เวลาเที่ยงคืนครึ่ง ภายในห้องนอนที่เงียบสงบของเยว่ชิงก็ปรากฏแขกไม่ได้รับเชิญ เจ้าตัวมาในชุดหลุดลุ่ยและดูหงุดหงิดเป็นอย่างมาก พอสายตาปะทะกับร่างกายบอบบางที่ใบหน้าแนบหมอนจนแก้มยู่คนที่อารมณ์ไม่ดี ก็รู้สึกมีความสุขและอารมณ์ดีขึ้นมาทันควัน
เตียงนอนยวบลงเล็กน้อยเมื่อก้นของหลงจือหยางแนบลงไป ฝ่ามือใหญ่วางทาบที่ศีรษะลูบเส้นผมนุ่มนิ่มราวกับปุยนุ่น ฟังเสียงฟี้ยาวออกจากริมฝีปากจิ้มลิ้มสีแดงสด
หลงจือหยางระบายยิ้มเมื่อรับรู้ได้ว่าคนที่นอนหลับสนิทคงเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก เพราะมีเพียงคืนนี้ที่เจ้าตัวนอนหลับสนิทโดยไม่ส่งเสียงอืออาในลำคอเหมือนเช่นเคย
"ผมเลือกแล้ว แค่เธอเท่านั้น"หลงจือหยางกล่าวจบก็ถอนหายใจเอนแผ่นหลังพิงหัวเตียงแล้วลูบศีรษะต่อไป ใบหน้าแหงนขึ้นปิดเปลือกตาลง
หลงจือหยางรู้ดีว่าตอนนี้ยังไม่สมควรดึงเยว่ชิงให้เข้ามา เพราะรู้ได้จากตอนที่นัดดินเนอร์คราวก่อน จิ้งจอกน้อยสวยสง่าก็จริงแต่นั่นมันแค่เปลือกที่สวมให้คนอื่นเห็น ไม่ใช่มาจากภายในและความรู้สึกมั่นใจ
ยามที่เขาลงมารับด้านล่างเยว่ชิงมีอาการเกร็งต่อสายตาคนอื่นตลอดเวลา จึงสนใจไปที่โทรศัพท์แทนเพื่อที่จะไม่ต้องสบตากับใคร
แค่เขาคือคนที่มักจะปรากฏในสื่อและโลกออนไลน์ มันเป็นไปไม่ได้ที่เยว่ชิงจะไม่ปรากฏตัว เยว่ชิงยังไม่รู้จักการวางตัวมากพอแถมยังขาดความมั่นใจ ต่อให้หลงจือหยางมุ่งมั่นจะทำทุกทางเพื่อเยว่ชิงก็ตาม แต่เขาก็ขลาดกลัวว่าคนตัวเล็กจะถอดใจ
"ควรทำแบบไหนดี"หลงจือหยางพึมพำ คนตัวเล็กเปิดใจคุยกับเขามากขึ้น กล้ามากขึ้นและมีความมั่นใจมากขึ้น หากสักวันมีคนอื่นทำให้ขาดความมั่นใจขึ้นมา บางทีเขาก็ควรฆ่าคนคนนั้นทิ้งไป แต่ก็เป็นการทำลายที่ปลายเหตุไม่ใช่ต้นเหตุ ฆ่าทิ้งไปคนแรกก็มีคนที่สองสามสี่ตามมาอยู่ดี
"ฝันดีจิ้งจอกน้อย"หลงจือหยางละทิ้งความคิดไปก่อนจะกลับไปยังกิลด์ ทิ้งร่างบอบบางนอนนิ่งบนเตียงและหนึ่งระบบผู้สอดส่อง ฝากฝั่งรอยประทับที่ริมฝีปากหยักหนาที่หน้าผากแล้วก็วางกระดาษเอาไว้
ระยะเวลาไม่ถึงเดือนสร้างความมั่นใจเล็กๆ ให้กับเยว่ชิงได้ระบบก็เหนื่อยไม่น้อย ถ้าจู่ๆ มีคนอื่นมาบอกว่าเด็กน้อยของเขาไม่เหมาะกับหลงจือหยาง เด็กน้อยของเขาต้องร้องไห้แน่ๆ เขาอุตส่าห์ดูแลมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยจะปล่อยให้คนมาทำร้ายจิตใจเด็กน้อยได้ยังไง
ระบบโอนย้ายภารกิจมากองรวมๆ กัน ก่อนจะจิ้มเรียงลำดับใหม่ ไม่มีความมั่นใจก็สร้างมันขึ้นมา ขาดความสง่างามก็สร้างมันขึ้นมา ขาดความสามารถทางด้านกีฬา อาหาร ดนตรีก็แค่สร้างมันขึ้นมา ไม่มีอะไรในโลกที่ระบบทำไม่ได้
คอยดูเถอะ สักวันเยว่ชิงจะเป็นเกออันดับหนึ่งที่เหมาะสมกับหลงจือหยางมากที่สุด และเพื่อเสริมความมั่นใจระบบจำเป็นต้องทำเรื่องไร้ศีลธรรมจริงๆ
ขอโทษนะโอสต์แต่มันจำเป็นจริงๆ ....
