CHAPTER TWENTY ONE
LEAD
Sa tagal ng panahong ipinagkait sa akin ng mundong maging masaya, ganoon ko rin ipinagkait sa mundo at sa mga tao ang aking pangalan.
So hearing my name under this phenomenal occultation makes my heart go crazy. It's very precious. A total opposite of me, my name is too extravagant for someone dusty like me.
"I never expected your eyes to be this beautiful, Veluriya."
I want to hear people say my real name, but I can't even tell them. It's too precious, I wanna keep it by myself.
Pakiramdam ko hindi ako karapat-dapat tawagin sa ganoong pangalan, kaya naman hinahayaan kong mabuhay bilang iba kesa sa tunay na ako. Hinahayaan kong mabuhay sa ilalim ng ibang pangalan, kaysa sa tunay kong pangalan. I feel so small, I don't deserve to be called by any precious in this world.
After all, I'm a thief, peasant, no one.
"Yeah, I'mma gonna say it again. I never expected your eyes to be this dazzling aesthetic."
Gusto kong yumuko habang tinititigan ni Corinthians ang aking mga mata. I want to cry because there is atleast one in my appearance that is beautiful.
My eyes. Its color.
"What color is it again?" Tanong ni Nathalia, "Berdeng maasul-asul?" Dagdag nito.
Ang kulay pala ng mga mata ko ay berdeng maasul asul, ganoon ba ang batong berilo? Ganoon nga siguro.
"beryl has different colors unless it's pure. But your eye color looks exactly like the gem beryl I saw, Veluriya." Ani Corinthians.
Bahagyang kong naikurba ang aking labi, naroon na ang pangalan ko ngunit ibang pangalan ang tawag nila sa akin. I don't have the courage to speak, I'm not confident enough because of my status. Kapag naka angat angat na ako ipagsigawan ko sa buong mundo ang totoo kong pangalan.
It's just, not now.
"The eclipse is over, look around! There must be something here!" Sigaw ni Chrysler na siyang nagpa lingon sa amin ng biglaan sa paligid.
Kumurap-kurap ako. Alam kong sa oras na ito'y wala nang kulay ang mata ko, dahil normal na ang pagtingin ko sa paligid.
Madilim, tanging ang liwanag lamang ng buwan na lumitaw nang muli ang siyang ilaw sa nakakatakot na kagubatan.
"Get down! Let's look around for a while, tomorrow the search will begin."
Agad na tumalon si Nathalia sa truck, kasunod niya ay si Corinthians. Lumingon muna ito sa akin bago tuluyang lumayo sa sasakyan. Kinakabahan ako, unti-unting nawawala ang tapang ko habang pinagmamasdan ang paligid.
Nilalamon ako ng takot, nilalamon ako ng aking kaisipan na hindi na ako muling makababalik. Isa nga pala akong pain it's so easy to get rid of me.
"Hey!"
I almost jumped when someone knocked the truck hard, it created loud noise and thundered not only the woods but also my senses.
Nabuhay nang muli ang aking abilidad dahil sa gulat. It's becoming sharper, mas malakas na ang pakiramdam ko ngayon at malayo na ang naabot ng aking paningin, pandinig at maging pang-amoy!
This is lit.
"Naive girl, get down!" tinig iyon ng prinsipe.
Deretso akong napalingon sa kanya matapos niyang katukin ang gilid ng truck na sinasakyan ko. He didn't even took a single glance at me, agad siyang umalis matapos akong gulatin.
Masyado akong komportable sa suot ko kaya naman pagkatayo ko ay agad akong tumakbo at tumalon palabas ng sasakyan.
With my abilities awake, pinakiramdaman ko ng maigi ang paligid. Chrysler is with Nathalia and Corinthians, si Greyson naman ay nakasunod lamang sa kanila habang lumilinga-linga sa paligid.
