- สัญชาตญาณ -
"สรุปนี่มันยังไงกัน"
ชิโนบุหันไปถามแบล็กที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หลังจากวางผ้าขนหนูชุบน้ำลงบนหน้าผากของอัลฟ่าเรียบร้อยแล้ว
เมื่อช่วงบ่ายหลังจากที่ปล่อยให้อีกฝ่ายตามแบล็กไปจัดการกับปีศาจที่แอบซ่อนตัวอยู่ในบ้านของฮารุอิ หลังจากกลับมาเจ้าตัวก็มีท่าทีแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด ดูเหม่อ ๆ ไม่ค่อยมีสมาธิ ตอนกลับมาถึงบ้านก็ขอแยกตัวเข้าไปอยู่ในห้องคนเดียวด้วย พอลองถามดูก็บอกว่าปวดหัว ขอไปพักก่อน ทั้งเขาและแบล็กเห็นเจ้าตัวอาการไม่ค่อยดีก็เลยไม่ได้รั้งไว้
จนกระทั่งถึงเวลาอาหารเย็น อายาเมะก็เดินมาบอกว่าไปยืนเรียกที่หน้าห้องแล้วแต่อัลฟ่าไม่ตอบ พอเขาเป็นคนไปดูเองถึงได้รู้ว่าเจ้าตัวมีไข้สูงมาก แล้วก็นอนหลับ ตัวร้อน ไม่ได้สติอยู่ในห้องคนเดียว
"ตอบมา"
"ไม่รู้สิ"
สายตาขวาง ๆ ที่ได้รับกลับมาทำให้แบล็กได้แต่ยกสองมือขึ้นอย่างยอมแพ้ ดวงตาเรียวคมเหลือบมองไปทางอัลฟ่าครั้งหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจพร้อมกับปรับสีหน้าให้กลับมาจริงจังขึ้น
"คิดว่าน่าจะเป็นเพราะได้เห็นวิธีของฉันแล้วสัญชาตญาณในตัวถูกปลุกขึ้นมา"
"ยังไงนะ"
คำตอบของแบล็กทำให้ชิโนบุขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ แต่แบล็กกลับไม่ยอมอธิบายอะไรเพิ่มเติม ดวงตาที่ยิ่งคมดุขึ้นเวลาจริงจัง เหลือบมองไปทางอัลฟ่าที่กำลังนอนหลับสนิทเพราะพิษไข้ ก่อนจะเลื่อนกลับมาสบเข้ากับชิโนบุอีกครั้ง แล้วพยักเพยิดหน้าไปทางประตูเป็นเชิงบอกให้ออกไปคุยกันข้างนอก
๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐
"สรุปว่ามันยังไง"
"โนบุจังอ่านเรื่องของตระกูลอวี้ไปถึงไหนแล้ว"
"อย่าเปลี่ยนเรื่อง"
"เรื่องเดียวกัน"
ถ้อยคำที่สวนกลับมาของแบล็ก ทำให้ชิโนบุเผลอเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ ตอนนี้พวกเขาเดินออกมายืนคุยกันอยู่ที่หน้าห้องแล้ว จะได้ไม่ต้องกลัวว่าจะเผลอทำเสียงดังรบกวนคนป่วยอีก
"หมายความว่าไง"
"ฉันรู้สึกว่าอัลฟ่าเหมือนฉัน"
ชิโนบุเผลอชะงักไปทันทีที่ได้ยินแบบนั้น หัวคิ้วขมวดแน่นขึ้น เผลอเหลือบตามองไปทางประตูห้องครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมาสบเข้ากับคนตรงหน้าอย่างจริงจังพร้อมน้ำเสียงที่กดต่ำลง
"อย่ามาพูดเล่น"
"ไม่ได้พูดเล่น ฉันรู้สึกมาสักพักแล้ว และคิดว่าโนบุจังเองก็น่าจะรู้สึกได้เหมือนกัน"
"....."