"อื้อ"คนตัวเล็กบิดขี้เกียจบนเตียงกว้างใช้มือสางผมนุ่มนิ่มไปมา เมื่อคืนเขาฝันหวานมากๆ ฝันว่าหลงจือหยางมาจุ๊บหน้าผากด้วย เจ้าตัวนั่งเขินอยู่บนเตียงก่อนจะผงะเมื่อเห็นกระดาษสีขาววางอยู่
"นี่มัน แม้แต่ลายมือก็ยังหล่อเท่"เยว่ชิงยกมือปิดปากด้วยความปลื้มปริ่ม จนระบบที่ได้ยินเสียงโฮสต์ตัวน้อยที่กำลังจะมอบภารกิจต่อไปได้แต่ตกตะลึง
[...] โฮสต์คุณมองรายละเอียงบางอย่างพลาดไปรึเปล่า คนปกติทั่วไปสิ่งแรกที่คิดคือ...อีกฝ่ายเข้ามาตอนไหนเข้ามาได้ยังไง ไม่ใช่ลายมือหล่อเท่
"งื้อออ ระบบดูสิ ดูแลตัวเองดีๆ อย่าให้ป่วยจากหลงจือหยางละ"
[โฮสต์คุณไม่คิดอะไรหน่อยเหรอ] ระบบเอ่ยย้ำ อย่างน้อยก็คิดหน่อยเถอะว่าหลงจือหยางเข้าห้องนี้ได้อย่างไง ถ้าเป็นคนอื่นนี่เรียกว่าไม่ปลอดภัยเลยนะ
"หือ คิดอะไรเหรอ ไม่นี่ ไม่มีอะไรในหัวเลย"เยว่ชิงที่ตื่นเช้าย่อมไม่มีอะไรในหัวก็ตอบแบบซื่อๆ เหมือนที่ผ่านมา
[...] สมองของโฮสต์โยนให้ลากินไปแล้วสินะ
[ช่างเถอะ ระบบจะมอบคอลเลคชั่นสุดว้าวเล่มแรกให้เพื่อเป็นของขวัญที่เลื่อนระดับสำเร็จ] ระบบอาจจะไร้ศีลธรรม แต่ทุกอย่างก็ทำเพื่อโฮสต์นะ
"เย่~~~ เอาไว้ก่อนนะ อาบน้ำก่อนเดี๋ยวป่วยแล้วหลงจือหยางจะเป็นห่วง"
[...] ระบบมันไม่สำคัญ
เยว่ชิงยิ้มหน้าบานกระโดดโลดเต้นเข้าห้องน้ำอย่างมีความสุข ก่อนจะรีบอาบน้ำเช็ดตัวแล้วแบมือขอของขวัญจากระบบ ไม่นานหนังสือปกหน้าโดยที่ภาพหน้าปกเป็นตัวอักษรสีแดง
เยว่ชิงเปิดหน้าแรกออกก่อนจะสตั้นไปความรู้สึกร้อนผ่าวขับไล่ลมออกจากหู จนรับรู้ได้ว่าควันจำนวนมากกำลังทะลักออกทางหู ไม่นานฝ่ามือก็สัมผัสถึงหยดน้ำเหนียวๆ แปะลงเรื่อยๆ
"เฮือก สวรรค์"
[ไม่! โฮสต์อย่าเพิ่งตาย ตั้งสติก๊อนนนน]
เป็นช่วงเช้าที่อลเวงมากที่สุดวันหนึ่ง ระบบจึงเรียกหนังสือคืนกลับมาโดยที่เยว่ชิงนอนราบบนเตียง มีทิชชู่สีขาวยัดที่รูจมูกถึงแม้เลือดจะหยุดไหลแล้วก็ตาม เยว่ชิงไม่คิดเลยว่าระบบจะชั่วร้ายได้ขนาดนี้ เพราะอานุภาพของมันอาจจะทำให้เยว่ชิงหัวใจวายตายได้ตลอดเวลา
