Elena
Napasapo ako sa aking mukha nang makapasok ako sa loob nang aking opisina. Ramdam ko ang pagakyat at pagbaba nang tibok nang aking puso. Paano na ito ngayon? Makita ko pa lang siya ganito na ang nararamdaman ko. Paano pa kaya kung magkatrabaho pa kami? Hindi ko ito kakayanin. Bakit pa kasi sa lahat kompanya, dito pa siya pumasok? Napakarami namang lawfirm dito sa Pilipinas.
Napabuntong hininga ako nang ibaba ko ang hawak ko na papeles sa aking lamesa. Napaupo ako sa aking office at tila nawala na sa pokus sa aking gagawin. Hanggang ngayon hindi ko pa rin maalis ang kanyang mga mapanuring tingin sa akin kanina. He looked good though. Katulad kahapon, he was wearing a suit and tie that was perfectly fitted on his perfectly muscled arms which is by the way not to big and not to small, just enough for you to hold on. Agh, Elena stop it! What am I even thinking? Hindi ko dapat iniisip ito ngayon dahil may kailangan pa akong trabaho na gagawin at tatapusin. And besides, I should be focused on my work and not on--him.
Napailing ako at napapikit nang sandali. Saglit akong humingi nang malalim at sininghot ang hangin na nanggagaling sa lamig na lumalabas sa aircon. Nang maliwanagan na ang aking utak, kinuha ko ang mga folder na nasa kanan ko at binuksan. Kadalasan nang mga ito ay gawa nang mga aking juniors na kailangan kong irecheck. Other than that, I have to check and assess financial statements and budgets reports for this month, most especially na katapusan na ng buwan at swelduhan na.
Habang patuloy ang pagtrabaho ko, nakarinig ako nang katok mula sa aking pintuan. Nagulat ako nang isa sa mga juniors ko ang tumawag sa akin. "Ma'am Elena. Pinapapatawag daw po kayo ni Atty. Lacsa," sabi nang junior ko na si Beatrice.
Napataas ako ng kilay. "Do you know for what reason?" Tanong ko.
Umiling siya sa akin. "Hindi po ma'am eh. She didn't tell me the reason."
Tumango ako. Sinarado ko ang hawak ko na folder at tumayo sa aking upuan. "Sige I'll be there in a minute," I told her.
Bago pa man niya isarado ang kanyang pinto, sumabay ako sa kanyang paglabas at tinahak ang daan papunta sa opisina ni Atty. Lacsa. Hindi ko alam kung bakit niya ako kailangan lalo't na bihira lang naman magkatrabaho ang attorney at ang finance department.
Nang makarating ako sa kanyang opisina, kinatok ko ang glass door nito at saka pumasok sa loob. Napangiti siya sa akin nang makita niya ako at iminuwestra ang kanyang kamay sa bakanteng upuan. Napalingon ako sa akin kanan at napatitig ako sa makisig na lalaking nakatingin sa akin.
Parang tila bumalik ako sa nakaraan kung saan katabi ko siya ulit habang nasa harapan kami ni Mrs. Ramos. Binaling ko ang titig ko sa kanya at sumulyap sa harapan na kung saan nakaupo si Atty. Lacsa.
Napakunot ako nang aking noo at hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. "What is this about, Atty. Lacsa?"
Tinukod niya ang kanyang braso sa babasaging lamesa at ngumiti sa akin. "We have a new case that I think would might take your interest Ms. Payton."
"Case?" Napalingon ako kay Dante na tila hindi makatingin sa akin.
"Yes," tugon niya sabay hilig sa kanyang swivel chair. "It will be handled by our newly recruited lawyer from L.A., Atty Gillesania. And I think since I have heard that you are the top performer in our financial department and became a senior manager at an early age, so with that, I then decided to get you as a liaison and supporting officer for the time being in this case being held."
Nanliit ang aking mata sa kanyang sinabi. "What is the case all about?" I asked.
"It's a pro bono case," dagdag rito ni Dante habang nakasalikop ang kanyang mga kamay sa lamesa ni Atty. Lacsa.
"I thought you have have big case coming up? So why are you accepting a pro-bono case?" Tanong ko ulit sa kanya habang patuloy na nakatitig sa kanyang mala-kapeng mga mata na nakakahalina.
