AVA'S POV
Nandito ako ngayon sa opisina ko, kaharap ang seryosong mukha ni Kaiven. He is now sitting infront of me. Ang tanging makikita la'ng sa mukha ko ay iritasyon dahil sa presensya niya.
"Well, I came here to say sorry to you. I left all my work in my office because you are ignoring my call so I have no choice but to go here. You should thank me for making an effort." He said and shrugged.
Seryoso!? Ako pa ngayon ang kailangang magpasalamat sa kaniya dahil la'ng nag-effort siya sa pagpunta rito? What a fucking jerk.
Ngumisi ako na tila natatawa sa mga sinasabi niya at muli siyang tiningnan ng masama.
"You're really annoying Mr. Kaiven. Let me tell you this. First, I don't need your not sincere sorry. Second, I already quitted so you don't need to be bother. Third, bakit naman ako magpapasalamat sa'yo? I didn't asked you to come here. And fourth, makakaalis ka na." I said and put my attention to my schedule pad. I pretended that I am busy looking for something and waited for him to leave. But, minute later, I can still feel his presence in front of me, so I looked to check if he is still here.
Tumaas ang isa kong kilay nang makita ito na kampanteng naka-upo habang ang dalawang braso ay magkapatong pa sa harapan niya.
Hindi niya ba narinig ang sinabi ko?
"Are you done?" May pagkabagot sa boses nito kaya mas lalong tumaas ang kilay ko at padabog na isinara ang schedule pad ko.
"Hindi mo ba ako narinig? Ang sabi ko umalis ka na."
He also raised his one brow. "I'm going to leave if we are done to my diagnosis."
What!? Done with his diagnosis? HAHA. Is he joking me? Ang pagkakaalam ko ay biro la'ng sa kaniya ang trabaho ko. I can still remember what he said to me in his office, he said that I should stop joking around. Then now he wants me to do his diagnosis? Asa siya!
Bahagya akong tumawa at tumingin sa kaniya "Excuse me? I said I already quit. Kung gusto mo, humanap ka na la'ng ng ibang psychologist." Natatawa kong sabi dahilan para mapa-irap ito. I can't help but to laugh to his reaction. HAHAHA.
"Can you please stop laughing? Tss. Listen Ava. If only I have a choice to change you as my psychologist, then, I already did. But, my father wants you. He said that he will fire me as a CEO if I didn't do my diagnosis with you. So please, I'm serious this time. I'm sorry for what I said in my office, I was just stressed that time," He explained in a serious tone. Napahinto ako sa pagtawa dahil sa seryoso nitong mukha at dahil na rin sa sinabi nito na tatanggalin siya sa pagiging CEO.
Seryoso ba siya do'n? Pero hindi naman siya mukhang nagbibiro. Should I accept his appology and do his diagnosis? I can't let him lose his job just because I ignored to do his diagnosis.
Sumandal ako sa inuupuan ko at seryosong tumitig sa mga mata niya at saglit na nag-isip.
I took a deep breath and stood up, his gaze followed me.
"Okay. Let's do your diagnosis. Para narin matapos na'to." Hindi ko na siya tiningnan at dumiretso na sa isang k'warto kung saan tahimik ang paligid, dito ko ginagawa ang mga diagnosis ko sa mga pasyente ko para walang istorbo.
Naramdaman ko ang pagsunod niya sa akin. I opened the door of the room and faced him, nakatitig siya ngayon sa loob ng k'warto na tila sinisigurado kung ligtas ba do'n.
"Don't worry, ligtas diyan. This is my diagnosis room. Pumasok ka na at umupo sa sofa." I explained.
Napasinghap ako nang makita ang pagkabigla sa mukha niya. Ano ba ang iniisip ng mokong na'to?
"W-what?" May takot at gulat sa mukha niya habang nakatingin sa akin. I can't help but to rolled my eyes on him.
"Stop your dirty mind. In your diagnosis, I will only ask you questions. No physical contact kaya huwag kang mag-isip ng kung ano-ano. " I said.
"I didn't think anything." He mumbled and looked away. Sa wakas ay pumasok na siya sa loob.
Hinayaan kong nakabukas ang pinto at bumalik muna sa lamesa ko. Kinuha ko iyong note pad, doon nakasulat ang mga itatanong ko. Kinuha ko rin ang recorder para kung sakaling may makalimutan akong isulat ay may record akong pagbabasehan. Nang makuha ko na ang lahat ng kailangan ko ay bumalik na ako sa diagnosis room at umupo na rin sa isang sofa na katapat ni Kaiven.
Tiningnan ko muna ang laman ng note pad at binasa sa isip ang mga itatanong ko, ramdam ko ang pagtitig niya sa bawat galaw ko pero hindi ko na ito pinansin.