"ทั้งสัญชาตญาณและอะไรหลาย ๆ อย่าง...อัลฟ่าเหมือนฉันมากกว่าโนบุจัง"
สิ้นคำนั้นความเงียบก็เข้าครอบคลุมทั้งคู่ไว้ แบล็กไม่ได้พูดอะไรอีก และชิโนบุเองก็ไม่รู้จะเถียงกลับไปยังไง ทั้งคู่ทำเพียงปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยไร้ซึ่งบทสนทนา
ก่อนที่สุดท้าย...
เสียงถอนหายใจจะดังขึ้น
"ข้อมูลของตระกูลอวี้เยอะมาก"
เพราะยังหาเหตุผลมาแย้งที่แบล็กพูดเมื่อกี้ไม่ได้ ชิโนบุเลยเปลี่ยนเรื่องที่จะคุยกันแทน เจ้าตัวยกมือขึ้นกอดอก ก่อนจะใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มเบา ๆ เมื่อได้ยินสิ่งที่แบล็กตอบกลับมา
"เร่งมือหน่อยก็ดี ฉันอยากรู้ว่าสรุปตระกูลนี้มีอะไร จะใช่เหมือนอย่างที่ฉันคิดไหม"
"คิดอะไรทำไมไม่เห็นเคยบอก"
"ก็ยังไม่แน่ใจเลยไม่รู้จะบอกยังไง"
ดวงตาคู่สวยหรี่ลงมองคนตรงหน้าอย่างคาดคั้น ซึ่งแบล็กเองก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะเล่าย้อนไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในป่าไผ่เมื่อไม่กี่วันก่อนให้ฟัง
"จำเรื่องสุนาคาเคะได้ไหม"
"ได้"
"ตอนนั้นมีกลิ่นอายแปลก ๆ แผ่ออกมาจากตัวอัลฟ่า แค่เสี้ยววินาทีเดียวก็หายไป แต่ฉันสัมผัสได้และมั่นใจว่าไม่ได้คิดไปเอง"
"แล้วทำไมตอนนั้นถึงไม่บอก"
"ก็แค่สัมผัสได้เฉย ๆ แต่ไม่รู้ว่าคืออะไรก็เลยเก็บไว้ก่อน"
คนฟังถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะยกมือขึ้นมากุมขมับแล้วออกแรงคลึงเบา ๆ ไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้ถึงมีเรื่องวุ่นวายผุดขึ้นมาเยอะนัก แถมปู่ก็ยังอยู่ ๆ หาย ๆ จะปรึกษาอะไรก็ปรึกษาไม่ได้ พ่อกับแม่ที่ไปทำภารกิจก็ยังไม่มีกำหนดการกลับอย่างชัดเจน ครั้นจะให้ไปถามอัลฟ่า เจ้าตัวเองก็คงไม่รู้เรื่องอะไร ไม่อย่างนั้นปู่คงไม่ให้เขาไปหาอ่านในบันทึกเอาเองตั้งแต่แรก
เฮ้อ...
สรุปแล้วตอนนี้วิธีเดียวที่จะทำให้รู้เรื่องทั้งหมดได้ คือต้องไปอ่านเอาจากบันทึก
ซึ่งมีเยอะมากจนบางทีเห็นแล้วก็ท้ออยู่เหมือนกัน
"อัลฟ่าเหมือนฉัน"
คำพูดของแบล็กที่ดังแทรกห้วงคิดขึ้นมา ทำให้ชิโนบุต้องลดมือลงแล้วสบตากลับไปตรง ๆ หัวคิ้วของเจ้าตัวขมวดมุ่นก่อนจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงดุ ๆ
"ยังไม่มีอะไรมายืนยัน"
"สัญชาตญาณฉัน"
"ครั้งนี้ไม่ได้"
"ทุกทีโนบุจังเชื่อ"
"ครั้งนี้ไม่เชื่อ"
"ถ้าไม่เชื่อจริงก็อย่าหันหน้าหนี มามองตากันตรง ๆ"
พูดจบแบล็กก็เอื้อมมือไปจับคางของเจ้าตัวเบา ๆ ก่อนจะออกแรงเล็กน้อยเพื่อบังคับให้หันหน้ามา ดวงตาสองคู่สบกันอยู่อย่างนั้นนานพอจนทำให้แบล็กเห็นว่า ภายใต้ความดื้อรั้นที่ส่งมา...
