LANCE'S POV
A night before the graduation day nagpasya akong yayain si Sam sa huling pagkakataon.
Andito kami ngayon sa playground nakaupo sa swing medyo malapit sa bahay nila.
"Saan ka magcocollege?" tanong niya sa'kin.
Nag-isip ng kaunti, "Hindi ko pa alam eh...hinihintay ko na lang yung results ng inaplayan kung University"
"Ahh ganun ba..sus matatanggap ka dun ang talino mo kaya" masiglang tugon niya.
Tumingin sa kanya, "Ehh ikaw ba...asan mo planong mag-aral?"
Napatahimik siya saglit, "Sa Maynila" mahina niyang sambit.
Nagulat, "Huh? Akala ko ba dito ka lang mag-aaral.....sigurado ka ba?sa tingin mo kaya mo na?" nag-aalalang tanong ko sa kanya.
Tumayo ako sa likod niya at tinulak ang upuan niya para makapagswing siya ng maayos.
Nag-isip siya , "Hmmmm... siguro...kakayain. Si Joan din pupunta ng Amerika"
Bigla kaming tumahik na dalawa. Dahil alam naming maharil ito na ang huling pagkakataong magkita kami.
Tumayo siya bigla at nagsalita siya uli, "Mamimiss kita" nakatalikod pa rin sa'kin
Dahil dun hindi ko napigilang yakapin sa likod.
"Hindi na ba talaga pwede?" I was asking her to reconsider my feelings for her.
But instead, she replied, "I'm sorry" I hugged her even tighter.
Background song: Why can't be
♪ You came along, unexpectedly
I was doing fine in my little world
Oh baby please don't get me wrong
'Cause I'm not complaining
But you see, you got my mind spinning
Why can't it be
Why can't it be the two of us
Why can't we be lovers
Only friends
You came along
At the wrong place, at a wrong time
Or was it me ♪
Napatanong ako uli, "Siya pa rin ba?" then she nodded.
Si sir Arthur pa rin ang gusto niya.
I slowly let go of the hug and fake a laugh, "Ang malas ko talaga sayo" hawak sa buhok.
Kahit sinaktan ka na niya siya pa rin talaga..
Ilang sandali pa ay humarap siya, "friends?"
*Moment of silence*
Humakbang ako palayo sa kanya.
I look at her eyes and trying to hold back my tears, "Gusto ko...
.
.
.
Pero baka hindi kayanin ng puso ko..kaya.. (I painfully smile) wag na lang" I bowed down trying to calm myself.
Nakita ko ang awa sa kanyang mga mata, "Lan--"
Akmang lalapit, "Wag!" I stop her.
I left a deep sigh, "Baka paglumapit ka... mahulog na naman ako ulit sayo ...at iwan akong mag-isa..
.
.
.
Sinong sasalo sa'kin?" Ayaw kung kaawaan niya ko.
Tumulo na rin ang luha niya, "I'm so sorry hindi ko sinasadyang saktan ka".
I know it's not your fault.
"Baka isipin mo na kasalanan mo ha?
Hindi kita sinisisi, kahit alam kong masasaktan ako
Ginusto ko pa ring mahalin ka...
Kaya ako ang bahala dito (I place my hand on my heart)"
Napansin kong kumagabi na, "Paano ba yan...gumagabi nab aka hanapin ka na nila..Una na ko" nagpaalam na rin ako at umalis
Habang papalayo sa kanya pabagal ng pabagal ang aking paglalakad pababa ng hagdanan, biglang nanghina ang tuhod at napaupo. Nagbabakasakaling habulin niya ko at pigilan niyang umalis pero alam kung hindi niya gagawin yun dahil,
"Kaibigan lang ang turing niya sa'kin"
Napayuko at unti-unti na pa lang tumutulo ang luha, "Akala ko masasanay ako yun pala hindi. Hindi naman ito yung unang pagkakataon na nasaktan ako dahil sa kanya pero ba't ganun parehas pa din yung sakit"
SAM'S POV
Graduation Day
Today is the day. My final moments together with my classmates, schoolmates, my teachers and with him.
Nagpaalam na rin ako kanina kay Joan kasi medyo matagal-tagal din kaming hindi magkakasama kasi kukunin din siya ng mama niya papuntang States. Nagtatrabaho kasing nurse ang mama niya doon kaya gusto niyang kunin ni Joan ay nurse din.
Actually habang busy pa sa loob ng gym hindi pa kasi tapos pero lumabas nako medyo-maram-rami din kasi kaming gra-graduate.
Nandito ako ngayon nakaupo sa paboritong tambatayan namin ni Joan ang bench na malapit sa football field. Habang nakaupo at nakapikit ang mga mata pilit kung ninanamnam sa huling pagkakataon ang lugar nato kung saan sa loob ng apat na taon na nakasanayang kung makita halos araw-araw. Saksi ang mga gusali, mga puno at ang upuang ito kung paano ako nagsimulang mangarap at ngayon ako'y aalis na para tuparin ito.
(Napansin ni Arthur na lumabas ito ng gym at hindi pa bumabalik kaya nagpasya siyang hanapin ito)
Habang nasa ganoon pa ring posisyon may biglang tumabi sa dulo ng upuan at nagsalita, "Anong ginagawa mo dito?"
Boses pa lang kabisado ko na kahit nakapikit pa ako. Dahil ayaw ko madisturbo nilagay ko ang hintututo sa labi ko na sinasabing 'Shhh' wag siyang maingat.
