน้านี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำให้ทั้งคู่ขยับเข้ามาเดินอยู่ใกล้กันยิ่งขึ้น
ไหล่ที่เผลอชนกันโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้ทั้งคู่หันมาสบตากัน รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นบนใบหน้าก่อนต่างฝ่ายจะต่างหันกลับไปมองทางเหมือนเดิม แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครขยับถอยห่างออกไป
บรรยากาศเงียบ ๆ แต่ไร้ซึ่งความอึดอัด ยังคงดำเนินต่อไปอย่างนั้นอีกสักพัก จนกระทั่งพวกเขาเดินมาจนใกล้ถึงที่พัก จู่ ๆ อัลฟ่าก็ชะงักฝีเท้าแล้วหันไปมองยังทิศทางหนึ่งด้วยสีหน้าแปลก ๆ
".....?!"
"เป็นอะไร--"
ชิโนบุยังถามไม่ทันจบว่าเป็นอะไรหรือเปล่า เจ้าตัวก็ต้องหยุดเสียงตัวเองไว้แล้วหันหน้าไปมองทางเดียวกันกับอีกฝ่าย
ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นจนต้องขมวดคิ้วแน่น กลิ่นอายแปลก ๆ ที่สัมผัสได้ทำให้ขนคอลุกชัน สังหรณ์ร้ายกำลังทำงานจนความเย็นไหลพล่านไปตามไขสันหลัง
ดวงตาสองคู่หันกลับมาสบกันอย่างเคร่งเครียด แม้จะยังไม่แน่ใจว่าสิ่งที่สัมผัสได้คืออะไร แต่สัญชาตญาณของทั้งคู่ก็ร้องเตือนว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่
"ไปกันเถอะ"
"แล้วแบล็กล่ะ"
"เดี๋ยวคงตามไป"
คำตอบนั้นทำให้อัลฟ่าพยักหน้ารับ ก่อนทั้งคู่จะรีบมุ่งหน้าไปยังจุดกำเนิดกลิ่นอายแปลก ๆ ที่ทำให้พวกเขารู้สึกได้ในทันที
tbc...