And prince Zavan,. The Prince is walking opposite to their direction. At doon ako sumunod. Nagsimula na rin akong maghanap ngunit siniguro kong hindi mawawala ang presensya ng mga ranggo at ng Prinsipe upang malaman ko kung babalik na ba sa truck dahil wala akong alam kung kailan babalik at saan ang muling tagpuan, kundi ang truck lamang.
Stupid! I come unprepared.
Oras na may umatake rito ang tanging magagawa ko lamang ay tumakbo, atleast I'm a seer I would know if something or someone would attack me.
"If you notice something shining, tell me." Tila nabato ako sa kinatatayuan ko ng marinig ko ang tinig ng prinsipe sa akin mismong harapan.
Tho I only see his back, I can't deny how he make my heart pound loud.
Masyado akong abala sa pagmamasid sa paligid at pag-iisip ng kung ano-ano, kaya naman hindi ko namalayang huminto pala ang prinsipe at ako naman ay patuloy lamang sa paglalakad!
Stupid self! Focus!
Mabuti na lamang at hindi ko nabangga ang prinsipe, hindi pa nagsisimula ang paghahanap ng mga bato may taning na agad ang buhay ko sa gubat na ito.
"Do you understand?" Baritono nitong saad ng hindi man lamang ako nililingon.
"Y-yes." Magkanda utal utal ako sa pagsagot gayong tatlong letra lang naman iyon.
Focus! Focus! Focus!
Nagsimulang maglakad na muli ang prinsipe. Bumuntong hininga muna ako bago dumeretso. Pinakiramdaman kong muli ang paligid. Mula sa aking kanan, mayroong isang lagusan. Mukha itong maliit na kweba, at mayroong maliit na bagay na kumikinang mula rito.
Precious stones do shine.
I gasped.
"I think... I'm seeing something!" mahina kong saad, ngunit hindi iyon nakaligtas sa prinsipe. Isang malakas na paghablot sa aking braso ang aking naramdaman.
Napahiyaw ako sandali sa gulat at sakit ngunit agad ko iyong nabawi ng mapagtantong ang prinsipe iyon.
How dare he!
"What? What do you see?" Seryoso nitong tanong habang nakatitig ng seryoso sa aking mga mata.
Napalunok ako.
How could he be this gorgeous?
His golden eyes shut my appearance, pakiramdam ko handa ako nitong ibaon sa lupa anumang oras. Napakaganda niyon, doble ang ganda kaysa aking mga mata.
Bakit ganoon na lamang ang kulay ng kanyang mga mata?
"Say it! What?" Napakurap ako bigla dahil muli siyang nagsalita.
Nakakahiya! Shit! Ano bang ginagawa ko?
"I- I just think I saw something over there," wika ko habang itinuro ang maliit na kweba. "May kumikinang sa parteng iyon." dagdag ko pa.
Bakas sa aking tinig ang kaba dahil bahagyang gumaralgal ang aking tinig, at tila napansin iyon ng prinsipe dahil agad nitong binitawan ang aking braso.
"I can't see what you can see right now, it's very dark so you'll lead us tomorrow. We'll go and get that stone from that cave." Wika nito. Halos mapugto ang aking hininga ng sabihin niya iyon.
Bakit ako?
Tila ayaw maproseso ng utak ko lahat ng kanyang sinabi.
"Let's get some rest for now, atleast we have somewhere to search for tomorrow." aniya at naglakad pabalik sa sasakyan.
Naiwan akong nakatayo lamang at hindi malaman ang gagawin. Sino ako para pangunahan ang mga ranggo? Seryoso ba ang prinsipe sa kanyang sinabi?
Paano kung mali ako? Paano kung walang batong hiyas roon? Paano kung mali ang aking nakikita?
I'm confident with my abilities when I'm with Marcus and Laura, but not with these people.
Muli kong tinitigan ang maliit na kweba at ang kumikinang roon na hindi nila makita. Sana totoo ang hinala ko, sana isa itong bato mamahaling bato.