Chapter 1
- Cade's POV -
Pagbaba ko palang ng kotse ko ay agad na umingay ang paligid ko. Pangalan ko dito, pangalan ko doon. Walang pinagbago, parang ka-gwapohan ko.
¯\_(ツ)_/¯
"OMG! Girls, look! Cade is here!!"
"Oh god! His so handsome talaga!"
"I love you Cade!"
"Marry me, Cade!"
Ilan lang yan sa sigawan ng mga estudyante na naririnig ko. Patuloy lang ako sa paglalakad hanggang sa umabot paroroonan ko. Ang classrome namin. Agad kong nakita ang mga kaibigan ko.
"Oyy, ang gwapo agad. Ang aga-aga, kaya pala ang ingay." Natatawang sabi ni Lawrence.
"Shut up, Lawrence. You're so noisy." Masungit na sabi ni Jaylen.
Ang dalawa kong kaibigan. Si Lawrence at si Jaylen. Si Jaylen ay silent but deadly. Hindi namab sya tahimik talaga sya pero hindi din naman sya masyadong maingay katulad ni Lawrence.
Si Lawrence ang sawi pero may kasabihang 'pag may libro, may kasiyahan.' Idol nya kasi ang idang mysterious writer ngayon. Si Miss Invisible. While me, I'm Cade Trevor Sai, we are all 18 years old and we are all in our third year high school.
"Galing ka lang ng Japan, snobbero ka na?" Sabi pa ni Lawrence.
"Rence, shut up." Sabi ko ng makaupo ako. "Here, ito na ang pasalubong ko sayo." Nakangiting sabi ko. "At ito naman ang sayo, Jaylen."
"Thanks, bro." Nakangiting sabi ni Jaylen.
"Ang bango mo ngayon, ahh?" Natatawang sabi ni Jaylen. "Miss mo na baby mo, ano?" Nang-aasar na tanong nito.
"Shempre, sya lang ang babaeng gustong nakikita ng mga mata ko." Proud kong sabi.
"Ayon nga. Pero hindi ka naman gusto." Seryosong sabi ni Jaylen.
"Tsk. Kulang ka lang sa sulyap kay Angel, hindi mo pa kasi nakikita simula kanina, ehh." Pang-aasar sa kanya ni Lawrence.
"Shut up. Baka isipin ng makakarinig sayo may gusto ako sa babaeng iyon."
"Asus! Kung makaarte, feeling gwapo! Bading!" Tatawa-tawang sigaw ni Rence.
"Ikaw nga, na-inlove sa isang babaeng walang nakakakilala." Bigla namang sumeryoso si Rence.
"Suntukan nalang, ohh!?"
"That's the problem with you. Ikaw itong nang-aasar, ikaw pa itong pikon!" Nagulat ako ng biglang ngumiti si Rence. Umakbay ito kay Jaylen at tinapik pa ang balikat nya.
"Sorry na." Nakangiting sabi nito.
"Tsk." Sininghalan lang sya ni Jaylen at pinaikot ang mga mata nya.
"Oyy, si Angel, ohh!" Sigaw ng isa naming kaklase. Dumaan naman sa may pinto ang buong barkada ni Angel.
Tsk. Kunwari pang walang gusto pero sya ang unang lumingon doon. Abnormal talaga.
Gusto kong matawa dahil nginitian ni Angel ang lahat at nagbulungan nanaman ang mga kaklase namin.
"Ang sweet naman nya."
"Oo nga. Ang ganda-ganda pa nya. Nakakaingit."
"Ohh, Denise. Sana ang ganyan din ako kaganda, ehh. Sana ako din sikat"
"Yeah! How can be she so beautiful and very mabait at the same time. Huhuhu. I'm so naiinggit." Maarteng bulungan ng mga babaeng malalandi sa likod ko.
Basta ako, may Scarlett. Hmm... How is she na kaya? I missed her, already.
Natahimik ang paligid ng biglang may pumasok na babae. Nakashades at may hawak na kung ano. Tumingin ito sa gawi ko at parang nya akong sinamaan ng tingin. Napataas namang ang isa kong kilay at nang malapit na sya sa harap ko ay pinatid ko sya.
