Mabilis na lumipas ang dalawang araw na ganun pa rin ang pangyayari. Ngunit ngayong gabi ay iba dahil kitang-kita ni Arthur kung paano umiyak ang kaniyang bestfriend.
MEL: Hello, ma.
Kasalukuyang kausap ni Melody ang kaniyang mama gamit ang kaniyang lumang cellphone.
MEL: Ma, kailangan ko ng laptop para sa pag-aaral ko.
Alam ko naman po yun eh.
Pero ma, hirap na hirap na ako, hindi man lang ako makasabay sa mga kaklase ko.
Kailangan talaga ma.
Ma, ayoko na, hindi ko na Kaya, siguro hindi na muna ako mag-aaral.
Titigil na lang ako.
Opo, naiintindihan ko po.
Tahimik lang na nakikinig si Arthur sa kanilang pag-uusap. Awang-awa siya sa kaniyang bestfriend dahil sa kaniyang mga narinig at wala man lang siyang magawa.
ART: Bes.
MEL: Hmm,.
Sabay punas ng luha sa mata.
ART: Ayos ka lang ba?
MEL: Hmm, oo naman, ok lang ako, wag mo akong alalahanin.
Sagot nito habang pinupunasan ang luha sa pisngi.
ART: I heard everything, gusto mo bang tulungan kita?
MEL: Ha? Anong klaseng tulong naman yan? Hiyang-hiya na ako sayo, alam mo ba yun.
ART: We're bestfriends, right? At ang Mag-bestfriend nagdadamayan.
MEL: Oo, alam ko, kasama yun sa rules.
ART: Yun naman pala eh, I will help you.
MEL: Nahihiya na ako, baka isipin mo piniperahan kita.
ART: Hindi naman ganun ang pagkakakilala ko sayo.
MEL: Hmm...
ART: Narinig ko kanina na kailangan mo ng Laptop para sa studies.
MEL: Hmm, oo sabi ni Sir, mapapadalas kasi ang individual reporting, marami ring dapat e-compile. Mahirap lang naman kami at hindi namin afford bumili kahit second hand.
ART: May naisip akong paraan para dyan.
MEL: Ano naman yun?
ART: I have another laptop, maliban sa dala ko, meron pa ako sa house. Hindi ko na siya magamit kasi binilhan ako ni Mommy nung pag-graduate ko sa senior high ng bago. Hindi pa naman yun luma, mukha pa ngang bago eh, pwede mo pa yung magamit, I call my mom to bring it here. Oh! Bat umiiyak kana naman? May nasabi ba akong mali?
May pagtatakang tanong ni Arthur kay Mel dahil bigla na lang itong umiyak habang siya ay nagsasalita.
ART: Uy! May nasabi ba akong hindi mo nagustuhan?
Hindi na nakatiis si Melody at nilapitan niya na si Arthur at niyakap.
MEL: Huhuhu.....
ART: Uy! Sorry, ano ba kasing nagawa ko?
MEL: Thank you Bes, ikaw talaga ang angel ko.
ART: Naku, naglambing pa.
MEL: Syempre lagi kang andyan, kahit bago pa lang tayong magkakilala handa ka pa ring tulungan ako. Paano ko ba masusuklian lahat ng kabaitan mo sa akin?
ART: Naku, wag ka ng mag-abala, ayos lang sa akin yun, masaya akong natutulungan kita.
MEL: Syempre hindi naman ako papayag na ganun ganun na lang yun.
ART: Ang kulit talaga.
MEL: Hmm, alam ko na, simula ngayon ako na ang take charge sa paglilinis ng dorm at ako na rin maglalaba ng mga damit mo.
ART: Hindi na kailangan, may laundry shop naman sa may labasan.
MEL: Pa laundry laundry shop pa, pwede namang ako na lang.
ART: Oh sige, kung yan ang gusto mo.
MEL: Ambait talaga, pero ikaw ang in charge sa pagluto. Alam mo namang wala akong talent diyan.
ART: Ok, no problem. Wait lang, tawagan ko lang si mommy to bring the laptop here.
MEL: Hmm, salamat talaga.
Napagkasunduan rin nila na pagsamahin na lang ang budget nila for foods para maka less sa gastos.
Samantala lumabas muna saglit si Arthur para nga kausapin ang kaniyang mommy. Mabait naman ang mommy niya, super supportive pa. Kaya naman walang problema dito kung anuman ang hilingin ng kaniyang mga anak, basta nagpapasaya dito ay ok na sa kaniya.
(Ring, ring, ring)
Mommy Emily: Hello son.
ART: Mom.
Mommy Emily: Yes son, is their something wrong.
ART: Kilalang kilala mo talaga ako mom.
Mommy Emily: Of course, sa akin ka galing, ano pang aasahan mo.
ART: Haha, btw. Mom, I need your help.
Mommy Emily: Help? What kind of help? Is it about your girl bestfriend?
ART: Yes Mom.
Mommy Emily: So, this is the time to make an action.
ART: Mom, I'm sad because of what I see and heard, nahihirapan na siya and I want to help him. Yes, she has a part time job, but hindi pa rin Yun enough to sustain her needs in terms of studies lalo na at nag start pa lang siya mag work. Hindi rin naman sila ganun kaangat sa buhay, pero mom I witness every seconds kung gaano siya ka pursigido to finish her studies.
Mommy Emily: Alam mo naman na galing din ako sa hirap, right son?
Ang mommy ni Arthur ay lumaki rin sa hirap, ngunit hindi yun naging balakid sa kaniya upang makamit kung anong buhay may roon siya ngayon.
ART: Yes Mom, that's why I know that you can help me with my girl.
Mommy Emily: I know it.
ART: Knew what?
Naguguluhang tanong ni Arthur sa mommy nito.
Mommy Emily: That you like that girl you bumped when you enter the campus, that's why naghired ka pa ng private investigator to know the identity of that girl, am I right?
Nagulat naman si Arthur dahil wala naman siyang ibang pinagsabihan maliban sa private investigator niya.
ART: Mom, how did you know?
Mommy Emily: How did I know?, I'm your mother, I know everything about you.
ART: Mommy talaga oh.
Mommy Emily: Oh my son, you are really a man now.
ART: So mom, you help me na?
Mommy Emily: Of course, I will be their early in the morning tomorrow, wait for me ok.
ART: Yes Mom, oh! Before I forgot, bring my old laptop, I put it in my cabinet in my room.
Mommy Emily: Ok, no problem.
ART: Thank you mom, I love you.
Mommy Emily: I love you too son. Ok! I'll hung up na, I have something to finish.
ART: Ok, bye.
Mommy Emily: Bye, careful.
ART: Yes, I will.
Pagkatapos niyang kausapin ang kaniyang mommy ay pumasok na rin siya sa loob ng room nila at naabutan niyang nagbabasa ng libro si Melody.
ART: What are you doing?
MEL: Reading.
ART: Hmm, why?
MEL: May quiz kami bukas, kailangan mag-aral.
ART: Ah, ganun ba, nakausap ko na si mommy, she will be here tomorrow.
MEL: Agad agad, ganun kabilis.
ART: Ganun talaga si mom.
MEL: Salamat talaga bes, ha.
ART: No problem, sige na mag-aral kana. Magluluto lang ako ng dinner natin.