[ฮึบไว้โฮสต์ ฉากเด็ดมีอีกเยอะ]
"หึ"เยว่ชิงงอนระบบเป็นอย่างมาก เจ้าตัวบึนปากจนหน้าย่น
[งั้นไม่เอาแล้วสินะ]
"เอาซี่"เจ้าตัวว่าเสียงอ่อนก่อนจะดึงทิชชู่ออกจากนั้นก็แบบมือ ระบบก็จัดส่งทันใจ เมื่อเปิดไปหน้าแรกเยว่ชิงก็ต้านทานได้มากขึ้น จนระบบรับรู้ได้ว่าโฮสต์ของมันมีความมั่นใจขึ้นมา ก่อนจะเปิดหน้าถัดไป
"เฮือก สิ้นสุดชีวี"ว่าจบเลือดก็พุ่งออกมา ทิ้งตัวลงไปนอนตามเดิมด้วยรอยยิ้มกว้างประดับหน้า
[ว๊ากกกก] และแล้วระบบก็ทำการริบของขวัญคืน จนเยว่ชิงได้แต่พูดมุบมิบว่าระบบโหดร้ายมาก ทำกันได้ลงคอ
ภาพแรกคือแผ่นหลังของหลงจือหยางที่ไม่มีเสื้อผ้าขวางกัน ความขาวโอโม่กระแทกตา ความหล่อกระแทกใจ ถึงจะหันใบหน้าแค่ด้านเดียวก็ตาม ส่วนภาพที่สองคือภาพด้านหน้าของหลงจือหยาง แผ่นอกสุดว้าวแถมยอดอกสีแดง ถึงภาพสองภาพจะมีแต่ด้านบนก็ตาม
[ถ้าทำผ่านสามภารกิจในวันนี้ โฮสต์จะได้คอลเลคชั่นนี้ไป ยังเหลืออีกสามหน้าคิดดีๆ นะ ต้องได้รับการประเมินระดับAขึ้นไป]
เยว่ชิงที่กินข้าวเช้าเสร็จก็พยักหน้าฮึดสู้ก่อนจะดึงทิชชู่เปื้อนเลือดออก เพราะระบบริบเอาไปเยว่ชิงเลยต้องทำทุกทางเพื่อให้ได้มาครอบครองอีกครั้ง เพื่อผู้ชายอย่างหลงจือหยางแล้วบุกน้ำลุยไฟก็พร้อม
" ภารกิจที่ 13
ท่วงท่าการเดินสง่างาม สมแล้วที่ได้เรียบรู้จากปรมาจารย์นางแบบผู้มากประสบการณ์ ต้องได้ระดับ Aขึ้นไปถึงจะผ่าน
รางวัลภารกิจ:การเดินสะกดทุกสายตาระดับปรมาจารย์ "
ไม่นานประตูบานใหญ่ก็ปรากฏ เยว่ชิงกลืนน้ำลายลงคอดังอึก ราวกับกำลังเดินทางเข้าสู่ลานประหาณ แต่พอระบบเอาหนังสือออกมาล่อเยว่ชิงก็มุ่งมั่นขึ้นมาทันที
[อย่าห่วงเลยโฮสต์หนึ่งชั่วโมงภายนอกเท่ากับสิบชั่วโมงภายในเท่านั้น] ระบบคลี่ยิ้มกว้าง เรื่องที่หลงจือหยางกังวลใจระบบจะทำมันให้ทั้งหมด
[ตระกูลฟาง เจ้าหญิงจากประเทศอื่นๆ ฮึ่ม] เมื่อเยว่ชิงเดินเข้าบานประตูไป ระบบก็เอ่ยถึงเกอและสตรีจากที่อื่น ที่นับว่าเพียบพร้อมและถูกมองว่าเหมาะสมกับหลงจือหยาง แถมตระกูลฟางยังเป็นตระกูลที่มารดาของหลงจือหยางถือหางอีกด้วย