"How many patients you brought here?" Bigla nitong tanong.
"Hundred of patients." Sagot ko nang hindi man la'ng tumitingin sa kaniya at nakatutok pa rin sa note pad ko.
"How many are mens?" Muli nitong tanong dahilan para mapatingin ako sa kaniya nang nakataas ang isang kilay.
Seriously? Ano'ng klaseng tanong iyan?
"I already brought a lot of mens here, mayroong artista, model, at dating drug addict. Now, if you are done questioning me, let proceed to your diagnosis." dirediretso kong sagot sa tanong niya habang nakatingin ng seryoso sa kaniya.
His brow rose "Last question. After my diagnosis, what are you going to do next?"
"The result of your diagnosis will be based to your answers. Malalaman ko rin kung ano ba ang nararanasan mo, after that magdedesisyon ako kung kailangan ba kita irekomenda sa isang psychiatrist o hindi na." paliwanag ko.
Nagkibit-balikat la'ng siya at umayos na nang upo. Sa tingin ko ay p'wede na kaming magsimula. I opened the recorder and put it at the centre of the table between us. Huminga muna ako nang malalim bago nagsalita.
"Good afternoon, Mr. Kaiven. I'm Dr. Astrid Veronica Almina, your psychologist. I will asked you some questions and you need to answer it honestly, okay?" Tumango la'ng ito kaya nagpatuloy ako sa pagsasalita.
"You don't need to feel uncomfortable and pressured in answering my questions. Tell me if you don't want or you are not yet ready to answer that question, okay? " Tumango la'ng ulit siya na tila walang pakealam sa mga sinasabi ko kaya nagpatuloy na ako.
"Now, Mr. Kaiven. Let's start. Have you ever experienced or witnessed a traumatic event?" I asked and looked at him seriously, I am observing his reaction. Tumaas ang kilay ko nang magkibit-balikat la'ng siya at pinagpatong pa ang dalawang braso sa harapan niya, kalmadong-kalmado ito.
Siya la'ng ang naging pasyente ko na naging kalmado sa unang tanong ko. Karamihan kase sa mga naging pasyente ko eh, hindi mapakali at pinagpapawisan pa. 'Yung iba nga eh, nahihimatay pa.
"Well, yes. I remembered when I was 10 years old, I think? A frog in our back yard jumped into me. And uhm... oh! When a cockroach went to my head. I think that is a traumatic event for me." Kalmado nitong sagot sa tanong ko habang umiiling iling pa.
Bumuntong hininga ako at mariing pumikit. Is he being serious or he is just joking around?
"I mean some serious event that you experienced or witnessed not about that frog and cockroach." Naiirita ako pero pinakalma ko la'ng ang boses ko.
"That is a serious event for me. Next question please." He stated while his brows drew together.
Muli akong bumuntong hininga para
pakalmahin ang sarili bago muling tumingin sa kaniya ng seryoso.
"Okay, next question. Do you have disturbing thoughts, memories, or nightmares of the trauma you experienced?"
Nilagay niya ang isang kamay sa kaniyang baba na tila nag-iisip, nakakunot pa ang noo niya.
Hay, siguro naman matino na ang isasagot ng lalaking 'to.
Napangiti ako nang bigla niyang itaas ang isang daliri, ibig sabihin may naalala na siya!
Bahagya akong lumapit at inabangan ang sagot niya.
"I don't remember. Next?" He said and shrugged.
Unti-unting nawala ang ngiti ko at masamang tumingin sa kaniya. Padabog kong isinara ang note pad ko kaya napatingin siya sa akin nang nakataas ang isang kilay.
"Are you joking around Mr. Kaiven!?" I said with my annoyed voice. Gumagalaw galawa pa ang dalawa kong balikat dahil sa malalim na paghinga.
This jerk. He is really making fun of this. Or... maybe he is just trying to avoid the question. Argh. He is really a head ache!
"You said earlier that I don't need to pressured myself. Ano bang magagawa ko kung wala akong maalala?" Masungit na saad nito. Isang malalim na hinga ang ginawa ko at pilit na ngumiti.
"Okay, Mr. Kaiven. I proceed to the next question. Tell me if you already remembered anything. Okay?" Pinakalma ko ang tono ng pananalita ko habang pilit na ngumiti.
He nodded and smirked like he is enjoying to see my annoyed face. Nako, talaga! Kung hindi la'ng ako babayaran ng malaki rito, eh, kanina ko pa 'to tinigil.
"Do you avoid certain people, palces or events that reminds you of the traumatic experience?"
Muli niyang nilagay ang isang kamay sa baba na na parang nag-iisip ng isasagot. Ilang sandali pa ay itinaas niya ang isang diliri na tila may naalala.
Umirap ako at bumuntong hininga. Hay, heto nanaman tayo. Sigurado akong wala nanaman siyang naalala.
