Jennie's Point of View
Ang pagkainip ko ay umabot na ata sa aking mata. Halos pumikit na ito sa antok and I am trying my very best to entertarin myself.
Quiz. Ang mga kaklase ko ay todo sulat sa kanilang mga papel. 'Yong iba ay nakakynot ang noo habang ang iba ay humahaba ang leeg. Typical students.
Tumayo si Chaeyoung at pumunta sa harap bitbit ang piraso ng papel na sa tingin ko ay sagot niya. Napaangat ng tingin si Ms. Ye-jin at isang ngiti ang kumawala sa labi ni ya nang makita si Chaeyoung.
Naningkit ang aking mata. There's something with that smile, maybe sadness? Longing? Biglang sumagi sa isip ko si Lisa, ganito rin ba ang pakiramdam niya habang iniiisip ang dahilan ng ngiti ko?
Was she just curious? Maybe, yes. Ano pa nga bang ine-expect ko? Maybe she was just not in control of her curiosity? She was just so damn curious about the reason behind my mysterious bright smile.
"You've got a perfect score. Your mother must be proud of you." Nakangiting wika ni Ms. Ye-jin.
"T-Thank you." Nanginginig ang boses ni Chaeyoung and suddenly, they hugged each other.
They seem like, a mother and daughter. Yeah.
Bago bumalik sa upuan niya si Chaeyoung ay pinunasan niya muna ang mata niya. Tumingin ako sa aking mga kaklase na busy parin sa kakasasgot. Ako lang ata ang nakapansin dahil busy ang lahat o wala lang talaga silang pakialam?
Natigilan kaming lahat nang biglang tumunog ang mga speaker sa paligid na lumikha ng nakakabinging ingay na tumagal lang ng sandali.
"Good morning, students."
One sentence and I just found myself seeking for air. I have a bad feeling about this. Napakasaya ng boses niya. She seems so happy. Together with the Vice President under the admins of YG University. Min-ho Song.
Ano na naman ito ngayon?
Mukhang hindi lang ako ang kinakabahan. Maging ang lahat ng kaklase ko ay halatang kinakabahan, ang iba ay hindi na nila namalayang nabitawan na nila ang kanilang mga ballpen. Si Ms. Ye-jin naman ay nakatingin ng malungkot sa isang kaklase namin na halatang kinakabahan din.
"Do you find bloody week boring?" Tanong niya na ikinatawa niya.
Boring? Boring your face. Hindi ka pa ba nakuntento na maraming estudyante na ang namatay dahil sa kagagawan niyo? Wasn't it enough? What are you planning now to satisfy your boredom? Black lady.
"Let's play a game."
Game? Where our lives are involved? Binuksan ko ang laman ng aking bag. Agad na naagaw ng aking pansin ang isang kahon na pahaba. Pumorma sa aking labi ang isang ngiti. Well, I am ready to play. Muli kong isinara ang aking bag.
"May inilagay kami sa inyong locker. Isang pangalan, pangalan ng taong kailangan niyong mapatay bago lumubog ang araw bukas."
Bukas na matatapos ang bloody week. Finally, pero alam kong hindi namin kailangang mapanatag. Shit! Hindi talaga nila kami titigilan, they want a bloody ending. Curse their souls.
"Let's add a twist. Kapag wala kayong nakitang pangalan sa inyong locker. You are doomed. Hindi mo alam kung sino ang papatay sa'yo, kailangan mo siyang maunahan. Kapag hindi nyo matapos ang laro, kami na mismo ang tatapos sa inyo."
Namatay na ang speaker sa paligid ngunit ang pangamba sa amin ay permanente na. Baliw na talaga sila. They settled a bloody shit because they were not satisfied. They wanted it bloodier.
Sa locker...
Tumayo na ako at parang naging hudyat naman ako sa lahat dahil nagtayuan na rin silang lahat, kanya-kanyang bitbit ng bag at nagmadaling lumabas sa classroom.
Tanging kami nalang nila Chaeyoung at Ms. Ye-jin ang natira. Umalis narin ako dahil baka may pag-usapan pa sila at baka iniisip nila na sagabal pa ako. Alam kong may namamagitan sa kanila, maybe they are relatives.
Halos masubsob na ako dahil sa pagkukumahog ng mga estudyante na makita ang kanilang locker. Huminto na ako sandali para hindi maipit sa kanila, alam kong puno na rin ang space kung saan naroon ang locker ng lahat.
"Jennie!"
Lumingon ako sa babaeng nakangiwi. Yeji.
