(WARNING: MAY PAGKABRUTAL SA DULO. HUWAG GAGAYAHIN. MASAMA. KONTI LANG NAMAN IYON. SALAMAT PO💜)
KREIAH'S POV:
"W-who really are you?"
Napatawa naman ako ng marinig ang katagang iyon mula sa dalawa. Nilaktawan ko pa ang wala ng mukhang lalaki bago diretsong lumapit sa dalawang ito.
Nagsilapitan na rin ang mga nagsisipasukan pa na mga armadong lalaki. Walang sinuman ang nakakakita sa kanila kung saan ba sila pumapasok.
May isang tunnel sa loob ng arena na ito na tanging ako at ang dalawa lang na si Aethon at si Jack ang nakakaalam.
Hinuli nila ang mga ito kahit na sila ay nagpupumiglas na makawala.
"Don't touch me!" Angil ni Herbert habang patuloy na inaalis ang mga kamay na nakahawak sa kaniya.
"Sh*t don't you ever lay your dirty hands on me! I'll gonna kill you!" Walang emosyon na sigaw din naman ng anak.
Parehas na parehas ang nasa isipan. Kaya hindi na kataka-taka pa kung saan ba nagmana ang anak.
Kundi sa ama.
"You both can't escape with them. They're not like your armed men who are so weak. And also, huwag na muna kayong mamutla...it's not the end of your life. May gusto pa akong ikwento pero sobrang haba naman niyon. That's why I suggest to myself na told a revelation. Kunting revelation lang naman, hindi ganon ka-shock. Okeh?" Pagpapakalma ko pa sa kanila pero isang matalim lang ang ibinigay ng mga ito sa akin.
Lalong-lalo na si Louis sapagkat hindi niya inaakala na gagawin ko ito sa kanila.
"You lied to me! I thought you're not like other girls! Pero mas masahol ka pa sa demonyo! Tama nga ang sinabi ni Tria! Mga halimaw kayo! Demonyo!" Nanggigil na sigaw ni Louis sa kaniyang nakita mula sa akin.
Hindi siya makapaniwala na ang taong hinahangaan niya dahil sa pagiging mabait at pasensyana ay isa pa lang demonyo na nag-aala anghel sa lupa.
Napahagikhik pa ako bago isandal sa aking balikat ang aking baril. Napanguso naman ako sa harapan nila na parang nakikipaglaro pa.
I also licked my dry lips. After that itinaas ko ang kaliwang kamay ko.
"You see this middle finger? Hindi dahil sa salitang 'f*ck you' pero alam mo kung ano ang salitang nagkakahulugan nito? I'll kill you with only my middle finger. See this?" Unti-unting nagkaroon ng panibagong porma ang kuko ng aking gitnang hintuturo.
Parang nasa mahikang mundo lang kami dahil bigla na lang may magic ang lumabas mula sa aking kuko. But no, this is just a technology hindi ko talaga ito tunay na kuko. Pinagdikit ko lang talaga ang hugis kuko para makagawa ako ng panibagong armas.
"H-hay*p ka! Sino ka ba talaga?!" Nanggagalaiting sigaw sa akin ni Mr. Herbert.
Kahit na nahihintakutan na ang kaniyang buong damdamin ay may lakas pa siya ng loob na magsabi ng kung anu-ano.
Parang sa pelikula lang. Kahit na alam na niyang talo na siya. Kailangan niya pa ring mag-alsa matapang para hindi siya matawaging duwag.
At iyon ang gusto kong ilabas mula sa kaniya o sa kanila. Gusto kong makita kung paano ba sila magmakaawa at maglupasay sa aking direksyon.
"I'll tell you who I am. But the condition. Huwag na huwag kayong luluhod sa aking direksyon sapagkat isang pitik ko lang sa gatilyo. Bungo na ninyo ang tatamaan nito. Got it?"
"Why would we gonna do that? Mas gugustuhin ko pang mamatay kaysa ang lumuhod sa taong malakas lang dahil may kasama't kakampi. Hindi ba?" Napaisip naman ako roon sa sinabi ni Louis.
Nilagay ko pa sa aking ibabang labi ang hinlalaki ko. Nag-iisip kung ano ba ang dapat na ilabas ng bunganga ko.
Pero wala akong maisip. Hindi talaga ako marunong magmuni-muni sa oras ng aking laro.