"He had to accept it along with the case under Delgado Corp. Vs. Castro case. I know naman that since you are from finance and you handle our budget allocation, this pro-bono case would likely give a bad call to you since walang bayad. But then, I think it would help boost the reputation and integrity of our firm. Besides, minsan lang naman tayo mag-accept nang pro bono cases," Atty. Lacsa explained. Tumayo siya sa kanyang inuupuan at humarap sa amin habang nakahalukipkip.
Napabuntong-hininga ako. Iminuwestra ko ang aking kamay at sinabing, "So what is this pro bono case all about? How can my expertise help in this case?" I asked in my most professional tone.
"There had been a dispute between the employees of Le Torres Co. and it's employees because of pay or compensation discrimination, poor benefits and long working hours. The head of the union group, Mr. Asuncion, the head of the union group wanted to sue the company for the pay disparity among the blue -collared jobs."
Napatango ako sa kanyang sinabi. "So Mr. Asuncion is our client. If its a union, how can I help you thru financially?" Tanong ko muli sa kanya. Tila kanina ko pa napapansin ang hindi pagsagot ni Dante sa akin tabi. Nakaupo lamang siya habang pinagmamasadan kaming dalawa ni Atty. Lacsa na nag-uusap.
She parted her lips and pursed it for a moment. "So you'll be handling the financial documents of the company when we get to disclose its financial reports and budget. With that, you will aid Atty. Gillesania in assisting in any financial and accounting statements that is crucial and significant to the case."
"Alright, I think I can manage that Atty. Lacsa," sagot ko sa kanya. Tumayo ako sa aking upuan at inilahad ang aking kamay sa kanya. Kinuha niya ito at kinamayan niya ako kaagad.
Ngumiti siya sa akin bago bitwan niya ang aking kamaya. "Good. I think we are settled then," dagdag niya.
Lumingon siya kay Dante na hanggang ngayon ay tila nasa kalawakan ang kanyang isipan. "Ikaw, Dan? Do you have any questions with Ms. Payton?" Tinaas niya ang kanyang kilay habang naghihintay nang sagot ni Dante.
Wari'y bumalik siya sa kanyang isipan nang marinig niya ang boses ng kanyang nobyo. Napamasid siya sa kanya at napailing. Tumayo siya sa kanyang upuan at ibigay ang kamay niya sa akin. "Wala naman as of now. It will be pleasure on working with you Ms. Payton" sagot niya sa akin habang hinihintay niyang kunin ko ang kanyang malaking kamay.
"Same to you, Atty. Gillesania." Napalunok ako nang malalim.
Nag-atubiling akong kunin ito. Napatingin muna ako sa kanya bago ko ito kinuha. Naramdaman ko ang kanyang mahina at malambot na pagkamay sa akin. Kaagad ko itong binitawan nang maramdaman ko ang init na dumadanak sa aking mukha.
Napansin ko muli ang kanyang pagtikhim at pagigting ng kanyang panga.
Nabaling ang tingin ko sa kanya nang bigla kong marinig ang boses ni Atty. Lacsa sa aking harapan. "So le'ts go guys, since its already twelve o'clock, let's eat na. I have a client pa to meet later," inanunsiyo niya sa amin habang palabas kami ng kanyang opisina.
Umikot ang paningin niya sa akin at nagtanong, "Gusto mo bang sumama sa amin, Ms. Payton. So you guys can also talk about the case?" tinanong niya sa akin habang nakakandado ang aking mga mata sa pagsalikop nang kanilang mga kamay.
Lumingon ako kay Dante at naghanap nang sagot, subalit nabigo ako nang makita siyang hindi nakatingin sa amin. Ngumiti ako kay Atty. Lacsa at sumagot, "No. it's alright. I don't want to bother you guys. And besides I also have a lunch date with a friend rin," saad ko sa kanya.
Nanlaki ang mata ni Atty. Lacsa nang marinig niya ang 'date' sa aking pangungusap. "You have a date? Mabuti naman Elena at you are starting to entertain guys na in your life. It's time na rin you settled down. Diba, babe?" kinalabit niya si Dante.
He shrugged. "Yeah sure I guess." Lumingon siya sa akin nang pahapyaw, ngunit binalik niya rin ang kanyang tingin sa harapan.
