Chapter 28:The Truth
"WALA na ba talagang paraan?" nanghihinang tanong ni Crim sa akin.
Hinatid nila ako pauwi sa unit ko at medyo nagalit pa ang dalawa dahil hindi ko raw pinaalam sa kanila na bumili ako ng condo unit.
"I already accepted my fate, Crim. Kung ito ang gusto ng Diyos para sa akin ay buong puso ko 'tong tatanggapin. Crim, doctor na ang nagsabi na walang cure ang sakit kong ito," sabi ko at nakita ko pa ang pagpahid ng mga luha niya sa kanyang pisngi.
I am lucky to have them as my bestfriend. Sila pa lang ay ayos na ako.
"Meron. Kung may doctor naman ang mag-re-research about this Spinocer--whatever it is," ani Drim.
Nasa living room kami ng condo ko. Magkatabing nakaupo kami ni Shin at nasa kabilang sofa naman ang magkambal. Habang si Hillarus ay nasa solo sofa.
"Ayoko nang umasa, Crim. Katulad din ito ng sakit ng kapatid ng lolo ko and mind you, she didn't survive."
Sabay-sabay silang napabuntong-hininga sa sinabi ko. Sa halip na sumuko sila ay mas naging desperado pa ang aura nila.
"Basta ako, may paraan pa."
_____________________
Kinabukasan ay nagising ako sa tunog ng alarm clock ko at mabilis na bumangon na ako.
Ayokong ma-late sa klase ko kasi babawi ako sa mga grades ko na bumababa ng hindi ko namamalayan. Gusto ko pa rin mapa-dean's list, I want me to graduate with latin honors.
Pinasadahan ko ng mga diliri ko ang aking buhok at magtutungo na sana sa banyo. Nang napatigil ako. P-parang may kakaiba sa akin. Parang may something sa paa ko.
Sinubukan kong maglakad at gayon na lamang ang takot ko. Lumakas ang kabog sa dibdib ko at sumisikip na naman 'to.
Naglakad ako ulit pero ganoon pa rin. H-hindi na normal ang...paglalakad ko.
Akala ko tanggap na tanggap ko na talaga ang kapalaran ko.
P-pero b-bakit masakit pa rin ang katotohanan na may sakit nga ako?
M-mas naging visible na ang sakit ko at ito na ang kinatatakutan ko.
Napasalampak ako nang upo sa sahig ng kuwarto ko at nagbabadha na naman ang mga luha ko.
Akala ko kay Lervin lang ako masasaktan. A-akala ko si Lervin din ang puwedeng makasakit sa puso ko. Pero h-hindi lang pala siya. P-pati ang sakit ko ay maaari rin niya akong saktan.
Nakakaya rin nitong pakurutin ang puso ko.
"AHH! AAHH!" sigaw ko na lang sa kawalan dahil sobrang s-sakit na naman.
Mabigat sa dibdib. Gusto kong ilabas, gusto kong ilabas ang sakit na 'to.
"AAAHHHHH!"
______________________
Alam kong pagkapasok ko pa lang sa loob ng university namin ay maraming magtataka. Maraming magtatanong kung ano'ng nangyari sa akin.
Kung bakit hindi normal ang paglalakad ko. Kung bakit ang paglalakad ko ay tila nakabukaka ang mga paa ko. Something like you lose your virginity at hindi maayos ang paglalakad mo.
Iyong paglalakad ko na parang tumatalbog ako.
Katulad nga ng sinabi ko kanina ay iyon nga ang nangyari.
"What happened to her?"
"B-bakit ganyan siya maglakad?"
"Ang weird niya, parang nakuha 'yong V niya, girl."
Marami pa, marami pa silang sinabi pero halos hindi ko na narinig. Para silang bubuyog na nagbubulong-bulungan.
Simula ng magka-sakit ako ay umingay ang university. Na dati dapat positive lang at good vibes araw-araw pero ngayon, naragdagan ng pangungutya.
Pero kahit nakarinig pa rin ako ng negative feedbacks nila ay hindi ako nasaktan.
Dahil sino sila para husgahan lang ako without knowing my real story? Who they are judging me without knowing my situation.
Iyong mga masasama nilang komento? Walang-wala iyon sa sakit na nararamdaman ko ngayon.
Kahit ano pa ang sabihin nila ay wala na akong pakialam.
Walang-wala ang sakit na nararamdaman ko ngayon sa mga mapang-husga nilang pangungusap.
Lalampasan ko na sana sila pero napako na ako sa kinatatayuan ko nang may biglang sumipa sa trashcan at nagkalat ang laman no'n. Nagpagulung-gulong pa ang basurahan. Nagulat ang mga estudyante sa gumawa no'n.
"If I fucking heard you talking nonsense about her. Just fucking make sure that you want my fucking fist on your fucking face. I fucking swear!" sabi pa nito.
Hindi lang ako ang napasinghap dahil sa gulat. Halos lahat ng katagang binigkas niya ay may mura pa.
Kahit ang boses niya ay tila hinukay pa sa libingan dahil sa lamig nito. I never seen him like this. Iyong galit na galit ang aura niya.
Madilim ang mukha at nagtatagis 'yong mga bagang niya. Nakakuyom ang mga kamao.
"Now, fucking leave her alone!" he added, angrily.
"S-sorry po," sabi pa ng mga estudyante at napaatras pa sila sa gulat nang muling sinipa niya ang trashcan.
Patakbong umalis na sila at naiwan na lang kami ng galit na galit na si Hillarus.
Mabuti pa si Hillarus ay may cares sa akin. Mabuti pa siya at nauunawaan ako kahit ilang linggo ko lang siya kilala.
Lumapit siya sa akin at inalalayan pa niya ako upang makapaglakad ako nang maayos.