"Oh really? Paano kung sabihin ko rin na kaya kong patayin ka ngayon din. Pero bago iyon sasabihin ko na sa inyo ang tunay na pangalan ko," nag-fake cough pa ako sa harapan nila. Sinenyasan ang ibang mga armadong lalaki na ibigay sa akin ang Mic.
Nagmadali naman itong lumapit sa akin. Ang taong unang nakakuha ng Mic bago ibigay sa akin.
Ngumiti lang ako nang matapos bago ilagay sa aking bibig ang Mic.
"To all ladies and gentlemen. Please listen to me. Oh yes! To me okay?" Binalingan ko pa ang mga natitirang tao rito sa loob ng arena.
Nakatayo ang bawat isa sa gilid ng arena. Mga kapwa magkakayakap habang umiiyak ang iba.
"Don't cry. I'll never gonna hurt you. Hindi naman kayo kasali sa plano ko, nadamay lang kayo. Kaya ligtas lang kayo. Pero dapat walang makakaalam ng gabing ito kung ayaw ninyong pati pamilya ninyo ay idamay ko." Mahabang paliwanag ko sa kanila bago iharap ang aking mukha sa dalawang mag-ama.
Naramdaman ko rin ang paglapit ng mga mahal ko sa buhay sa may likuran ko.
"Bago ko simulan ang aking pagkatao. Sasabihin ko lang sa inyong dalawa na pinlano ko na ang lahat ng ito simula pa lang noong una..." Kita sa kanilang mga mata ang pagkagulat.
Hindi inaasahan na matagal ko ng alam ang lahat. Mga mangyayari na ako lang at ang mga pinagkakatiwalaan ko ang may alam.
"P-pinlano?" Sabay na saad nila na ikinatango ko pa ng dalawang beses.
"Oo...pinlano ko. Paglalapit ni Tria at Rizhui ay inaasahan ko na. Ako pa ang nag-udyok sa asawa ko na gawin iyon. Okay lang na makipaglaro siya sa babaeng pinagkakatiwalaan mo. About the divorce? Hindi ba wala kayong alam tungkol doon? Sinadya ko rin iyon, ako mismo ang nagsabi rin kay Rizhui na mag-divorce kami in real, tulad ninyo ay nagulat din siya nagmakaawa pa nga sa akin na huwag gawin iyon. But, hindi niya alam na ang pinadala kong papeles mula sa lawyer ko ay isa lang peke. Yes! Peke lang lahat iyon. Ngayon niya lang malalaman na hindi talaga kami naghiwalay. Noon pa lang gusto ko na talaga kayong tapusin, pero hindi ko magawa sapagkat wala ang anak mo. Ayoko namang gumawa ng bagay na ikasisira ng plano ko." Tumigil muna ako saglit at matalim silang pinagtitingnan.
Napaatras naman sila ng makita ako na ganon makatingin. Pero ako naman ay naglakad palapit sa direksyon nila. Nakasandal pa rin sa aking balikat ang baril na hawak ko.
At ang kaliwa ko namang kamay ay itinaas kong muli.
"Alam ninyo bang gustong-gusto ko na itong gawin sa inyo?" Gamit ang aking gitnang daliri hiniwa ko nang dahan-dahan ang pisngi ng anak ni Herbert.
"A-ahhh! Sh*t! Ahh!" Umaaray na sigaw nito habang ginagawa ko iyon.
Pabilog ang estilo, papunta sa unang hiniwaan ko. Nang matapos kong gumawa ng bilog na marka ay saka lang ako tumigil.
"Aethon!"
"Yes Queen!" Lumapit pa siya sa akin habang hawak-hawak ang kaniyang camera.
"Make a video kung paano ko ba alisin ang balat sa may pisngi niya." Tumango-tango naman siya. Pero si Louis naman ay nagsimula nang magpupumiglas.
Ginagawa niya ang lahat para makawala sa hawak ng mga armadong lalaking ito. Pero hindi niya magawa sapagkat sobrang dami nila.
"N-no! D-don't! P-please...I'm begging you!" Umiiyak na sigaw nito nang magsimula na akong alisin mula sa pisngi niya ang balat na ito.
"N-no! Don't to this to my son...a-ako na lang...a-ako na lang ang pahirapan mo." Nagmamakaawa rin na sambit ng matandang ito pero matalim ko lang siyang binalingan.