(Halatang nalilito ito pero kinalaunan ginawa din naman niya at ngayo'y parehas na silang nakapikit)
Maya-maya pa ay unti-unting minulat ko ang kanyang mga mata at tumingin sa kanya na nakapikit pa rin, "Gusto ko lang pagmasdan siya sa huling pagkakataon" at lihim na napangiti.
KINALAUNAN....
May naalala akong bigla kaya di ko maiwasang mapangiti, "Alam mo bang kaya palagi akong umuupo dito kasi nagbabakasali akong mapadaan ka. Minsan nga nagpapalusot ako na pupuntang CR pero ang totoo gusto lang talaga kitang makita. Minsan naman gumagawa ako ng paraan para maka punta sa faculty para kahit saglit masulyapan ka. Grabe lahat na ata ng paraan nagawa ko...(naging seryoso ang mukha) kaya siguro mas lumala pa ang nararamdaman ko sayo....." sabi ko habang sa harap na nakatingin.
Napadilat siya na gulat at napatingin sa akin. Hindi niya sigurudo inaasahang sabibihin ko yun sa harap niya.
Sasabihin ko ba?Hmm.Bahala na.
Pilit na ngumiti na nakatitig sa kanya, "Sir....I love you"
Umili-iling ito as a sign of 'no' and laugh with dismay, "Why is it it's easy for you to say it at your age?"
Napatingin ako sa kanya at kumunot-noo na parang sinasabi anong ibig mong sabihin.
Humarap sa akin, "you're young.....you don't know anything about love"
I look at him straight in the eye, "So.....Do I need to grow up to know one?"..seryoso kung tanong.
Kailangan ba talaga tumanda pa ako para malaman kong ano ang pag-ibig?Bait para sa matatanda lang ba ang pag-ibig?
Tumingin lang siya sa akin ng walang imik, "See?"..hindi rin niya alam.
Ako naman ang nagtanong sa kanya, "Why it is it's hard for you to say it at your age?.....because you're older than me and you know everything about love?"
Hindi ko siya maintindahan mahirap bang sabihin na gusto mo ang isang tao?Wala namang mawawala sayo kung sasabibihin mo diba??
Yumuko lang siya, "I'm ...I'm sorry"
Napabuntong-hininga ng malakas at kunwaring masiglang sinabi, "Wag po kayong mag-alala sir bata pa ko marami pang mangyayari sa buhay ko at malilimutan ko rin tong nararamdam ko para sa inyo" hinawakan siya sa balikat.
Alam ko naman eh. Tanggap ko na.
Background song: The Hardest Thing by 98 degrees
♪ It's the hardest thing
I'll ever have to do
To look you in the eye
And tell you I don't love you
It's the hardest thing
I'll ever have to lie
To show no emotion
When you start to cry
I can't let you see
What you mean to me
When my hands are tied
And my hearts not free
We're not meant to be
It's the hardest thing
I'll ever have to do
To turn around and walk away
Pretending I don't love you ♪
Napatingin sa relo ko, "Oras na" at bigla akong tumayo.
Tumayo na rin siya, "Papasok ka na ba sa loob?...Asan nga pala sina Ninang hinahanap ko siya kanina pa?"
"Ah nandoon na sila sa airport "
Kunot-noo, "hmm? Aalis ba si Ninang ngayon bat—"
Pinutol ko agad ang sasabihin niya,
Tumalikod, "Pupunta na kung Maynila.....dun na ko magkokolehiyo....(pause) at ngayon ang flight ko"
Halatang nagulat siya sa kanyang nalaman, "Ha?ahhh .(choking)..ba't ngayon mo lang sinabi?"
Masayang humarap, "Kapag ba sinabi ko ng maaga .....may gagawin ka ba?" Tanggap ko namang kailanman hindi mo ako magugustuhan kasi may mahal kang iba.
Hindi naman siya naka.imik at napatingin sa ibang direksyon..
Napabuntong-hinga at ngumiti ng mapait, "Marami pong salamat ng naituro niyo sa'kin....sana maging masaya kayo" at yumukong may pag galang.
oo kayo.. kayo ni ma'am Mina.
Nakangiti akong nakatalikod at naglakad patungong hagdanan...
"Sam!" tinawag niya ko sa malayo.
Tinaas ko ang aking kanang kamay para kumaway ng 'paalam' na nakatalikod pa rin.
Nang makalabas nako ng gate pumara agad ako ng taxi. Bago sumakay ang sumulyap muna ako sa huling pagkakataon.
'Paalam..hanggang sa muli'
Nakita kung pababa na rin siya ng hagdanan kaya pumasok na ko sa loob,
"Sam!...sandali lang!" sigaw niya pero hindi ko na siya pinakinggan
"Manong sa airport po" at pinaandar na ng driver ang kotse at tuluyan na nga kaming nakaalis.
Kahit na gusto ku siyang lingunin ay pinigilan ko ang sarili.
Napatingin ako sa labas ng bintana at tumingin sa ulap, "Maaaring gusto kita ngayon pero sisiguraduhin ko bukas... hindi na"
Ilang sandali pa bibinaba ko ang bintana sa likod at lumanghap ng hangin.
Sa isip-isip ko, "Sa wakas ....tapos na" ngumiti ako ng maluwag sa dibdib pero ilang minute pa ay unti-unting dumaloy ang luha sa aking mga mata at Hindi ko na mapigilang ang bugso ng aking damdamin na maaaring hindi ko na siya makita pang muli.
---------------------------E N D O F L O N G F L A S H B A C K--------------------------