Chapter 11: Saviour
Matapos ang buwis buhay na pagtakbo sa kakahuyan ay sa wakas and we can see the front of a hill nearby.
It must be the place Daisy was saying lately.
Gumaling na rin ang aking sugat but Daisy warn me that I should not move rapidly dahil sa ibabaw na parte lamang nito ang naghilom at hindi sa loob.
We stopped running and hide ourselves in the rear of a tree trunk.
Nanlaki ang mata ko habang pinagmamasdan ang madaming bilang ng mga nilalang sa burol.
"Are those---"
"Yeah. Human demonoids." pagdugtong ni Daisy.
Fear suddenly enveloped my being of what she said. Hawak kamay kami ni Andrea sa isa't isa sa mga oras na ito tahimik lamang siya but I know na takot na takot na siya deep inside.
Demons are hovering the hill's perimeter kaya hindi ko alam kong papaano kami makakarating sa itaas nito. The bloody moon still intact showing terror in the sky and I think its just almost midnight. Masyadong mahaba pa ang gabi kaya hindi kami ligtas kapag mananatili lamang kami rito at magtatago.
Their is some sort of light covering the top of the hill. That must be a barrier na ginawa nila Delphina pero papaano kami makakarating sa itaas without struggling with those beings. Many of them trying to shatter the barrier but still failed.
"We need to switch places to hide hindi tayo ligtas rito."
Tinuro ni Daisy ang isang puno kung saan walang gaanong demons ang naroroon. "Let's go there."
We started to walk slowly and little by little. Maingat ang bawat hakbang namin ni Andrea dahil kaunting ingay lang at buhay namin ang magiging kapalit.
Nakakakilabot ang katahimikan at lamig ng simoy ng hangin sa paligid.
Impit kaming napasigaw nang isang putol na kamay ang bumagsak sa aming harapan. For heaven's sake! I can no longer endure this. Mabuti na lamang at natakpan namin ang bibig ng isa't isa at pilit na pinipigilang lumikha ng kaunting ingay.
I can hear Andrea breating heavily and tears falling through her cheeks. I eyed her trying to cheer her up na magiging maayos ang lahat at tumango lamang siya at huminga ng malalim bago kami muling nagpatuloy.
Narating namin ang puno at mabilis na nagtago habol-habol ang aming paghinga. Wala ni isa sa amin ang nagsasalita instead I started to plead to God sa nararanasan naming sitwasyon ngayon.
Suddenly, a loud screamed echoed all over the place and I know it was a woman at malapit lang ito sa aming pinagtataguan.
"TULONG!" Naagaw niya ang atensyon ng halos lahat ng mga demonoids na naririto kaya mabilis silang tumakbo papunta sa kanyang kinalalagyan.
I was about to stand up to help her pero pinigilan ako ni Daisy. "Don't." I just cried in despair at tinakpan ang aking tenga dahil sa sigaw ng babae na halatang nilalapa na ngayon ng mga nilalang.
"We should take this chance." We stand alertly sa sinabi ni Daisy. "Almost all of them are busy. I'll cover the both of you. RUN!" Sigaw niya at hinila ko na si Andrea at tumakbo ng mabilis without hesitation.
I ran faster without looking backward at alam kong nakuha na namin ang atensyon ng ilan.
Daisy started chanting. "Yivana Hipektus!" a huge ball of light fall to the ground causing the ground to shake at hindi ako nagpatinag at nagpatuloy sa pagtakbo. I should thank Daisy after this for saving us numerous times.
I already see the full view of the people inside the barrier na nakatingin sa aming dalawa ni Andrea and I smiled nang makita sila Delphina trying to repel few demons.
Ilang metro na lamang ang agwat namin ng biglang may bumagsak sa aming harapan. I breath heavily realizing that he was the guy I bumped into kaninang hapon. "Trying to hide?" His eyes are red at may bahid ng dugo sa kanyang mga pisngi.
Bumitaw ako kay Andrea and draw sword to him. "Curse you, Demons!" I greeted my teeth in extreme anger at pandidiri. So they can understand and communicate after all? Kaya bakit pa nila nagagawang mambiktima ng dati nilang kauri? They deserved to die and no longer live. Iniisip ko palang na humihinga kami sa iisang hangin ay hindi ko na kaya.
"Grrrr." Mabilis na sumugod sa kanya si Oddysey na parang hangin sa bilis at nagtamo ng sugat sa kanyang balikat na ikinadaing niya.
"Ahhh! Magbabayad ka!" walang pasabing dinakma niya si Oddysey at ibinato. Nakita ko kung paano sumirit ang dugo mula sa katawan ng aking alaga.
"Oddysey!" akmang lalapitan ko siya ng matigil ako sa narinig.
"Save yourself, Mommy." She was eyeing me kaya alam kong sa kanya ang boses na aking narinig. She can talk. Her voice is so calm and innocent dahilan para magsimulang tumulo ang aking mga luha.
Mabilis kung hinila si Andrea at narating namin ang barrier at ilang nga taong-bayan na naririto. "Ruthenia?" she asked nang mapansing tulala ako.
Alam kong mali ang gagawin ko pero hindi ko matiis na iwan ang mga mahalaga sa akin. "Stay here." I said at walang pasabing tinulak siya paloob sa barrier. I heard her calling my name pero hindi na ako nagdalawang-isip na lumingon pa.