ทางฝากฝั่งของผู้มีพลังก็มีการจัดอันดับ สตรีก็มีจัดอันดับอย่างลับๆ ว่าใครเหมาะที่จะยืนอยู่กับหลงจือหยางมากที่สุดโดยมีสามตำแหน่งที่ไม่หลุดอย่างตระกูลฟาง โอลิเวียอดีตราชวงศ์ประเทศGและเจ้าหญิงจากประเทศB
[เหอะ! โฮสต์ของระบบเหมาะกว่าเห็นๆ อย่างน้อยผู้ชายก็เป็นฝ่ายเลือกละเนอะ คิคิ]
เยว่ชิงยืนอยู่กลางห้องที่มีกระจกรอบด้าน ด้านหน้าเป็นสตรีคนหนึ่งที่ดูสวยมากๆ ในชุดรัดรูป เธอดีดนิ้วเพียงครั้งเยว่ชิงก็อยู่ในชุดรัดรูปเช่นกัน
"เรียกฉันว่าอาจารย์ก็พอ เราจะมาเรียนเรื่องการเดินกัน"เยว่ชิงฉีกยิ้มกว้าง ก็แค่เดินไม่ยากอะไร จากนั้นไม่นานก็ขอถอนคำพูด
แขนทั้งสองข้างยื่นไปด้านหลังก่อนจะมีไม้ทาบที่ข้อพับแขนกับหลัง เยว่ชิงไม่สามารถยืนงอตัวได้ ได้แต่แผ่นหลังเหยียดตรงก่อนจะมีไม้ฟาดลงมาเป็นระยะหลังจากที่เดินผิด
"แขนแกว่งไป อย่าเดินทื่อ สับขาด้วยเน้นสะโพก เอาหนังสือไปทับหัวถ้าหล่นโดน"เยว่ชิงปาดน้ำตาทิพย์ วงการนางแบบนายแบบช่างน่ากลัว โชคดีที่อยู่ในนี้แล้วไม่รู้สึกเหนื่อย
"เดินให้สง่างามเป็นปัจจัยสำคัญ เมื่อถูกสายตามองตรงมาจงเชิดหน้าอย่างมั่นใจใช้การเดินแบบสับๆ ให้ตราตรึงต่อผู้อื่น ไม่ใช่ก้มหน้าหลังงองุ้มราวกับคนแก่ ไปเริ่มใหม่"
อาจารย์จำเป็นได้แต่ถอดถอนหายใจ ก่อจะมองไปที่หนังสืออีกหลายเล่มและรองเท้าส้นสูงขนาดที่แตกต่างกัน ไม่รู้ว่าลูกศิษย์ชั่วคราวจะใช้เวลากี่ชั่วโมงกว่าจะสอบผ่านระดับสูงสุดในนี้
ผ่านไปหลายชั่วโมงด้านในและราวๆ สี่ชั่วโมงข้างนอก เยว่ชิงก็สอบวนไปมาไม่ต่ำกว่าเจ็ดครั้งในที่สุดก็ผ่าน อาจจะดูเหมือนง่ายเกินไปแต่ทุกวินาทีในนั้นเยว่ชิงไม่ได้หยุดพักเพราะมันไม่มีอาการเหนื่อยล้าเรียกได้ว่ามีแรงล้นเหลือ
"ในฐานะอาจารย์ฉันรับรู้มาจากระบบอยู่บ้าง จำคำพูดฉันไว้ให้ดี ยามที่เดินเคียงข้างชายที่เฟอร์เฟคที่สุดในโลก เจ้าไม่ควรเดินก้มหน้า จงยืดอกแผ่นหลังเหยียดตรงเชิดหน้าเข้าไว้ แต่ถ้าทำไม่ได้ก็ออกจากชีวิตชายคนนั้นซะ แปดปีที่ผ่านมาสำหรับเจ้า...."