มีแววไหวเล็ก ๆ ซ่อนอยู่
เฮ้อ...
เสียงถอนหายใจเบา ๆ ดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนแบล็กจะเปลี่ยนจากที่จับคางเป็นแนบฝ่ามือลงบนแก้มของเจ้าตัวแทน ปลายนิ้วไล้ไปมาเบา ๆ แล้วพูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
"ฉันรู้ว่าจริง ๆ แล้วโนบุจังก็เชื่อ"
เพราะเจ้าเด็กดื้อคนนี้ไม่เคยไม่เชื่อเขา...แม้แต่ครั้งเดียว
ดวงตาคู่สวยยังคงสบมองกับคนตรงหน้าอยู่อย่างนั้นอีกสักพักใหญ่ ก่อนที่สุดท้ายจะหลับตาลงแล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ
เขายอมรับก็ได้ว่าที่จริงตอนนี้ในใจก็เชื่อไปแล้ว แต่เพราะความรั้นเลยทำให้ยังอดแย้งกลับไปไม่ได้
"อัลฟ่าไม่ใช่แบบนาย"
"ก็ไม่ได้บอกว่าต้องเป็นแบบฉันเป๊ะ ๆ แต่หมายถึงเหมือนในหลาย ๆ ความหมาย"
"ทำไมฉันจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ตลอดเลย ขอคนปกติธรรมดามาอยู่รอบตัวฉันบ้างไม่ได้หรือไง"
ทางด้านคนฟังหลุดขำออกมาเบา ๆ กับคำบ่นที่มาพร้อมสีหน้ามุ่ย ๆ นั่น ดวงตาเรียวคมฉายแววเอ็นดูออกมาอย่างไม่ปิดบัง ก่อนจะยกมือขึ้นมากอดอกแล้วตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
"แบบนี้ก็ดีออก"
"ดีกับผีน่ะสิ"
"จะได้มีคนช่วยฉันดูแลโนบุจังไง"
"เหอะ!"
"ดูท่าฉันคงต้องพาอัลฟ่าออกไปทัวร์ด้วยกันบ่อย ๆ แล้วล่ะ"
"หยุดความคิดนั้นไว้เลย ขนาดเจอแค่นี้ยังไข้ขึ้น ขืนนายร่าเริงเกินเหตุจนหลุดเปลี่ยนเป็นร่างนั้นขึ้นมา หมอนั่นไม่ช็อคตายไปเลยหรือไง"
"ไม่แน่นะ บางทีถ้าอัลฟ่าเห็นฉันในร่างนั้น สัญชาตญาณอาจจะทำให้ปล่อยร่างจริงของตัวเองออกมาก็ได้ โนบุจังจะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปนั่งอ่านบันทึกไง"
"ฉันยอมนั่งหลังขดหลังแข็งทนอ่านบันทึกพวกนั้นให้รู้เอง ดีกว่าต้องมาใช้วิธีของนาย"
สีหน้าจริงจังพร้อมแววตาขวาง ๆ ที่ได้รับ ทำให้แบล็กเพียงยักไหล่กลับไปด้วยท่าทางกวน ๆ ขณะที่รอยยิ้มทะเล้นก็ยังคงปรากฏชัดอยู่บนใบหน้า ก่อนที่เจ้าตัวจะหลุดขำออกมาอย่างอดไม่อยู่ เมื่อได้ยินเสียงบ่นพึมพำจากคนที่เดินย้ำเท้าผ่านหน้าไป
"แต่เนื้อหาในบันทึกบ้านี่ก็เยอะชะมัดเลย คนตระกูลอวี้จะรักการเขียนอะไรกันนักหนาเนี่ย"
"ฮ่า ๆ ๆ"
๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐
"อืม..."