I'm fuming with anger but still preventing myself to lose control. Mabilis akong sumugod and swing my sword against him pero mabilis pa sa hangin ang kanyang kilos at nagtamo lamang ako ng malaking sugat sa braso. Lumabas ang dugo mula rito at pumakat ang mahahaba niyang kuko.
"Hmm." he moaned habang dinidilaan ang bahid ng aking dugo sa kanyang mga daliri. Disgusting! He's no longer a human demonyo na rin pati ang kanyang isip.
"Kakaiba ang lasa ng iyong dugo. Mas lalo lamang akong natatakam habang pinagmamasdan ka." His veins in his neck blotted in red at halatang nag-ngingitngit na siya sa akin.
He run fast towards me and about to punch me when I rolled my body and immediately swing my sword upward at the same time.
Sumirit ang dugo mula sa kanyang balikat ngunit hindi parin siya natinag. He grabbed my wrist at malakas akong binalibag sa lupa. Napaubo na lamang ako ng dugo at namimilipit sa sakit mula sa aking likuran.
"Sa tingin mo ba ay kaya mo ako? Pwe!" sabay dura sa aking tabi. "What a delicious dinner." natatawang dagdag niya sabay pakita ng matatalim niyang kuko at naglakad palapit sa akin.
I just stared at his glowing red eyes at hindi na magawang gumalaw pa. Namanhid na ang buong katawan ko sa pagkabalibag niya palang sa akin.
"Ruthenia!" nakita ko si Daisy na lumilipad palapit sa akin while chanting. "I hereby----Kyahhh!" Mabilis siyang dinakma ng lalaki at hinigpitan ang pakakaipit.
Ngayon ko lang nakitang nahihirapan si Daisy at hindi ko pa siya magawang tulungan. I'm so useless!
"Biruin mo. Buhay pa pala ang mga lahi niyo." wika niya and my eyes widened nang binuksan nito ang kanyang bunganga para isubo siya.
Mabilis akong tumayo at kinuha ang aking espada. "NO!" A burning sensation starts to build inside me at namalayan ko na lamang ang malakas na pagtalsik ng lalaki.
Agad kong kinuha ang nakahandusay na si Daisy at si Oddysey sa 'di kalayuan but I immediately released them ng maramdaman ko muli ang pakiramdam na pagsunog ng aking buong katawan. "Kyaahh!" I am trying to stand up pero hindi ko na talaga kaya instead hinawakan ko ang aking leeg mula sa pagkakasakal ng kung sino sa akin.
"Calm yourself. That's your consequence for using magic." saad ni Daisy na pilit bumabangon. Hindi ko na pinansin pa ang kanyang sinabi at pilit na binuhat ang nanghihinang si Oddysey ng mawala ang sakit.
Nakita ko sila Delphina at ibang mga taong bayan na pilit ring kinakalaban ang mga demons na umaaligid sa barrier.
Nabigla ako ng lumitaw sa aking harapan ang lalaki at sunog ang kalahati ng kanyang mukha. Walang pasabi niya akong sinipa kaya tumilapon at sumadsad ang katawan ko sa lupa kasabay ng pagtilapon rin ni Oddysey.
Sh*t! I'm so powerless.
"May ibubuga ka rin pala." he said at sinipa akong muli palayo dahilan para mapadaing ako ng malakas. I can hear loud snap of my bones pero pilit ko paring iniinda ang sakit ng pagkabali ng mga ito. Mamamatay na yata ako.
Sinakal at itinaas niya ako gamit ang kanan niyang kamay and I start to catch my breath. He's now desperate to kill me. "Paalam." he grinned sabay pakita ng aking espada na hawak niya kaliwa niyang kamay. I don't know this feeling pero parang hindi ako natataakot mamatay. Well, at least I will die saving someone precious to me.
He was about to swing my sword ng bigla siyang tumilapon and numerous lightning strikes the ground at naramdaman ko na lamang na buhat-buhat ako ng kung sino.
Lightning? This is familiar.
Isinandal niya ako sa isang bato katabi sina Oddysey kaya napatingin ako sa kanya. He's wearing a robe pero nakasuot siya ng mask and only his eyes are exposed. His eye color was emerald green and made me feel relief somehow. I can feel safety with his presence around.
Who is he?
Mabilis siyang tumalikod sa akin at hinarap ang mga demonoids na para lamang mga laruan na kanyang sinusuntok at sinisipa.
A magic circle appeared beneath him and a lightning from the sky strikes directly to the horde of demons causing the ground to shake and tremble. Patuloy siya sa paglabas ng lightnings turning the demonoids into ashes. Nakita ko rin kong paano't walang kahirap-hirap niyang hinati sa dalawa ang lalaking demon na kaharap ko kanina.
His awesome. I can't stop being amaze habang pinapanood siya sa kanyang ginagawa.
He just consume few minutes at nagapi niya ang lahat ng demonoids sa burol bago naglaho na parang bula.
Delphina and the others arrived to rescue us pero hindi ko na nagawang magsalita kahit na gustuhin ko. All I want is to thank that guy. Bumigat na ang talukap ng aking mata sa sobrang panghihina.
A Saviour.
➖➖➖