"I'm sorry for cussing."
"Thank you, Hillarus," sabi ko at nagbabadya na naman ang mga luha ko.
Tinap-tap pa niya ang ulo at lumambot na 'yong mukha niya.
"Don't mention it. Remember? I'm your invi--cut the'in', I'm your visible friend and I'm always right here beside you. But, I lost my temper on your husband," aniya pero hindi ko na narinig ang huling sinabi niya.
"I know that he's the only one who can help you," he said.
"What?" Hindi ko talaga narinig nang maayos ang binubulong-bulong niya.
____________________
Lervin de Cervantes's POV
"Congratulations, Jillian!" Fynar greeted her.
"Thank you, Fy," nangingiting sabi naman ni Jillian.
"Congrats for your improving," Herom said. Fynar's husband.
Nandito kami ngayon sa Kitchen Night Club House. Na pag-aari ni Herom.
Kung umaga ay restaurant lang ito kaya may 'kitchen', kapag gabi naman ay night club na 'to.
Nasa VIP room kami ng KNCH, and yes, we are celebrating of Jillian's.
Kasama namin sina Cervin, Kierson, Fynar at Herom.
Ideya ito ni Frynar na bestfriend ni Jillian. Dapat daw i-celebrate namin ang pag-improved ni Jillian at gagaling na siya sa sakit niya, soon.
Somehow, I am happy na gagaling na siya.
I was sitting beside Jillian at nasa left side ang mag-asawang Frynar at Herom. Sa single sofa nakaupo naman doon si Kier na tahimik lang pero pinaglalaruan niya ang yelo sa wine glass niya.
"No alcohol for you, babe," baling na sabi ko kay Jillian when she was about to drink alcohol.
"Babe," she said while pouting her red lips.
"You are not allowed to drink alcohol. Remember, you are taking your medicine, babe," I said at binigay ko sa kanya ang apple juice.
Inabot niya ito na may pag-irap pero maya-maya lang ay humilig siya sa balikat ko at kaagad ko naman siyang niyakap nang patagilid.
"What's your plan, dude? May balak na ba kayong magpakasal?" biglang tanong ni Kier at napahinto si Cervin na kanina ay busy siya sa cellphone niya.
Binulsa niya ang phone niya at nasa amin na ang buong atensiyon niya. Maski ang dalawang mag-asawa ay mukhang interasado rin sa sagot ko.
"How about your wife, Lerv?" he added his question.
I suddenly remember our last conversation with my wife, or should I say ex-wife?
And our last conversation... I felt something strange in my heart. No...
"Officially divorce na kami ni Jaickel and Lervin's case, his attorney is working on to annual their marriage, and soon. I'll be his wife and I'm gonna be a Mrs.de Cervantes," nakangiting sabi ni Jillian and she even caress my chest.
"That fast?" hindi makapaniwalang tanong sa kanya ni Herom.
"Money process, dude," sabat naman ni Cervin at nagkibit balikat pa.
"You are willing to lose your wife, just because of Jillian?" Natigilan ako sa tanong ni Kier.
"Kier, Lerv is in love with me and his wife is nothing to him," Jillian said.
"What if, what if she's the one who needed you the most? What if may sakit din siya and she badly needs you. Are you really sure to let her go, Lervin? Regrets is always in the end, I am afraid that you will regret it, soon."
Hindi ko nagustuhan ang sinabi niya dahil may makahulugan talaga 'yon.
"I already sign the divorce paper," mariing sabi ko.
"Did she agree?" tanong sa akin ni Fynar.
"Come on, guys. Don't ask anything. Basta invited kayo sa kasal namin," ani Jillian.
"These past few weeks, my was wife acting weird, really, really weird. She even borrowed my laptop for researching something on the internet. And it's all about medicine," wala sa sariling sabi ni Cervin at napalingon ako sa side niya.
No, walang sakit si Arthea. Wala. She's healthy-- I don't know if I really deserve to know her health. D*mn, iyon ang sinabi akin ni Hillarus.
"She'll be good without me," iyon na lamang ang nasabi ko.
"How sure you are?" nakataas na kilay na tanong niya.
Sasagot na sana ako nang bigla kaming nakarinig nang ingay mula sa labas.
"What was that?" sabay-sabay na tanong ni Cervin at Herom.
"Get out, de Cervantes!" Dinig ko pang sigaw ng pamilyar na boses.
Napatayo kami dahil sa gulat nang marahas na sinipa pabukas ang pintuan at halos masira pa 'to dahil sa lakas no'n.
"Hillarus? What are you doing here?" Herom ask him.
Pinsan ni Herom si Hillarus.
Galit na galit na binalingan niya ako at nagsalubong pa ang mga kilay ko.
"Sinagad mo na ang pasensiya ko, eh. Hindi mo naman talaga deserve na malaman 'to. But fuck you! Hindi lang dapat si Arthea ang maghirap! You! Dapat ikaw rin!" sigaw niya sa akin at sinunggaban niya kaagad ako ng suntok sa panga.
"Fuck!" mura ko nang malasahan ko ang pumutok na dugo sa labi ko.
He was about to punch me again but Herom stop him.
"Let me fucking go! Lervin..." Humina bigla ang boses niya at tila nahihirapan na siyang huminga.
"Alam mo bang masakit makita ang isang tao na sanay kang makita siyang masaya at nakangiti? Pero bigla rin siyang naging malungkot?" makahulugang sabi niya at gulung-gulo ako sa sinabi niya.
"The world is being unfair to her, but she accepted it!"
Pilit pa rin siyang kumakawala sa hawak nina Herom at Cervin.
"May sakit siya. May sakit siya, Lervin."
"W-what? Sino'ng may sakit?"
"The woman who used to be loved you."
#GS1:SIBG