Abroad
It's monday and I can't help but to sighed when I saw what time is it. It's 8:30 for pete's sake. We only have one hour to head onto the airport. I get my phone and hurriedly dialed Astrid's number.
"Hello."
"Astrid, for pete's sake dalian mo na. Mahuhuli na tayo sa flight. Bakit ba kasi ang aga ng flight natin? My gosh."
"You can't blame me, Amasia. Malay ko bang maaalimpungatan ka."
"Whatever. Sige na, mag re-ready na ako."
"Sige, bye. I'll just sleep 5 minutes and I'll take a bath after—"
"For the sake of your future Astrid. Dalian mo na! Siga na, bye."
Pinatay ko ang telepono sabay takbo sa banyo. Hindi ko alam kung ano ang uunahin ko. Mag toothbrush o maliligo. Pero wala nang time para maligo eh. We need to hurry para 'di kami maiwan ng eroplano.
Hindi na ako naligo, nagbihis ako ng dark blue floral crap-top dress at jeans. Pagkatapos kong magbihis, kinuha ko ang maleta ko sabay labas ng silid. Nang nasa hagdanan na ako, nahihirapan akong buhatin ang maleta ko kaya tinawag ko si kuya.
"Kuya."
Agad naman siyang pumunta sa gawi ko. Kinuha niya ang maleta at inalalayan akong makababa. Pumunta ako kay mama na nagluluto ng menudo. Sayang, ang sarap pa naman sana no'n.
Pumunta ako sa gawi ni mama. Busy sa siya sa pagluluto ng ulam. Ang bango talaga ng luto ni mama. Nakakatakan talaga.
"Ang bango naman."
Lumingon si mama sa akin. "Anak, anong ginagawa mo dito? Akala ko ba ngayon ang flight mo?"
Ngumiti ako. "Oo nga po. Pero may oras pa naman eh."
Tumango siya. "Mag-iingat ka do'n anak ha. 'Wag kang magpapalipas ng gutom do'n. Hindi na kita mababantayan do'n pero alam ko namang 'di ka pababayaan ng diyos. Siya na ang bahala sa 'yo anak. Nawa'y maging makabuluhan ang pagpunta mo doon."
Niyakap ko siya. "I will miss you ma. Pero 'wag kayong mag-alala, tatlong taon lang naman ako doon. Pangako, babalik ako nang may kasama."
Bumitaw siya sabay tingin sa akin. "May kasama? Sino?"
Umiling ako. W-Wala ma."
Matapos kaming mag-usap ni mama, nagpaalam na ako sa kanila ni kuya. Maraming gustong ipabili si kuya sa 'kin. Pagkalabas ko ng gate, nagulat ako nang makita ko si Herrick. Akala ko ba may out of town siya ngayon? Sa isip ko.
"Herrick. What are you doing here?"
"Going on a trip? I guess. Maybe I'll lived there for good just to ensure you're safe."
Seryoso ba siya? Alam ko namang mayaman siya. Pero... paano na lang ang kompanya niya? Should he give it up his company?
I sighed. "Are you sure with that? You're not regretting it? Are you?"
Lumapit siya sa akin sabay hawak sa kamay ko. "Amasia, I know you worried about me kasi nga we're special together. Pero sana naman pagbigyan mo ako ngayon. I want to go to Vetona."
Natawa ako sa sinabi niya. Kahit kailan hindi niya talaga matandaan ang mga lugar. Nakita kong kumunot ang noo niya.
"What's funny tho?"
I winced. "Hey, why you're so oblivious? It's Verona not Vetona. Try to ponder it in your mind rather than condoning it."
"Whatever."
Hinalikan niya ako sa noo. Palagi niyang ginagawa 'yan. Hindi ko nga alam kung bakit eh. Tinignan niya ako sa mata.
"Sino pa ba ang hinihintay natin?" naiinip niyang tanong.
"Si Astrid."
"Astrid? Eh nando'n na nga 'yon sa airport eh. Kakatawag niya nga lang sa 'kin kanina."
What?! So ibig sabihin... iniwan kami ni Astrid at nasa airport na siya ngayon. Humanda talaga sa 'kin 'yong babaeng 'yon.
"Iniwan niya ako dito? How ironic."
"Kaya nga kita sinusundo, right?" sarkastiko niyang sagot.
I rolled my eyes. "Whatever hunky bunny, let's go."
Nauna akong naglakad papunta sa sasakyan niya. Kinuha niya naman ang maleta ko sabay lagay sa likod. Nagpaalam ulit sa kanila. Nagkaroon ng mahigpit at hindi natatayog na yakapan. Ma mi-miss ko talaga sila ng sobra.
Pagkatapos ng sobrang higpit na yakapan, pumasok na ako sa loob ng kotse ni Herrick. Kumaway ako sa kanila. Nakita ko si kuya na naluluha. Alam kong hindi madali ito sa akin at lalong lalo na sa kanila.
Nakita ko si Herrick na yumakap kay mama. Pagkatapos, pumasok na siya sa loob. Pagkapasok niya, tinignan niya ako.
"Are you okay buddy?"
I wiped my tears. "Nothing, I'm just... sad to leave them. Pero alam ko namang naiintindihan nila kung bakit ko 'to ginagawa."
Ngumti siya sa 'kin. "Don't worry buddy, I'll be back here once in a month."
"Are you sure with that? 'Di ba parang ang gastos naman kung gano'n. At saka do you have any relatives there?"
Tumango siya. "Yes, and of course I have a house there."
Eh 'di siya na. Siya na ang mayaman. Ngumiti siya sa 'kin sabay hawak sa steering wheel. Maya-maya, kumaway ako kay mama at kuya. Ngumiti pa rin ako kahit na deep inside ayoko talagang makita silang umiiyak.
Nang malayo-layo na kami sa kanila, nagsimula ng tumulo ang mga luha ko. This was hard for me but I still need to do it.
"Can't you stop crying? Kanina ka pa umiiyak, ah. Hindi ka ba napapagod?"
Kahit kailan panira talag siya ng moment. I wiped my tears and then I look onto the windshield. Wala ako sa mood para makipag-usap ngayon. I'm dour right now.
"'Wag ka na kasing umiyak diyan. Three years ka lang namang mawawalay sa kanila."
Oo, alam ko namang three years lang naman ang kontrata ko pero matagal na rin 'yon para sa akin. It's years for bird sake.
"Anong three years lang? Matagal rin 'yon 'no. Palibhasa, 'di mo na miss ang mga magulang mo."
Ngumiwi siya. "I miss them 'no. Pero konti lang."
Sos, inamin rin niyang miss niya ang mga magulang niya. Bakit ba kasi in denial siya. Maya-maya, nakarating na rin kami sa airport. Mabilis akong lumabas kasi wala ng time.
It's 9:00 in the morning at 30 minutes na lang boarding na namin. May narinig akong may sumisigaw sa 'di kalayuan. Nang tignan ko ito, nakita ko si Astrid na kumakaway pa. Humanda ka sa 'kin ngayon. Sa isip ko.
"Hoi, bilisan mo na diyan. Boarding niyo na oh," sigaw ni Herrick.
I rolled my eyes. "Whatever hunky bunny."
— —
ShineInNightt