"ครับ ผมจะทำครับอาจารย์"
"ดี ขอให้ยืนเคียงข้างอย่างที่ต้องการ"
" ภารกิจที่ 13 เสร็จสิ้น
รางวัลภารกิจ:การเดินสะกดทุกสายตา "
[ดีใจที่ผ่านภารกิจนะโฮสต์ ไปทำภารกิจต่อไปดีกว่า]
"ขอบคุณนะระบบ"เยว่ชิงปาดน้ำตาน้อยๆ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมระบบถึงมอบภารกิจแบบนี้ให้ ลองคิดภาพตามว่าตัวเองดูก้มหน้าก้มเวลาเดินกับหลงจือหยางผู้คนจะหัวเราะเยาะใส่ขนาดไหน
ยอมไม่ได้เด็ดขาด ถ้ามีคนมาว่าหลงจือหยางตาต่ำคว้าเกอแบบเขาไปเป็นแฟน....ระบบแทบหัวทิ่ม ทำเพื่อตัวเองต่างหากไม่ได้เพื่อหลงจือหยางฝ่ายเดียว นี่ถ้าหลงจือหยางชี้นกแล้วบอกไม้ โฮสต์ก็คงเห็นว่ามันเป็นไม้สินะ
ยอมได้ที่มีคนด่าตัวเอง แต่ยอมไม่ได้ที่ผู้ชายของตัวเองโดนด่า
" ภารกิจที่ 14
เมื่ออยู่ในสังคมมารยาทการทานอาหารนับว่าสำคัญ เรียนรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับบนโต๊ะอาหาร ต้องได้ระดับ Aขึ้นไปถึงจะผ่าน
รางวัลภารกิจ:มารยาทการกินระดับปรมาจารย์ "
เยว่ชิงมึนหัวตึบเมื่อต้องมานั่งบนเก้าอี้ที่มีจาน ช้อน ส้อม หลายสิบชนิดตรงหน้า
"เอาละเราจะเริ่มจากช้อนก่อน ช้อนแบบนี้ใช้กับน้ำชุบแบบข้น ช้อนแบบนี้ใช้กับน้ำชุบใส ส้อมอันนี้ใช้กับขนมเค้ก อันนี้ใช้กับขนมชิ้นเล็กๆ อืมมมมจำได้ไหม"
เยว่ชิงมองอาจารย์ผู้อ่อนโยนตรงหน้าก่อนจะกลืนน้ำลายแล้วเอ่ย "ขออีกรอบครับ"ผ่านไปอีกสองชั่วโมงภายนอก
"ภารกิจที่ 14 เสร็จสิ้น
รางวัลภารกิจ:มารยาทการกินระดับปรมาจารย์ "
" ภารกิจที่ 15
จะดูดีมีระดับก็ต้องอยู่ที่เสื้อผ้าและเครื่องประดับ เปลี่ยนจากอีกากลายเป็นหงส์ฟ้าที่คู่ควร ต้องได้ระดับ Aขึ้นไปถึงจะผ่าน
รางวัลภารกิจ:แฟชั่นด้านการแต่งกายระดับปรมาจารย์"
"คลาสนี้ไม่ยาก จำแนกการแต่งกายง่ายๆ ดินเนอร์กับคนรัก ออกงานสังคมกับคนรักและชุดสบายๆ อยู่บ้านกับคนรัก"
"เซนซ (senes) ด้านการแต่งกายเธอห่วยมาก แค่ชุดสบายๆ ที่ไม่ใช่กางเกงขาย้วยนะ มีไหมจ๊ะ"อาจารย์ฉีกยิ้มเหี้ยมเกียมจนเยว่ชิงได้แต่หัวเราะแหะๆ อาจจะดูเหมือนง่ายแต่ก็ไม่ เพราะหัวข้อจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เมื่อทำข้อใดในสามข้อผิดไปก็ต้องเริ่มใหม่สามข้อ
เมื่อแต่ละข้อวนเวียนกลับมาอีกครั้งก็ห้ามใส่ชุดเดิมที่เคยผ่าน จนสี่ชั่วโมงภายนอก
"จำไว้นะ อยู่กับคนรักใส่ชุดยั่วเขาบ้างก็ได้ นี่คือคำแนะนำของอาจารย์"
"ภารกิจที่ 15 เสร็จสิ้น
รางวัลภารกิจ:แฟชั่นด้านการแต่งกายระดับปรมาจารย์"
[เหนื่อยหน่อยนะโฮสต์ เอาไปปลอบใจแล้วกัน] และแล้วเยว่ชิงก็ได้คอลเลคชั่นแรกมาไว้ในอ้อมกอดของตัวเอง