"HALUGHUGIN ANG BUONG BAYAN! WALANG PAPALAGPASIN!"
The whole town is in trouble because of the influx of many soldiers looking for a woman. I know the exact reason behind this commotion at alam kong ako rin ang hinahanap nila. I can't believe the speed of events.
Its already been few days since my last encounter with Celestria pero wala ring kasing bilis ang pagdagsa ng kawal para hulihin at parusahan ako. Ganito kalakas ang political power ng nga nakatataas.
"Ruthenia! Kailangan niyo nang lumisan." natataranta ako sa mga sandaling ito. Hindi ko na alam ang mga gamit na pinaglalagay ko sa aming bag.
"Saan po kami--"
Naputol ang aking sasabihin dahil sa malakas na pagkalampag mula sa labas ng bahay. "Buksan niyo ang pinto!"
Agad kaming hinila ni Delphina at lumabas sa likod ng bahay. We found Frederick wearing his familiar robe. "Makinig kayo, mga iha." sabay hawak sa kamay namin ni Andrea. "Frederick will accompany the both of you sa inyong paglalakbay papuntang sentrong siyudad. Naroroon ang kapatid kong si Edward na siyang inyong matutuluyan pansamantala habang wala ako. Mag-iingat kayo, mga iha." niyakap niya kaming dalawa ni Andrea at hindi ko maiwasang maluha sa sitwasyon namin ngayon at kaguluhang nangyayari sa buong bayan.
"Sorry po. Ako po ang may kasalanan nang lahat. Ipinagtanggol ko lamang ang karapa---"
"Shhh. Don't blame yourself, Ruthenia. Tama ang iyong ginawa. May mga panahon talaga na kailangan nating tumakas at lumabang muli." she said na halatang nalulungkot rin sa mga sandaling ito.
"Magkikita pa po ba tayo?" nanlalabo na ang paningin ko dahil sa tuloy-tuloy na pag-agos ng aking mga luha. Pati rin ang humihikbing si Andrea ay hindi nakalagpas sa aking paningin.
Tipid siyang ngumiti. "Of course. Susunod ako sa inyo sa Crocus but not now." Niyakap ko siyang muli at bigla kong naalala ang isang bagay na hindi ko pa naipagtatapat kay Delphina.
"I know this is too late to tell you po. But I want to confess something." napakagat ako sa aking ibabang labi ko.
"Sa tingin ko'y naririto ang hinahanap natin, Panginoon." boses ng isang lalaki sa kabilang panig kasunod ng malalakas na pagkalambang.
"We don't have much time." Frederick exclaimed.
I eyed Delphina one last time bago ako nag-ipon ng lakas ng loob para sabihin sa kanya. "We are not of this world, Delphina. Aksidente lamang po na napadpad kami rito without knowing why."
Her reaction did not change bagkus sinuklian lamang niya ako ng ngiti na ikinabigla ko ng husto. "I know, Ruthenia. Esther and I already knew from the very start. Naiintindihan ko kung bakit mo inilihim ang totoo sa akin." Tears from my eyes start to fall again at yinakap ko ng mahigpit si Delphina one last time.
"Umalis na kayo! GO!"
Pinangunahan ni Frederick ang pagtakbo na sinundan namin ni Andrea at tinahak namin ang masukal na kakahuyan. I'm so worthless. Damn worthless kasalanan ko ang lahat. The whole town was in complete chaos at talagang masidhi ang paghahanap sa akin dahil sa ginawa ko kay Celestria.
I stop running when a loud explosion reverberated mula sa bahay ni Delphina hindi kalayuan.
"Don't you dare coming back." Daisy said habang seryoso silang nakatingin sa akin.
I tighten my grip sa akin bag. "But---"
"Gusto mo bang mawalang saysay ang sakripisyo ng lahat para ma-protektahan ka?" I wasn't able to speak of what she said. "Just go."
Andrea held my hand and pulled me to run. Hindi ko na nagawa pang tumanggi at this moment.
"A horse and a chariot are waiting at Hage's boundary." Frederick said at wala ni isa sa amin ni Andrea ang sumagot.
Narating namin ang nasabing karwahe at naunang sumakay sina Oddysey while Frederick ride the horse at matulin itong pinatakbo. A thick dust spread all around the vicinity dahil sa mabilis na biglaang takbo.
Luckily, wala ni isang kawal ang nadatnan namin sa labas ng bayan dahil sa likod na bahagi kami dumaan at hindi sa tarangkahan.
Tanghaling tapat pero malamig ang bawat pagdampi ng hangin sa aking balat habang tinatanaw ang luntiang lupain at bukirin.
Ilang minuto rin ang lumipas ng tuluyan kaming makalayo sa bayan ng Hage. Hindi naman ako nag-dalawang isip na ilabas ang aking ulo at tanawin ang maliit na bayan sa huling pagkakataon kasabay ng pagtulo ng aking mga luha.
So many times na pumasok sa isip ko na aalis rin ako sa bayang ito at darating ang araw na iiwan ko rin ito pero bakit ang sakit. Sobrang sakit.
