(This chapter is in Lucy's point of view)
"Lucy!"
Hindi ko na pinansin pa ang pagtawag sa akin ni Aina. Nahuhuli siya ng paglakad sa amin.
"Sheila, siguro dapat si Aina muna ang samahan mo." Sabi ko kay Sheila na tahimik lang na naglalakad kasabay ko.
"I'm tired, and I know you need me more." She laughed. "How do you feel about us being expelled?" Tanong pa niya.
"Ayos lang sa 'kin, deserve naman natin." Sagot ko naman.
"Ella!!" May halong inis ang boses ni Aina. "How long are you going to ignore me?!"
"Shut up Aina." Ani Sheila. "And don't call me Ella."
"Bakit ba dikit ka pa rin ng dikit dyan sa Lucy na 'yan?! Dahil sa kaniya baka ma-expel tayo!" Sigaw ulit ni Aina.
Sinisisi na nama niya ako. Napapagod na ako sa ugali niya. Noon ko pa pinipilit na makisama, noon ko pa tinitiis na magpaalila sa kaniya.
"I thought you have the same vibe as us, Lucy. Mali talaga na kinaibigan ka namin. You are poor, and boring. Dahil sa nanay mo, we are now doomed!" Bulyaw pa ni Aina.
"Tumigil ka na Aina, wala nang magagawa 'yang paninisi mo." Sheila said.
"Talaga ba Aina? Ako pa talaga ang sinisisi mo?" I laughed. "Ikaw kaya 'yung kating kati na makaganti kay Shihandra. Inutos-utusan mo lang kami."
"Wtf? Basta, from now on, you are evicted from our group!" Yun na lang ang nasabi niya.
"Okay. Di ko yan kawalan. You are the most toxic person I've ever met." Sumbat ko.
She's speechless.
Tapos na akong maging sunud-sunuran.
Ito yung unang pagkakataon na kinausap ko siya ng ganito. And It felt good.
Basta.
Tinuring ko siyang kaibigan.