"OMG. Huwag mo akong patayin if ever. We're friends 'di ba?" Maarteng sambit niya.
Friends? Biglang sumagi sa akin ang aking mga kaibigan. Paano kung isa sa kanila? Mariin kong ipinilig ang aking ulo.
"Sorry, we are not friends."
Nauna na akong naglakad sa kanya at iniwan siyang nakanganga. Paano kung wala akong makitang pangalan sa locker ko? Sino naman kaya ang papatay sa akin?
Habang palapit ako ng palapit ay kapansin-pansin ang pananahimik ng lahat habang nakatingin sa mga piraso ng papel na hawak nila. May mga iba namang nagpapalingon-lingon sa paligid at walang hawak na papel.
Naramdaman kong muli ang kaba nang nasa harap na ako ng locker ko. I have to open this locker! I have to face it! Halos hindi na ako humihinga habang nanginginig na binuksan ang locker ko.
Wala akong nakitang kahit na anong papel maliban sa tatlong libro ko. Inisa-isa ko pa ang mga libro ko, nagbabaka sakali na naisingint ito sa mga pahina ngunit wala talaga akong nakita.
Isa lang ang ibig sabihin nito. I am doomed. Hindi ko alam kung sino ang may hawak ng pangalan ko, definitely ang taong magtatangka sa aking buhay.
Luminga-linga ako sa paligid. Ang hirap nilang basahin. May isa-isang lihim ang lahat, isang lihim kung saan nakasalalay ang kanilang buhay. Sino? Sino ang may hawak ng pangalan ko?
"S-Sinong nakuha mo, bro?" Dinig kong tanong ng isa sa kanyang kaibigan. May hawak ng isang lalaki na papel habang ang nagtanong ay walang hawak.
We are in the same situation.
"Ano bang paki mo?" Nagulat ang lalaki sa inasta ng kaibigan niya. "W-Wala ka na d-doon!" Pumiyok ito at nagmadaling umalis.
Naiwan ang lalaking tulala. Hindi makapaniwala sa inasta ng kaibigan niya. Isang tanong ang sa tingin ko ay umiikot sa isipan namin ng lalaking 'to. 'Bakit? Ako ba?'
Umalis na ako sa lugar na 'yon dahil parang hindi ako kumportable. Hinding-hindi ako magiging kumportable dahil hindi ko kilala ang kalaban ko.
Ano bang mas maganda? Ang may nakita kang papel at alam mo kung sino ang kailangan mong puntiryahin o walang kang ideya kung sino ang papatay sa'yo? Hindi rin madali kapag alam mo kung sino ang dapat patumbahin, alam ko ang takbo ng isipan ng mga gumawa nito, alam kong sinigurado nila na mahihirapan kung sino man ang may nakatakdang patayin na gawin ang dapat. Baka dahil sa kahayupan nila ay malapit sa kanila ang kailangan nnilang patumbahin. Hindi malabo.
Napatalon ako sa gulat ng biglang may humawak sa aking braso.
"K-Kai!" Napahinga naman ako ng mabuti. "Ginulat mo ako!" Napahawak pa ako sa aking dibdib dahil sa pagkabigla.
Bigla niya akong inakbayan. "Baliw na sila." Bulong nya sa tenga ko na nadgulot ng kiliti kaya medjo napaatras ako.
Agad na kumunot ang aking noo. Ang amoy niya ay nanuot sa aking ilong. Nakakahilo ang maoy niya kaya mabilis na inalis ko ang kanyang braso sa aking balikat.
Tinaasan ko siya ng kilay. Ngayon ko lang napansin ang pamumungay ng kanyang mata na animo'y antok na antok. "You are drunk." Malamig kong sambit.
"Maybe I am, but what is the difference?" Tanong niya habang nakangisi. Umakbang ito palapit sa akin kaya medyo napaatras pa ako. "Even if I am drunk or not, I can still clearly see your beautiful angelic face, Jen." Biglang sininok ito.
Lasing nga.
Hinila ko siya at dinala sa dorm namin. Tinulak ko siya pabagsak sa sofa at pinamaywangan. "Dammit, Kai! We are in danger for pete's sake pero nakuha mo pang maglasing!" Napapadyak ako sa pagkadismaya. "You are unbelievable." Bulalas ko.
"You must believe in me." Ang kaninang mapungay niyang mata ay biglang lumungkot. "Please?" Dugtong niya na animo'y nagsusumamong paniwalaan ko siya.
Kahit hindi naman niya sabihin ay matagal na akong nagtitiwala sa kanya, sa kanila. Sila ang pinaniwalaan, pinaniniwalaan at paniniwalaan ko.