เสียงครางในลำคอดังขึ้นเบา ๆ เมื่อคนที่หลับไปนานเริ่มรู้สึกตัวตื่น สัมผัสเย็น ๆ ที่แตะอยู่ข้างแก้มทำให้เผลอขมวดคิ้วเข้าเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้น
สิ่งแรกที่เห็นคือผ้าขนหนูสีขาวสะอาดที่กำลังไล่เช็ดไปตามผิวแก้มของเขา โดยที่เจ้าของมือที่ถือผ้าขนหนูอยู่ก็คือชิโนบุ และตอนนี้เจ้าตัวก็กำลังชะโงกหน้าเข้ามามองพร้อมกับคำทักทายที่ดังขึ้น
"ไง"
อัลฟ่าไม่ได้ตอบอะไรกลับไปในทันที นอกจากนอนกระพริบตาอยู่อีก 2-3 ครั้ง เพื่อเรียกสติตัวเอง ก่อนจะค่อย ๆ กวาดตามองไปรอบห้องเพื่อประมวลผลว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น
"จะลุกไหม เดี๋ยวช่วย"
คำถามที่ถูกส่งมาทำให้เขาพยักหน้ากลับไปเบา ๆ ความทรงจำต่าง ๆ ค่อย ๆ ผุดขึ้นในหัวว่าก่อนที่จะหลับไปเกิดอะไรขึ้นบ้าง
หลังจากที่เมื่อวานเขาออกไปกับแบล็กสองคนเพื่อจัดการกับปีศาจ เอ่อ..เหมือนจะจำได้ว่าแบล็กอธิบายไว้ว่า ที่จริงแล้วก่อนหน้านี้มันคือภูตผีปกติ แต่เพราะได้รับพลังชั่วร้ายมาสะสมอยู่ในตัวมากเกินไป ก็เลยกลายเป็นปีศาจที่ต้องกำจัดทิ้งสถานเดียวเพราะเป็นอันตรายกับผู้คน...
แต่ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ!
ที่สำคัญคือ เป็นเพราะว่าชิโนบุไม่ได้มาด้วย ก็เลยทำให้เขาได้เห็นวิธีการของแบล็กที่มันค่อนข้างจะน่าตกใจ ใครจะไปคิดว่าคนธรรมดาจะใช้มือเปล่าฉีกกระชากแขนขาของปีศาจจนขาดกระเด็นได้แบบนั้น แถมแบล็กยังดูไม่ได้ตกใจในการกระทำของตัวเองเลยสักนิด เขาเห็นว่าในดวงตาคู่นั้นวาวโรจน์ และที่สำคัญ...มันแฝงความสนุกอยู่ในนั้น
ตอนนั้นเขาไม่รู้ว่าสรุปแล้วอะไรน่ากลัวกว่ากัน ระหว่างปีศาจตนนั้นที่ถูกฉีกกระชากเป็นชิ้น ๆ จนเลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว กลับแบล็กที่ยืนอยู่ท่ามกลางเศษซากเละ ๆ และกองเลือดที่แดงฉาน
เขารู้เพียงแต่ว่า...
ภาพที่เห็นมันทำให้เลือดในกายเดือดพล่าน รู้สึกร้อนไปทุกส่วนจนมือไม้สั่นไปหมด ริมฝีปากและลำคอแห้งผาก แล้วหลังจากนั้น...ก็ปวดหัวจนไม่รับรู้อะไรอีก
"เป็นไงบ้าง"
คำถามที่ถูกส่งมาอีกครั้งทำให้อัลฟ่าหลุดออกจากภวังค์ของตัวเอง ดวงตาคู่คมหันกลับมาสบเข้ากับคนถามแล้วส่งยิ้มให้บาง ๆ
"ดีขึ้นแล้วล่ะ"
"งั้นก็ดีแล้ว เพราะถ้าตอนนี้นายยังไม่ดีขึ้นอีกฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วเหมือนกัน"
พูดไปชิโนบุก็หันไปพาดผ้าขนหนูที่ใช้เช็ดตัวอีกฝ่ายไว้ที่ขอบอ่าง