"Shhh! Don't interrupt with my business. Darating ka rin diyan. Saka wala ba kayong naalala?" Tanong ko sa kanila pero pailing-iling sila.
"Okay! Paano kung ganito pala?" Mabilis kong iginalaw ang aking kamay para tuluyang maalis ang balat na iyon mula sa mukha ng lalaking ito.
Nagsusumigaw at nagmamakaawa si Louis sa ginagawa ko pero isa na lang akong bato na hindi makikinig sa iyak ng mga tao.
"A-ahhh! A-aray! Ahhh!"
"Ganiyan din di ba ang ginawa ninyo sa kuya ko? Ganiyan din di ba ang ginawa ninyo sa mama ko?"
"A-ano?" Nagtatakang tanong sa akin ni Herbert habang inaalis ang tingin sa anak na ngayon ay wala ng balat ang kaniyang mukha.
Tanging laman na lang ito at mga dugo na patuloy nagsisilabasan. Samantalang si Louis ay patuloy sa pagkakangawa.
"Nabuhay kami ng ama't kambal ko na aksidente lang ang lahat. Nabuhay kami na na-hit & run lang sila pauwi. Nagkaroon nga kami ng pangalawang ina, pero hindi pa rin sapat iyon para makalimutan namin ang tunay na ina namin. Tunay na nanay na malalaman ko lang noong sampong taong gulang ako na pinatay siya, pinatay silang dalawa ng kuya ko. Nakita ko iyon, nakita ko mismo sa isang video kung paano ninyo ba paglaruan ang mukha ng kapatid ko! Tumatawa ka pa!" Masama kong binalingan ng tingin ang lalaking nanghihina na.
Napangisi naman ako sa isiping iyon. "Kung ano ang nangyari noon. Gagawin ko rin ngayon. Pero hindi ko na aaksayahin ang oras ko sa inyo. Iyak agad bago panghihina? Tsk. Dahil lang din sa maling bintang ninyo, at pagkaselos sa kapatid ko. Nagawa na ninyo ang mga bagay na iyon? What a pathetic guy you are? Saka nakumbinsi ko na ang sarili ko na huwag na lang kayo patayin. Magdusa na lang kayo sa pinakailalim ng lupa. I know alam ninyo ang tinutukoy ko." Hinawakan ko ang bibig ko at unti-unting humakay habang papikit-pikit pa.
"Nakakaantok naman. Gusto kong gawin sana ang pagpaslang, ngunit hindi ako katulad ninyo na walang halang. Bubuhayin ko pa kayo, hindi ko lang alam kung ilang taon kayong mabubuhay sa kulungan na iyon." Tumalikod na ako sa kanilang lahat. Itinaas ang aking baril at saka kumaway.
"Bring them on the underground jail. And about the agreement? I'm breaking it now." Tumingin pa ako kay Rizhui at ngumiti nang demonyo. Napalunok naman siya sa nakita niya.
"I am Kreiah Tomizara Miller-Darson. Granddaughter of the former Mafia Queen. Queen of all Mafia Organization. And now I'm finally introduced to you who the hell this woman infront of you. I am the Mysterious Mafia Queen who ruling all the Mafia Organization, illegal or legal. Kung sino man ang sumuway at humawak ng walang paalam sa kahit sinong myembro ng Tomizara ay kamatayan ang parusa. Ngunit hindi ako katulad nila na iyon ang gagawin, ipapadala ko na lang sila sa kulungan sa ilalim ng lupa upang doon maghirap at kusa na lang papatayin ang sarili. Goodbye! And godbless your soul father&son Mckleiane." Pagkatapos kong sambitin ang mga katagang iyon.
Tinapon ko sa kung saan ang Mic na hawak ko. Naglakad ako palapit sa mga anak ko at maging kay Rizhui na hindi pa rin tumatatak sa isipan kung ano ba talaga ang katungkulan ng mga Tomizara sa mundo.
Akala ng lahat ay simpleng mga mafia lang kami. Akala nila ay magaling lang kami sa pakikipaglaban.
Pero walang sinuman ang nakakaalam sa tunay na sekreto ng pamilyang aking pinagmulan.
"We'll talk seriously after we go home." Walang emosyon kong sambit sa kaniya na ikinalunok niya ng maraming beses.
Pero hindi ko na pinansin pa iyon at tinuloy na lang ang aking paglalakad palayo sa direksyon nila. Lalong-lalo na sa arena na ito, kasama ang aking mga anak.