I can barely endure this pain at sa ganitong paraan pa ang paglisan namin at hindi nakapagpaalam ng maayos. Until now, hindi ko parin matanggap. Maiksing panahon man akong namalagi rito pero lahat ng iyon ay memorable sa akin.
Nakikita ko pa mula rito ang burol kung saan ako muntik binawian ng buhay mula sa kamay ng mga demons at ang ilang araw na pag-eensayo namin ni Delphina.
"I believe in myself na hindi ito ang huling pagtapak ko sa bayan ng Hage."
Sandali akong napapikit habang dinarama ang malamig na simoy ng hangin. Tanging mabilis na yapak ng kabayo at tunog galing sa gulong ng karwahe ang nagsisilbing ingay sa aming biyahe.
I fixed and relax myself at sinubukang libangin ang aking sarili. So, I look at the map showing all the territories of Moniyan Empire. Ito ang isa sa kagamitan na ibinigay ni Raknor sa akin bukod sa magic pocket kung saan nakalagay ang mga gintong barya na ibinigay niya sa amin.
Oddysey jumped and sit beside me at sleep. I stared at her at napansin na ang laki na pala niya compared noong natagpuan namin siya back in Mt. Sabino. Her growth progress is nothing compared to normal animals in Earth. Dahil many weeks lang ang nakalipas pero ang laki niya na agad.
Makikita sa malaking mapa ang buong lugar na sakop ng Moniyan Empire. At first glance mapapansin mo agad ang gitnang parte nito kung saan ang Crocus which is the capital city. I feel a little bit excited actually because I don't know the exact appearance ng sentrong siyudad. But the thought na mga nobles ang karamihang nakatira roon suffocate me. Sana lang talaga.
Sa right side ng mapa ang Eastern land at dito matatagpuan ang Forsaken Realm kung saan kami nakatapak ngayon. Forsaken Realm ang tawag sa malawak na lupain na ito because from the word 'forsake' itself. Naririto at nanatili ang lahat ng mga mahihirap at napabayaang bayan ng Moniyan or more like common citizens of the Empire.
The Northern part naman ay puro kabundukan lang while sa South ay kapatagan but I'm not sure kung valley nga lang ba talaga ang naririto dahil hindi naka-indicate sa part na ito ang buong lugar. Hindi gaya sa Capital city na specific talaga ang bawat parte.
Pero ang nakakuha ng atensyon ko ay ang kaliwang bahagi ng mapa which is the West o Kanlurang bahagi. Naka-indicate kasi rito ang isang lugar na tinatawag na 'End Mountains' na parang pinaka-boundary ng capital kasunod ang Dark Territory.
Dark Territory. What exactly is this place? Ngayon ko lang napansin ang bagay na ito since this is my first time to study this map. Well, halata namang mga dark creatures ang namamalagi rito but the thought na may naka-indicate na title sa lugar made me feel something odd. Parang isa rin itong kaharian sa sobrang laki. Is it possible na may namumuno sa mga dark creatures tulad ng mga demons? Well, hindi naman malabong mangyari since I found out na ilan sa kanila ay may free will pa rin even if they are no longer humans. Kaya possible na may leader sila.
I rested myself at tinago ang mapa. Maybe I should ask Daisy later on. Tulog kasi silang lahat. Hindi ko namalayan ang oras at unti-unti akong nadala ng kaantukan.
➖➖➖
I woke up from slumber when I heard the loud moan of the horse kasabay ng pagtigil ng aming karwahe. Nakaidlip pala ako?
"Where are we?" tanong ko habang sinisilip ang labas. The sun is about to set but what is this place? I can feel a dark aura hovering the area.
"Bumaba na kayo, Binibini. Dito tayo magpapalipas ng gabi sa bayan ng Patris." Frederick says while binding the horse in a tree.
We immediately came down and a great surprise envelop me when I was able to tear my foot on the road.
An old town greeted all of us. But the thing that it was old did not caught my attention. I traveled my eyes everywhere. What happened here?
Sa unang tingin ay mapapansin na agad ang sirang tarangkahan where the town's name was engraved in a great piece of wood. Patris. It's almost unreadable dahil nagiba na ito and covered by a large amount of weeds.
There are many houses na makikita but you can't find a good place to stay. Dahil halos lahat ay sira-sira na at wala nang bubong. Dito ba talaga kami magpapalipas ng gabi?
"Are you sure this is the correct place?" I asked Frederick with mixed astonishment pero parang wala lang siyang narinig.
Andrea stand at my side at halata ring hindi nagugustuhan ang nakikita. "This town is creepy."
"Not very creepy because I can sense many life force in this town. That means--"
"There are people living here?" dugtong ko sa sinabi ni Daisy and she just nodded as response. "Precisely."
"Let's go inside the town and find a place to stay." he said before we start walking.
I enhanced my senses and found something. An invisible mist covering the whole place and it is not visible to the naked eye. Who put it?
➖➖➖