Ganun nga siguro ang buhay. Hindi lahat ng gusto mo ay nakukuha mo agad. May iba na kailangan munang paghirapan at pagpawisan bago makuha ito. Ngunit kahit pa pinaghirapan mo iyon o sabihin na nating dugo't pawis ang ibinigay mo rito, kung talagang hindi pa para sa'yo. Hinding hindi mo talaga sya makukuha. I guess. Time can only tell what's truly matters. Ito lang talaga ang makapagsasabi ng lahat. Hindi sa sinasabi kong maghintay ka ng maghintay hanggang sa mangyari ang lahat. Ang ibig kong sabihin. You have to work hard for it with patience while waiting for your own time. Hindi naman sa gusto mong yumaman ay maghihintay ka nalang. Kailangan mo talagang gumawa ng paraan kung gusto mo talagang yumaman. Tyaga at pasensya. Iyon ang susi sa lahat. Katulad sa pagmamahal. Kung wala kang tyaga sa taong mahal mo at sa ginagawa nya, anong saysay ang naging kayo?. You have to be flexible with what you both doing separately. Remember that, not until you're not yet married, you will never be his own or vise versa. Don't own something that it doesn't belong to you yet. That's the rule. And that's my motto.
"Anak, maiwan ka muna. Ali and I will be back at Cagayan tomorrow afternoon.." ani Papa habang sya'y nagluluto sa may kusina. Ako naman ay nakaupo sa sofa. Nagtutupi ng mga nalabhang damit.
"Kailan po balik nyo?.." tanong ko.
"After three days I think. I can't say yet but I'll try my best to be back after a few days.."
"Ano bang gagawin nyo dun Pa?.."
"Meetings anak. Tsaka, alam mo na. Dalawin ko rin yung bahay sa Sta Ana.."
"Hmm.. e kung sumama nalang po kaya ako?.." I stood up. Kinarga ang mga damit saka naglakad papunta ng kusina. "Namiss ko na rin po kasi ang dagat.." Totoo. Gusto kong magtampisaw muli sa malinis na dagat ng Cagayan. It makes me really calm.
"Malapit na pasukan nyo anak. Akala ko ba gusto mo rito mag-aral?.." he said.
"Papa, di ba days lang naman tayo doon, why not?.."
Hindi sya nagsalita. Nguningiwi ang labi nya na para bang may gusto syang sabihin. "What is it po?.." hindi nga ako nakapagtimpi. Gusto kong malaman ang nasa isip nya. I want to hear it.
"Denise is coming. You wanna join?.." bigla ay nagulat ako sa ibinalita nya. Talaga nga namang naapektuhan nito ang buong sistema ko na kahit ang makapg-isip ng isasagot ay nahirapan pa ako.
Yung ngiti kong hindi mabura kanina ay agad nawala ng dahil lang sa isang pangalan. Really?. Hindi ko alam na hanggang ngayon pala ay malaki pa ang nagagawa ng nakaraan sa kasalukuyan ko. Kailan kaya ito matatapos?.
"With Mama?.." kahit barado pa ang lalamunan ko ay ipinilit ko pa ring sambitin ang unang tanong na nasa isip ko. Sa labo lahat ng nakikita kong salita rito, ito lang ang tanging nabuo.
Sa ikalawang pagkakataon. Hindi sya umimik o nagbigay ng opinyon. Awtomatiko syang napayuko't ipinagpatuloy ang naudlot na ginagawa. Nakagat ko na lamang ang ibabang labi. Itinago ko ang nginig ng mga daliri ko sa loob ng mga hawak kong damit. Nag-iwas ako ng tingin sa kanya. Kumurap kurap upang ibsan ang nagbabadyang luha. Unti unti akong tumango kahit wala namang syang sinasabi.
Well, I guess it. Baka hindi lang tatlong araw sila doon. Baka linggo pa o buwan o higit sa lahat ay maging taon na. I don't even know. Hindi ko alam bakit pakiramdam ko, nagsinungaling sakin si Papa kahit ang totoo ay sinabi nya naman sakin ang totoo.
Basta ko nalang syang tinalikuran nang alam kong tumulo na ang luha sa dalawa kong pisngi.
"Joyce?.." tawag nya sakin. Pinaloob ko ang mga labi upang huwag kumawala ang hagulgol. "You can come..." he said convincing me now. But I know myself. Anong lugar ko sa kanila?. Wala hindi ba?. So bakit ako sasama?. To be fit in?. Ugh! Heto na naman ako sa hindi malaman ang gagawin. Hindi na alam kung alin ba ang tama o mali sa lahat ng nangyayari. "...come with us.." he added. Rumagasa ang luha saking mukha patungo saking baba. i sniffed. Kulang nalang humarap ako sa kanya pero hindi ko iyon ginawa.
Dahil sa hindi ko makontrol na luha. Isang thumbs up to thumbs down nalang ang ipinakita ko sa kanya bago kumaripas ng takbo patungo sa aking kwarto.