My trust is just for my friends, not for anyone.
Nakipagtalo ako sa tingin sa kanya ngunit ako ang naunang nag-iwas ng tingin. Maybe he's drunk but he is still in control of himself. Marunong siyang magdala ng sarili niya, he can handle everything about him.
Bakit ba siya naglasing?
"K-Kaninong pangalan ang nakita mo?" Diretsong tanong ko.
Natigilan siya ngunit bigla siyang natawa. "Does it matter?" Tanong niya.
"Of course it does! Damn, Kai! May nakita ka o wala?! Tell Me!"
"Ano naman ngayon kung may nakita ako o wala? Hindi nila ako mauutusan at mapapasunod sa gusto nila. They can't manipulate me. They are just bullshit!"
Hindi ko alam kung hahanga ako sa katapangan ni Kai o matatakot. Matatakot na baka kapag hindi niya magawa ang dapat niyang gawin, mapasama siya. Pero when Kai said it, he really means it. Kung ano ang lumabas sa bibig niya, asahan mo na gagawin niya.
Shit, Kai! Pinapasakit mo ang ulo ko! Asan na ba kasi ang iba?
"They are not my queens. Isa lang ang gusto kong maging reyna." Tumingin siyang muli sa akin kaya wala akong nagawa kundi ang tumingin sa iba. "Can you be it?" Tanong niya.
Napatingin ako sa kanya. He is still in his serious expression. Why are you saying this? You are just drunk, Kai. Maybe alam mong dalhin ang sarili mo but you can't control the words you are saying.
"You are just drunk, Kai. Matulog ka na."
Kumuha ako ng unan at kumot sa kwarto nila bago bumalik sa sala. Ganon parin ang posisyon niya, nakasandal sa sofe habang nakaangat ang ulo na nakapikit.
Ano bang nangyayari sa'yo, Kai? Pinag-aalala mo ako.
Inayos ko ang unan sa sofa at pinahiga siya roon. Gawa na rin ng pagkalasing niya ay hindi siya nakapalag nang sapilitan ko siyang inihiga. Pilit niyang iminumulat ang kanyang mata na kahit na anong segundo ay pipikit na.
"Matulog ka na."
"Can you tell me a story?" Tanong niya.
Hindi ko alam pero gusto kong matawa sa sinabi niya. Really, Kai? Bumabalik ba sa pagkabata ang isipan mo sa tuwing lasing ka? Pero... sige.
"Fairytale?" Sumakay nalang ako sa sinabi niya. Umupo ako sa harapan niya. Tumagilig naman siya para humarap sa akin.
Mas lalo ko tuloy nakita ang gwapo niyang mukha. Ang kanyang mata na dating masaya ay pumungay dahil sa antok. Tikom ang pulang labi niya.
"Yes, please."
Umayos ako ng upo at humarap sa kanya. Bigla kong naisip ang pinaka favorite kong fairytale na laging ikinukwento sa akin ni Ate Irene. A story I once dreamt to have.
"Once upon a time, there was a beautiful girl named-"
"Can you name that beautiful girl as Jennie?"
Natigilan ako sa sinabi niya. Pumorma ng ngiti ang kanyang labi kaya hinampas ko siya sa braso na ikinaawang ng kanyang bibig. Mahina lang 'yon ah, bakit ang OA niya? Psh.
"Please?" Nagpuppy eyes siya at parang gusto kong kumuha ng camera at kuhanan siya ng picture.
OMG! Ang cute and I hate the fact that I can't resist his cuteness! UGH!
"FINE! Once upon a time, there was this beautiful girl named J-Jennie?" Namula ako pero nanatiling seryoso ang kanyang mukha. "Whatever! So, she lived with her wicked stepmother and two stepsisters." Huminto muna ako para tignan kung seryoso ba siyang gusto niyang matapos ang kwentong ito.
"Are they going to maltreat Jennie?" Kumunot ang noo niyang tanong.
"Y-Yes."
"What?! Tell me their names!"
Hindi ko alam kung seryoso ba siya pero base sa msamang tingin niya at nakakunot na noo ay seryoso siya. Eh?
Ano naman sa kanya kung ang pangalan ng stepmother ni Je- I mean Cinderella. UGH! Why am I having a bad feeling that my name is already involved about the story of Cinderella? Psh.
"Her stepmom's name is Lady Tremaine."
"Where can I find her?"
Pinalo ko na siya sa braso para tigilan na niya ang pagtatanong ng walang kwentang bagay. "Dammit, Kai. It's just a freaking fairytale!" Halos sumigaw na ako sa harap niya.