(ಠಿ_ಠ)
"Cade!" Sigaw nila Jaylen at Rence. Natumba ang babae sa harap ko at agad kong iniwas ang binti ko kaya hindi nya nadaganan.
(ಠ_ಠ)
"Ano ba?!" Galit na sigaw ni Jaylen at iniabot ang isang kamay sa bago. Iniangat nito ang kamay nito pero hindi nito inabot ang kamay ni Angel, para itong batang may kinakapa sa sahig.
(・o・)
She's blind. . .
Medyo matagal pa itong naghanap ng kung ano at tumigil din ng makita nya ang shades nya at ang hawak nitong bakal, ang pangsuporta sa kanya.
"Are you ok, miss?" Nag-aalalang tanong ni Jaylen.
"O-ok lang." Sagot ng babae. Mahina at parang walang boses.
"Are you sure?" Tanong pa ni Lawrence.
"Ok nga lang ako. Wag kayong makulit." Parang nagmama-angas nitong sabi. Napataas ulit ang isa kong kilay.
"Ang yabang mo, ahh?" Hindi ko napigilan ang sarili kong mapatayo at lapitan sya.
"Hindi ako mayabang. At sino ba ang namatid sa akin? Nanahimik ako pero bigla namang akong pag-tri-tripan? Ang lakas din ng kalog nyo, ehh, noh?" Maangas paring sabi nito.
"Ako ang namatid sayo. Bakit? May angal ka?" Mayabang ko pang tanong habang nanginginig sa inis.
"Wag mong uulitin ang mga ginawa mo. Hindi ka nakakatuwa." Mahinahong sabi nito at walang ka-emosyon-emosyon na makikita sa muhka. Napakunot ang noo ko ng parang may binulong pa ito pero hindi ko maintindihan.
"May sinasabi ka ba?" Mayabang ko pang sabi. "Do you want to have a fight with me?"
"No. Go, f*ck yourself." Walang emosyong sabi nya.
"Well, I'll take that as a yes." Sabi ko at bumalik na sa upuan ko. Sya naman ay tinulungan nila pero parang hindi naman nito kailangan ng tulong nila. Hindi na ito lumingon at lumabas ulit ng classroom namin na ipinagtaka ko.
- Luna's POV -
Maaga akong pumunta ng University dahil pupunta pa ako ng Dean's office. Habang naglalakad ako ay panay ang tingin sa akin ng mga taong nakikita ko. Parang diring-diri silang makakita ng isang bulag sa paningin nila.
This is the feeling of a blind people. Buti nalang hindi nila nakikita ang mga nakakaasiwang tingin na meron ang mga taong dadaanan nila.
Dahil nga bulag ako ay nahirapan din akong maghanap sa Dean's office. Buti nalang ay maaga akong pumasok kaya sakto lang ako ng dating sa Dean's office.
Sandali nya akong in-orientation at saka ako lumabas ng Dean's office at hinanap ang classroom ko. Nang sa wakas ay nahanap ko ang classroom ko at gusto kong ikunot ang noo ko dahil ang maingay na classroom ay naging tahimik habang dahan-dahan akong naglalakad.
Hindi ako tumingin sa kahit saan at napatingin ako sa isang lalaki, lalaking biglang sumama ang tingin. Bigla din naman akong nag-iwas ng tingin dahil hindi ako pwedeng tumagal. Baka mahalata nyang hindi talaga ako bulag.
Nagulat ako ng bigla akong madapa. At ng pasimple kong ibaling ang mata ko sa likod ko ay nakita kong ang lalaking iyon ang pumatid sa akin. Biglang nag-init ang ulo ko at kunwaring kumapa-kapa para iparating sa kanilang bulag nga ako kunwari.
"Do you need help?" Tanong ng isang lalaki. Hindi ko nalang sya pinansin at tumayo nalang ako mag-isa. For sure hindi na nila mahahalata iyon dahil hawak ko na ang stick ko.
- To Be Continued -
(Mon, May 10, 2021)