Gusto kong sumama. Gusto kong makita sila pero ayoko rin namang maging ugat na naman ng hindi pagkakaunawaan nila nina Papa. Kung ang magpaubaya ang sagot saking pagluha, dapat na ba akong magparaya?. I asked that to myself like it's so easy to answer. To my state right now?. Mahirap sumagot o maghayag ng patapos na salita. Mahirap mamili lalo na kung alam mong wala kang karapatan pumili. Ang sakit lang sa parte ko dahil hanggang ngayon hindi ko pa rin maintindihan ang rason nilang dalawa kung bakit kinamumuhian nila ako ng sobra. Tao lang naman ako, nagkakamali. Sino ba sila para humatol na?. Kung tutuusin, pareho lang kaming nagkamali. Pareho lang kaming nakagawa ng pagkakamali. Bakit ang sakin lang ang nakikita nilang mali?. Bakit ang sa kanila ay parang walang silbi?. Ganun ba sila kabulag para malaman ang totoo o sadyang takot lang rin silang umamin na minsan ay malala pa sa mali ko ang ginagawa nila.
"Joyce anak.." maya maya ay tawag ni Papa. Umiiyak pa rin ako dahil sa nakarating na sa dulo ng mundo ang pag-iisip ko. "Wanna talk to me?.." kumatok ito sa pintuan
"I'm fine po." I almost lost my voice.
"No you're not?. I guess, we should talk.."
"Sorry po but I'm not in the mood.."
"But you should hear me out. Please?.."
Hindi na nga ako nag-isip. Pinagbuksan ko na sya ng pinto. Saka na ako tumakbo pabalik ng kama. Dumapa ako duon. Taliwas sa kinaroroonan nya. Sa mismong pintuan sya nakatayo. Preskong nakapamulsa.
"I wanna be honest with you this time.." he started. Pumikit lang ako't pilit na pinapakinggan ang lahat ng sasabihn nya. "I don't want to see you like that so I guess you have to hear it from me.." he continues. "Me and your Mama are together again.." mabilis nya itong sinambit ngunit para sa akin ay para itong bomba na sinindihan ang mitsa nito saka na sumabog.
Wala akong naramdaman. Wala akong ibang naramdaman kundi blangko lang. Parang wala lang. Pakiramdam ko. Bigla akong namanhid.
"And, Denise and her wanted to live there in Cagayan.." nakatulala akong nakikinig lang. "..obviously with me and Ali.."
Duon ko hindi namalayan ang luha na naman sa gilid ng aking mga mata. And??? What now!?. What now!???...
Gusto kong sumigaw ng sumigaw pero kinginang buhay to!! Bakit hindi ko magawa! Bakit hindi ko magawang sigawan sya!!?
Obviously with--out me!! Damn life! What kind of life is this?. I'm really tired. Really do tired of this fucking shit! What did I do in my past life huh?. What!!!?
"Can I ask you a favor?." he stopped after saying this. I don't fucking know why. "Can you be happy without me?.."
What the hell!?. Anong klaseng tanong yan?. Anong klaseng ama ka!?.
Lumapit sya sakin at tumabi. Di ko na talaga naitago pa ang iyak. "I can provide all your needs just be..." huminto sya't tinignan ako nang sa wakas ay nagkaroon ako ng lakas ng loob na humarap sa kanya. Hindi ko na mawari kung lungkot ba o awa ang nakikita ko sa kanya. O baka tuwa! Damn it! Just damn the fuck!!
"Just go.. Leave me...now.."
"Anak?.."
"Anak?. Tinawag nyo akong anak?. Anak nyo ba talaga ako ha?.."
"Anak please. Don't say that.." tumayo ako't lumayo sa kanya. Gusto nya akong hawakan subalit hindi ako pumayag.
"I can say that because you all acted like I'm not belong to you.."
"No. You are baby.. please.. don't make this hard for me..."
Umiiling akong tinignan sya. Hindi makapaniwala sa narinig. Kahit punong puno ng luha ang aking mga mata. Nakikita ko pa rin sya. Nagmamakaawa na dapat na akong magpaubaya.
Matagal at mabagal na oras ang lumipas bago naging kalmado ang lahat. Paulit ulit akong nag-isip ng nag-isip hanggang sa humantong sa isang mabigat na desisyon.
"Fine.." bigla akong nagsalita. Hindi sya umalis sa kinatatayuan nya. Pinanood nya lang akong umiyak, humagulgol, magalit sa kanya at sa mundo hanggang sa naging kalmado. Di ko alam kung anong iniisip nya tungkol sa akin. I don't give a shit from this day on. "Fine. I'm not gonna let you choose now.."
"Thank you anak.." maagap nitong sagot. Kingwa!
"No thanks but thanks. It's fine. I'm not gonna let you choose because you know what?.." I asked him. Tumaas ang dalawa nyang kilay at naging alerto sa kung anumang sasabihn ko. "Because you already choosed who you'll keep.."
Laglag ang panga nya't nagtaka. Nagtaka pa sya?. Kingwa!!
Nakakatawa! Damn it!
"No anak. You don't get it. I want to keep you. you are my daughter.. you still have me even if I'm with them.."
"Nope! You. Never. Had. Me. Papa.. this is not hard as you say.. do what you think is right.. if you're with them.. you'll become happy.. like one big HAPPY family.. and I, who the hell is me to your happy family huh?. I'm nobody. so I guess, it's better this way. Just one last thing.." he just stared at me like he's thinking if I'm just joking or more that. But not!. "if you leave or maybe not but ofcourse you will. YOU WILL NEVER EVER SEE ME AGAIN.." matigas ko iyong sinabi bago sya iniwan mag-isa sa loob ng kwarto.