Hindi ko alam na ganito pala kahirap ang magkwento ng isang fairytale sa isang uhm... lasing? Or kay Kai lang talaga?
"Fairytale? But, Jennie is rea- Nevermind. Proceed please."
Napabuntong-hininga nalang ako. Bakit mo ba ako pinapahirapan ng ganito, Kai? Isa pa talaga at masasapak na kita para makatulog ka agad.
"Saan na nga ba ako?" Tanong ko dahil nakalimutan ko na kung saan ba ako huminto.
"Her wicked mother and bitch sisters." I glared at him.
Hay naku!
"Until one day, they were invited for a grand ball in the King's palace. But Cinde-"
"Jennie."
"Whatever! Her stepmom would not let her go. She was left at home, alone."
"They are really bitched huh?"
Kumunot na ang aking noo. "Ngayon mo lang narinig ang kwentong ito?" Hindi makapaniwalang tanong ko. Everyone knows Cinderella's story. Even boys.
"Yeah, don't ask anymore. Proceed please."
Sungit! Siya nga itong tanong ng tanong tapos ako nagtanong lang ng isang bese sinungitan na ako? Naku lang Kai, pasalamat ka at lasing ka kundi... hmp!
"Jennie felt very sad. Suddenly, a fairy godmother appeared and said that she will send Jennie to the ball."
"Thanks to her." He commented with a wide smile.
"Yeah. But sadly, Jennie doesn't have a gown to wear for the ball. The fairy godmother waved her magic wand and changed Jennie's old clothes into a beautiful new gown!" Masaya kong kwento.
"You are excited than me." Kunot noong sambit ni Kai.
"Then, the fairy godmother touched my- I mean Jennie's feet and turned it into a beautiful glass slipper."
Is it me or talaga cinareer ko na ang pagiging si Cinderella? Err- it doesn't matter.
"The fairy godmother made the six mice playing near a pumpkin into four shiny black horses and two couchmen and the pumpkin into a golden carriage.
Bigla ko tuloy naimagine na ako ang sasakay doon! UGH!
"But, the fairy godmother warned Jennie that the magic will only last until midnight and she must reach home by then. When she entered the palace, everybody was struck by her beauty. Nobody, not even her stepmom or sisters knew her."
Na-excite ako dahil nasa favorite part na ako.
"The prince went to ask her to dance-"
"Name that prince as uhm..." Tumingin pa siya sa taas na animo'y nag-isip. "Jongin. Prince Jongin." Then he grinned.
Fine.
"Okay, si Prince Jongin danced Jennie all night." I gulped. "Jennie was so happy dancing with Prince Jongin that she almost forgot what the fairy godmother had said. At the last moment, J-"
"Cut it. I am no longer interested. What happened in the end?"
Napanginwi nalang ako. "They lived happily ever after." Wala sa sariling banggit ko habang nakangiti.
Katahimikan ang namayani sa amin matapos kong sambitin 'yon. Fairytales has happy endings but, does it really exist?
"They lived happily ever after?" Tanong ni Kai. "Nainlove sila sa isa't-isa? Sa ganong kadaling panahon?" Hindi makapaniwalang tanong ni Kai at hindi ko alam kung ano ang ibig niyang sabihin doon.
"Yes." Maikli kong sagot.
"Maybe, yes." Tumingin siya sa aking mata. "Kahit na gaano mo na kakilala at nakasama ang isang tao, minsan, may isang tao pa rin na kahit sa madaling panahon lang natin nakilala ay sa kanya mas nahulog ang ating loob. Tama ba, Jen?" Tanong niya.
Nawalan ako ng salita na bibigkasin. Tama siya, time is just a number. Pero bakit ganon? May pakiramdam ako na may iba pa siyang ibig sabihin.
"M-Matulog ka na." Tumayo na ako.
"Will you promise me, Jen?"
"Promise what?"
"When you found someone that has a special place in your heart, someone you love. Don't ever stop feelings for that person just because you know someone will get hurt."
Damn. "Why are you saying this?" Tanong ko.
"I just don't wanna see you miserable."
"Sleep now, Kai."
"Promise me first."
"I can't promise anything. Stop this shit."
Hindi ko alam ang ibig niyang sabihin at kung bakit mahirap sa akin ang ipangako ang sinabi niya.
Sacrifice is a constant part of our lives. But, make sure the sacrifice is worth it.
I wish I could love in a fairytale so I could have a happy ending. I wish I could have a life like Cinderella's.