Umiliing ako kay Atty. Lacsa. "Wala iyon. It's not a date naman. It's just a get together with a friend," inamin ko sa kanila.
"Speaking about that, we haven't got together with our colleagues right, Dan?" Napaisip si Casey Lacsa sa nasabi ko.
Napansin ko ang pagpasok ni Dante nang kanyang kamay sa bulsa. "Yeah. We haven't but I think Archie is planning for a get together. I'm just not sure when."
She pouted. "Hmm sayang naman. I missed them already since bumalik ako here in the Philippines."
Naramdaman ko ang biglang panlumo ng aking puso nang bigla kong makitang ngumiti si Dante kay Casey. Tila naalala ko tuloy ang kanyang mga ngiti na kasingpaheras nang ibinibigay niya kay Casey. Napalunok ako at nayakap sa aking mga braso.
Lumapit ako sa kanilang dalawa. "Um sige Attorney, I'll go ahead," paalam ko kay Casey.
Tumango siya sa akin habang magkahawak silang dalawa nang kamay. "Sige, Elena."
Wari'y hindi ko silang kanyang makitang dalawa magkahawak o magkasama. Mas minabuti pa na umalis ako sa kanila ngayon hangga't kaya ko pa. Palakad na sana ako pabalik nang aking opisina nang marinig ko ang malalim at mababang boses ni Dante. "Ms. Payton?"
Napapikit ako sandali at napalingon sa kanya."Yes, Attorney?" Napataas ang aking kilay.
"Let's talk later, In my office. After lunch." he replied.
"In your office?" Napatanong muli ako sa kanya.
He raised his brows. "Yeah. Do you have a problem with that, Ms. Payton?"
Umiling ako sa kanya. "Wala naman, attorney. I'll be right there after lunch."
Tumango ako ulit sa kanila, umikot at bumalik sa akin paroroonan.
Ano ba itong pinasok mo nanaman, Elena?
****************************
Napasalumbaba ako sa aking lamesa habang nakaititig sa Tonkatsu sa aking harapan. Kasama ko ngayon si Melai na kumakain. Napagpasyahan namin na magkita ngayon lalo't na malapit na ang kanyang kabuwanan. Hanggang ngayon hindi pa rin ako makapaniwala na may pamilya at magkakaanak na ngayon ang aking matalik na kaibigan na si Melai. Parang ang bilis lang talaga nang panahon na tila kahapon lang ay magkasama pa kami at naglalaro sa putikan.
"Ano nanaman ang nangyari sa work noh?" Napataas nag kanyang kilay. Ibinaba niya ang hawak niyang kutsara at tinidor at hinimas ang kanyang malaking sinapupunan. Alam ni Melai kaagad kung may problema akong iniindian kung kaya't wala talaga akong matatagong sikreto sa kanya.
Inaayos ko ang aking upo at saka binaba ang hawak kong tinidor na kanina ko pa pinaglalaruan. "Naalala mo ba si Dante? Yung tinuruan ko noong highschool pa tayo? Noong third year?"
She scoffed. "Sino ba naman Elena ang hindi makakaalala kay Constantinople? Eh mismo kayong dalawa nga noon hindi mapaghiwalay. Iniiwan mo nga ako noon recess para makipagkita riyan sa boyfriend mo."
Napakurap ako sa kanyang sinabi. Kinagat ko ang aking pang-ilalim na labi at sumagot sa kanya, "Grabe ka naman. Hindi naman."
"So anong meron sa kanya? Diba iniwan ka niya tapos nangako sa iyo na babalik at susulatan ka nang letters pero hindi naman natuloy? Nakita mo ba ang hinayupak na iyon? Wag mong sabihin na you are still hung up with him Elena. My Gad, 10 years na," she interjected despondently.
"No Melai. That's not the case. It's more complicated than that..." Mahina kong tugon sa kanya.
Napasalubong ang kanyang mga kilay sa aking sinabi. "What do you mean by complicated? Please expand your answer please. Mahirap kausapin ang buntis."
Natawa ako sa kanyang sinabi. "Tsss. Ginamit mo pa ang pagkabuntis mo. Anyway, ano kasi he's actually working now in the company I'm working at right now."