"Well, after that traumatic event, I avoid going to our backyard after the rain. I'm afraid that there's a frog." he said confidently. He looks proud to his answer. Tss.
Okay. Hindi ko na papatulan ang mga sagot niya. I will finish this diagnosis as soon as possible, dahil konti na la'ng, eh, mababaliw na ako sa mga sagot ng lalaking 'to.
"Next question. Have you ever thought harming yourself or others?"
"Well, yeah, everytime Dexter teased me, I think about killing that bastard."
Seriously!? Tatapusin ko pa ba 'to!? Argh. Nauubos na pasensya ko!
Padabog kong isinarang muli ang notepad ko at tumayo na. I give up! Wala akong mapapala na magandang sagot sa lalaking 'to.
Nakatalikod na ako ngayon sa kaniya at patungo na sa may pintuan, ramdam ko ang pagtitig niya sa akin.
"Are we already done?" Nagtataka nitong tanong. Huminto ako at lumingon sa kaniya. Matalim na tingin ang ibinaling ko sa kaniya.
"No. I will tell Mr. Gomez that you are not telling the truth." Ani ko at muli nang tumalikod sa kaniya at lumabas ng diagnosis room.
Hindi pa man ako tuluyang nakakabalik sa lamesa ko ay humarang na ito sa daraanan ko, habang magkapatong ang dalawang braso sa harapan.
"How sure are you that I am not telling the truth?" he asked.
I rolled my eyes, pinagpatong ko rin ang dalawang braso sa harapan ko at iritadong tumingin sa kaniya. "I am a psychologist Kaiven. I can easily distinguish if my patients is lying or not. I know if they are pretending and avoiding to tell the truth. In your case, you are still not ready to tell me the truth." Paliwanag ko at nilagpasan siya. Bumalik ako sa lamesa ko at umupo. Saglit ko siyang tiningnan, nakatalikod pa rin ito sa akin at hindi pa rin umaalis sa posisyon niya matapos ko iyong sabihin.
Umiling la'ng ako at muli nang tinuon ang atensyon ko sa note pad, binabasa ko kase iyong mga walang k'wenta niyang sagot. Ilang saglit pa, naramdman ko ang pag-upo niya sa harapan ko pero hindi ko man la'ng siya tiningnan.
"Hey..."
Napahinto ako sa pagbabasa nang marinig ang pagtawag niya, ang totoo, ang nakapagpahinto sa akin ay ang malambing niyang tono. Tila nagbago ata ang ihip ng hangin?
Tumingin ako sa kaniya nang nakataas ang isang kilay. "What's with that vioce, huh?" I said sarcastically.
I saw him sighed like he is in a big trouble. Well, yes, he really is. Dahil kapag nalaman ng papa niya na puro katarantaduhan ang resulta ng diagnosis niya, siguradong tatanggalin siya sa pagiging CEO.
"Look... you already know that I lied and you also know that I am not yet ready. But, when my father know about this..." Hindi niya matuloy-tuloy ang sasabihin niya at seryoso la'ng na tumingin sa akin.
"I know, you will be fired as a CEO. Don't worry, I will talk to your father and explain everything." I said calmly. I don't have a choice but to help him, alam ko naman kaseng mahirap din ang pinagdadaanan niya.
Nakita ko ang biglang paglaki ng mga mata niya dahil sa sinabi ko.
"R-really?" Hindi makapaniwala nitong tanong. I just nodded.
"T-thanks..." Saad nito na parang nahihiya at umiwas ng tingin sa akin. Hindi na ako sumagot sa kaniya at muli na la'ng binaling ang atensyon ko sa note pad.
Akala ko ay aalis na ito pero hindi, kaya muli ko siyang tiningnan ng nakataas ang isang kilay.
"Do you still need something?" Mataray kong tanong.
Seryoso la'ng siyang nakatitig sa akin na tila pinagmamasdan ang buo kong mukha at pilit inaalam ang laman ng isip ko. Ano nanaman kayang problema ng lalaking 'to? Tss.
"Why? Why are you suddenly being kind to me?" Seryoso nitong tanong.
Bumuntong hininga ako at ibinaba ang hawak-hawak kong note pad, sumandal ako sa inuupuan ko at sinalubong ang seryoso niyang titig.
"Because I know it is hard. As your psychologist it is my responsibility to make you feel uncomfortable. I won't force my patient to tell me the truth." I explained. I saw him sighed amd his reaction looks like he is expecting a different answer.
"Okay..." He muttered and stood up. Dumiretso na ito sa may pintuan at lumabas, habang ako ay nakatitig pa rin sa pintong isinara niya.
What's wrong with that guy? He sounded like he was disappointed. Seroiusly? Mali ba ang sinabi ko? Tss.