เมื่อคืนเขาต้องคอยเช็ดตัวให้อยู่เรื่อย ๆ จนแทบไม่ได้นอน แถมต้องอยู่ดูแค่คนเดียวเลยด้วยเพราะแบล็กถูกเรียกตัวไปช่วยที่สาขาที่นารา
"นี่ฉันหลับยาวจนถึงเช้าเลยเหรอ"
"ใช่ หลับสนิทไม่รู้เรื่องอะไรเลย ว่าฉันต้องลำบากขนาดไหนกับการเอายากรอกปากนาย"
ได้ยินแบบนั้นอัลฟ่าก็ได้แต่ส่งยิ้มแห้ง ๆ ไปให้อย่างทั้งขอโทษและขอบคุณ
มิน่าล่ะ ตื่นมาถึงได้ไม่ปวดหัวเลย แม้จะยังมึน ๆ เบลอ ๆ อยู่นิดหน่อยแต่ก็ไม่เท่าเมื่อวานแล้ว
"คิดว่าลุกเดินไหวไหมจะได้ไปกินข้าวกัน ถ้าไม่ไหวฉันจะได้ให้คนเอามาให้ที่นี่"
"ไหว"
เพราะเกรงใจบวกกับดีขึ้นมากแล้วอัลฟ่าเลยพยักหน้าตอบกลับไป ก่อนจะค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นโดยมีชิโนบุคอยให้ความช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ
เขาเห็นเจ้าตัวขมวดคิ้วนิด ๆ ก่อนจะเข้ามาจับแขนเขาไว้ แล้วพยักหน้าเบา ๆ เป็นเชิงให้ออกเดิน
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ"
พอเปิดประตูออกมาก็เห็นอายาเมะและสาวใช้คนหนึ่งยืนรออยู่แล้ว อัลฟ่าส่งยิ้มบาง ๆ กลับไปให้พวกเธอ ในขณะที่ชิโนบุพยักเพยิดหน้าเข้าไปข้างในห้องพร้อมออกคำสั่ง
"จัดการให้เรียบร้อยด้วย"
"ค่ะ"
พอสั่งให้คนเข้าไปจัดการเก็บห้องของอัลฟ่าเรียบร้อย ชิโนบุก็หันกลับมามองข้างหน้าเหมือนเดิม ตลอดทางเขายังคงจับแขนอีกฝ่ายไว้เพราะไม่มั่นใจว่าเจ้าตัวจะเป็นอะไรอีกหรือเปล่า เกิดจู่ ๆ เป็นลมล้มไปจะได้ดึงไว้ทัน
"ว่าแต่แบล็กไปไหนล่ะ ไม่เห็นเลย"
หลังจากเดินมาได้สักพักอัลฟ่าก็ถามขึ้น เพราะตั้งแต่ออกจากห้องมาก็ยังไม่เจอแบล็กเลย ซึ่งปกติตอนเช้า ๆ แบบนี้จะต้องเห็นเจ้าตัวมาหาเรื่องกวนโมโหชิโนบุสัก 2-3 รอบไปแล้ว
"ไปธุระ เดี๋ยวก็กลับ"
คำตอบที่ได้รับทำให้คนถามพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะเผลอนึกไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานอีกครั้ง แม้มันจะทำให้ตกใจจนต้องล้มป่วยอย่างที่เป็นอยู่นี้ แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าฝีมือของแบล็กดีมาก และน่าทึ่งมาก ๆ เลยด้วย
"แบล็กเนี่ย เก่งมากเลยเนาะ"
"อือ"
"หมอนั่นใช้แค่มือเปล่าฉีกแขนขาของปีศาจแบบนั้นได้ยังไงกัน..."
ประโยคนั้นทำให้ชิโนบุเหลือบตาไปมองนิด ๆ โดยไม่ตอบอะไร ก่อนที่ริมฝีปากจะเริ่มเบะลงอย่างหมั่นไส้กับความสามารถสารพัดอย่างของคนที่ถูกพูดถึง ซึ่งต่อไปในอนาคตอัลฟ่าเองก็คงจะเป็นแบบนั้นด้วยเหมือนกัน
น่าหมั่นไส้จริง ๆ
"...เก่งอย่างกับไม่ใช่คนเลย"
ก็ไม่ใช่คนน่ะสิ และน่าจะรวมถึงนายด้วยนั่นแหละ!
tbc...