Nanlaki ang kanyang mata sa aking sinabi. Napahilig siya sa kanyang upuan at napahawak muli sa kanyang sinapupunan. "Ano? Ang coincidence naman. Eh diba sa law firm ka nagtratrabaho? Paano nangyari iyon?" Sunod-sunod na tanong ni Melai sa akin.
Inipit ko ang hibla nang aking buhok sa likod ng aking tenga. "He's a lawyer. And ang may-ari ng kompanyang pinagtratrabahuan ko ay ang girlfriend niya." Napalunok ako sa aking sinabi.
She slumped her back on the headboard of the seat. "Wow. Abogado na ang hinayupak na iyon? Hindi ko maimagine bes. Eh dati lang noong highschool natin hindi nga makapag-aral nang mabuti yon. Kailangan mo pang i-tutor. Hindi man lang niya sinabi sa asawa ko na uuwi siya."
"Believe me, he's a lawyer right now and nakabase siya ngayon sa states. Umuwi lang siya dito because of a case he needs to do. It's confidential kaya hindi ko rin alam. Anyway, Wala ka bang narinig kay Rafael?" Tanong ko ulit sa kanya.
Sa hindi inaasahang pagkakataon, pagkatapos na umalis ni Dante papuntang States, saka ko lang nalaman na nagkakamabutihan na si Melai at Rafael. Nalaman ko lang mismo kay Melai na magkababata sila at matagal nang magkakilala. Hindi rin nagtagal at nanligaw si Rafael sa kanya at naging sila. Mahaba rin ang tinahak na landas ng kanilang pagmamahalan at sa huli sa simbahan rin ang inabot nilang dalawa. Right now, they have been married for almost two years with a baby on the way. Masaya ako sa kanilang dalawa lalo't na nakikita ko ang ngiti sa mga labi ni Melai na ngayon ko lang napansin.
Umiling siya. "Wala, Elena. Nako kung alam ko lang sinabi ko na agad sa iyo."
"And I'm actually going to be working close to him. Kanina ko lang nalaman noong kinausap kami ng gf niya. I have to help him with his pro bono case," dagdag ko sa kanya.
Napailing siya nang marinig niya iyon. "Ang malas mo naman Elena. That's really complicated at naipit ka sa ganyang situasyon. May balat ka ba sa pwet?" Biglang tanong niya sa akin na kinagulat ko.
Binato ko siya nang tisssue at napahalakhak. "Ano ka ba kung meron dapat alam mo na."
Pagkatapos noon, ibinaling ko na lang ang aking agam-agam nang pinapatuloy ko ang pagkain.
****************************
Dante
I gazed at the clock in front of me as I waited for her in my office. It has been thirty minutes and she wasn't still here. Saan na ba siya? I grunted. I have been waiting for her here for exactly half an hour. Ang ayoko pa naman sa lahat ay ang pinaghihintay ako nang matagal. Time is essential especially in my profession. I couldn't believe as professional as she is would neglect the importance of time. With that, I decided to grab the case right infront of my table and read its contents while waiting for her. After all, I shouldn't be too fixated whether if she'll come or not. Nasa kanya na iyon if gusto niya isalba ang trabaho niya.
I turned my swivel chair around looking at the view in front of me at the glass window surrounding my office. It was a sight to behold, a picturesque view to capture. My gaze dropped against the bright glare of the sun shining towards the reflection of my glass window. It was mesmerizing to look at as the incredible silhouettes of the scenery contrasting the crimson light of the sunset. It then made me remember the time I was with her as we gazed upon the starry night of the city.
However, everything from that memory belongs to the past. Hidden in the pit of hollow and never to be dig upon.
My musing then came to an end when I heard a knock coming from my door. I turned my back around and saw her crossing towards me. I felt my nose flared up as I looked upon her closely when she went to an empty seat infront of my table. Her tight-fitted blouse came to my attention as she sat precariously without even leaning on its back.
I cleared my throat, clearing whatever shit is going on in my mind. I can't be thinking of this right now, Dante. I know I should be focus on this pro-bono case I have to handle first. Sinalikop ko ang aking kamao sa babasagin na lamesa at pinagmasdan siya nang maigi. "So Ms. Payton. Have you looked at the clock?" Tinuro ko sa kanya ang orasan na nakadikit sa puting pader.
Napalingon siya rito. "Yeah. What about it attorney?" I noticed how she crossed her legs infront of me. Napatingin ako sa kanyang mga malambot at makinis na binti. Napaurong ako nang kaonti sa aking upuan at napahilig. Bigla kong naramdaman ang paghapit nang aking panga habang pinamamasdan ito.
Napatikhim ako muli. I averted my gaze from her creamy and soft thighs and fixed my eyes on her face, which, for a fact, didn't really help at all. "You know that you are exactly 40 minutes late. Kanina pa kita hinihintay. Alam mo naman kung gaano kaimportante ang oras sa propesyon na ito."
"I apologize, Attorney for being late. Pero may kailangan pa akong tapusin in my department before I can go here," She explained as she set her curls neatly beside her ears. I gazed at her intently as my eyes longingly stared at her delicate and supple lips moving from explaining her reason. Hindi ako makapalagay sa aking upuan habang patuloy na nakatitig sa kanyang nakakahalinang mukha.
Napapikit ako sandali nang maramdaman ko ang pag-igting nang aking panga. I heave a deep sigh when I avoided her eyes that was staring keenly at me.
I nudged inwardly, shaking the heat out of my system. "Anyway, Ms. Payton since you are here already, eto ang case na dapat mong malaman." Iniabot ko ang case sa kanya.
Lumapit siya sa aking table at saka kinuha ito. " So this is the Le Torres Co. Vs. the blue-collared employees?" She asked, reassuringly.
"Yes." I breathed.
"Alright. I'll look into this later, attorney, " she replied as tucked the folder on her hands.
Patayo na sana siya sa kanyang upuan nang biglang may sinabi pa ako sa kanya. "Um Ms. Payton?"
Napalingon siya sakin habang nakatayo malapit sa pintuan. "Yes? Is there anything else attorney?"
Napataas siya nang kanyang kilay. Her body turned l towards my vision as she waited for my answer. "Are you available this weekend?"
She furrowed her brows. "For what?"
Tumayo ako sa aking upuan at lumapit sa kanyang paroroonan. I shoved my hands inside my pocket and cocked my head to meet hers. "We'll be going to Batangas. Pupuntahan natin ang Le Torres Corporation, their resort kung saan nagtratrabaho ang complainant."
She gulped as I leaned my body infront of hers. She arched back and replied. "I'll check my sched, Attorney Gillesania."
I nodded. "Then make your schedule free from it. We'll be there for atleast one week. Gusto kong makita and ma-observe ang resort." Humilig ako palayo sa kanya at napatingin sa kanyang mga mata.
"The whole week? Eh paano ang trabaho ko rito? I'm sure you know na I still have work to do outside of this case," she reacted. She then crossed her arms on her sides as her eyes stare daggers at me.
I smirked. "And I'm sure kaya mo naman iyang gawin without being here inside the office right? Besides sinabi ko na kay Mrs. Reyes, sa CFO ninyo and she agreed out of prevalent circumstances. So bale you'll be using your day off on this trip," I explained to her.
"So you mean tayong dalawa lang ang pupunta roon? How about your secretary or your junior attorney under you? Hindi ba sila kasama?" She queried.
"He'll be doing another case this week kaya hindi siya makakasama. As for Racquel, she'll be in contact and besides hindi rin siya makakapunta dahil meron siyang baby na inaalagaan--" I scrunched my brows down, curious as to why she got so squeamished. "Bakit Ms. Payton, ayaw mo ba akong makasama?" Tanong ko ulit sa kanya.
She swallowed. Her eyes rolled to the other side, aiming not to look at me. I smirked inwardly seeing how uncomfortable she was. "Hindi naman sa ganon... I just don't think its appropriate na tayong dalawa lang magkasama. Its awkward lalo na---" I cut her off
Humilig ako muli sa kanya at napangisi. "Lalo na't may pinagsamahan tayo? Iyon ba, Ms. Payton?"
Napalunok siya nang malalim. Lumapit ako muli sa kanya hanggang sa kaonti na lamang ang nilalaman na distansya sa aming dalawa. "Oo. Attorney Gillesania." She pushed me back, moving my chest back to its place.
Napataas ang kilay ko sa kanyang sinabi. I devilishly smirked. "Surely, Ms. Payton nakalimutan mo na 'yon diba. Ikaw pa nga ang nakalimot sa atin." I hissed when I shifted my head closer to her, fixedly looking at her wide opened almond eyes that I have come to love before.
"Hindi ako ang nakalimot...Ikaw Dante..." Mahina niyang sinabi. Tinulak niya ako papalayo sa kanya at mabilis na naglakad paalis sa akin opisina.
Sa puntong iyon, nakaramdam ako ng hapdi sa aking puso na matagal ko nang hindi nararamdaman.
She fucking called my name. And I felt the pain in her voice.
*********************
I saw her walking towards the streets carrying a blue duffel bag on her side. She was wearing a simple white tee-shirt and a black cropped jeans as she marched the path against the rambunctious cars moving pass the streets. As soon as she saw me outside of the store, she went towards the table where I seated, dropped her bag and before I could tell her to seat, she already had slumped her back on the wooden chair as she exhaled a long pause.
"Are you always this late?" I asked as I looked up at her while waiting in a convenient shop.
She grunted as she fixed her frizzly hair in an updo tie. "No. But you know how bad the traffic here in the Philippines."
I nodded at her as I couldn't agree more. "So you are ready to go? Gusto mo ba munang kumain before we go?" I asked, holding the keys of my car on my other hand.
She gazed around the block, pursed her lips thinking of what to eat. It took a while as waited for her reply. But in just a minute, she decided that she had already eaten. "Kumain na ako. It's fine. Wala rin akong mabili rito. Ang mamahal," Elena informed me.
I chuckled. "Alright, lets head to my car." Iminuwestra ko ang aking kamay sa kanya na nagsesenyas nang pagkuha nang kanyang bag.
Umiling siya sa akin kaagad. "Wag na. Kaya ko naman buhatin," she retorted.
I raised my brows, fascinated by her rather stubborn reply even if it was already clearly scene from her a while ago how excrutiating it to see her carrying her bag. "Are you sure, Ms. Payton?"
She nodded. "Yep. I'm sure." Nilampasan niya ako atsaka tumungo sa likod nang aking kotse. "Can you open this? So that I can put my bag, Thanks."
I snickered inwardly as I pressed the keys of my car. "You really sure? I can help you with that, Ms. Payton," I insisted again.
Nahirapan niyang inilagay ang kanyang bag sa likuran nang aking kotse. Narinig ko ang pagbasag nito sa likod na parang naramdaman ko ang pagtalbog ng aking sasakyan. "Marami ka bang dinala, Ms. Payton?" Tanong ko sa kanya na nagtataka sa bigat ng kanyang duffel bag.
Napatigil siya sa aking tanong. "Um, hindi naman," she replied. Punta siya likod na upuan habang hinihintay akong buksan ito.
"Bukas na ba?" She pulled the handle as she asked me.
I directed her on the front seat. "You can seat beside me," I said as I turned around to the other side. Binuksan ko ang pintuan habang pinagmamasdan kong nakatayo pa rin siya sa labas.
Nang makapasok na ako sa loob, pinihit ko ang handle ng sasakyan at binuksan ito mula sa looban. I asked her, "Hindi ka ba papasok sa loob?"
"Are you sure na dito ako uupo? Pwede naman ako sa likod," she reiterated.
"And make me look like a driver? I don't think so, Ms. Payton. Umupo ka na sa harapan." I said in a deep-set tone.
She was taken aback by what I said. With that, Elena reluctantly sat beside me as she buckled up the belt. I caught a glimpse of her first before I start to turn on the engine.
"You ready? We'll be there in about three hours," I said as I looked at my watch, estimating the time of our arrival.
"Okay," she said as she gripped tightly of the buckle.
"Sigurado ka ba talagang hindi ka gutom? We can dropped by in a fast food chain first," I suggested.
She nodded stubbornly. "Yeah I'm sure. let's drive para mabilis tayo makapunta roon."
"Alright. As you say so." I shrugged.
With that, I revved the car towards the center and drove through the busy waves of traffic. As soon as I saw the queue of endless car without moving, I realized then that it might take us longer than three hours before we get there.
********************