Chereads / ANNAH: The Last Titanian / Chapter 46 - The Aarvak

Chapter 46 - The Aarvak

(MEMORY)

Blood.

I can taste blood.

Dahan-dahan akong nagbukas ng mga mata at ang pamilyar na malaking kwartong iyon ang tumambad sa paningin ko.

Yes.

I'am under esylium's power again.

"M-my lady..."

I heard that gasped at doon ko lang napansin na hindi ako nag-iisa sa kama ko.

I'am holding someone...and...I can taste that delicious blood in my mouth.

Humiwalay ako sa kung sino man ang yakap-yakap ko ngayon at napatingin sa kanya.

White hair.

Dazzling blue eyes.

He smiled at me while there is still blood dripping from his neck.

Light...

Magkaharap kaming nakaupo sa kama ko and a moment ago...I was feeding on him.

I can still taste the delicious taste of his blood into my mouth. And just by remembering it, ay parang gusto ko pang kagatin ang leeg nya uli to quench my thirst. I'am so thirsty and I don't know why I only want his blood.

"I think I don't have enough blood to satisfy you, my lady" ang nakangiting sabi nya.

I looked at those beautiful blue eyes.

And just by looking at him ay doon ko na naman naramdaman ang kakaibang emosyon sa dibdib ko.

Bakit ko ba...laging nararamdaman ito...sa kanya?

He touched my cheeks and tenderly kissed me on my forehead.

"I love you" he whispered.

Natigilan ako nang dahil sa sinabi nyang iyon.

At hindi ko rin maintindihan kung bakit sobrang bilis ng tibok ng puso ko ngayon habang ramdam ko ang labi nya sa noo ko.

He touched his forehead into mine and tenderly whispered into me.

"You are my rose...while I'am your stem of thorns..." he whispered. "You can't pick a rose without being pricked by its thorns so I exist to to support you...I exist to protect you..."

I touched his cheeks and looked at those beautiful blue eyes.

And I couldn't believe into my own ears of what I said next.

"I love you Light..." I whispered.

"As I love you too" ang nakangiting sabi nya saka nya ako niyakap ng sobrang higpit.

Hindi ko kontrolado ang katawan ko pero ngayon ay gulong-gulo na ang isipan ko.

Pero alam ko sa sarili ko na may nararamdaman ako para sa kanya.

It's just that...

"Light" that voice suddenly appeared from the door.

Napabitaw naman sa akin si Light at sabay pa kaming napalingon sa pinagmulan ng boses.

And what we saw is Alex who's now looking at us with pain on his eyes.

Alex...

Hindi...

Gusto kong magsalita.

Gusto kong mag-explain.

Pero hindi ko kontrolado ang katawan ko so all I could do right now is to watch Alex's face filled with pain while looking at us.

"The masters request your presence with the mistress" he said and I can sense anger and pain on his voice while saying that.

Nakita ko pa ang paglunok nya na para bang pinipigil nya ang sarili sa pag-iyak.

Nakikita ko rin ang sobrang sakit na nakaguhit sa mga mata nya that I almost wanna run into him and hug him so tight.

Tumayo mula sa kama si Light at naglakad palapit sa kapatid.

"Alex---"

He tried to reach for his arm pero agad na umatras si Alex.

"Mauuna na ako" ang nandidilim na mukhang sagot ni Alex sa kapatid bago mabilis na tumalikod at naglakad paalis.

Samantalang pareho kaming naiwan na natitigilan ni Light mula sa loob ng kwartong iyon.

"He loves you so much..." Light whispered habang nakatayo parin sa may pinto. "But I took you away from him...what kind of a brother am I?"

Nakaramdam ako ng pinaghalong sakit at lungkot sa mga nakikita ko ngayon sa past.

Pero wala akong magawa kundi ang manuod nalang.

Naramdaman kong tumayo ako mula sa kama at nilapitan sya.

Saka ko sya niyakap sa likuran nya.

"He will understand soon..." I whispered. "He will understand our feelings. Kailangan nya lang ng oras...Light"

Lumingon sya sa akin at ngayon ay magkaharap na kami.

"Yes. Alam kong maiintindihan rin nya sa tamang panahon" ang nakangiting sabi nya saka nya ako hinalikan sa noo. "Now, your parents requested our presence. Sa tingin ko ay ngayon darating ang mga bisita ng parents mo"

My brows met.

"Bisita?"

*****************

Magkahawak kamay kaming lumabas ng kwartong iyon ni Light at naglakad sa hallway na iyon.

Pero natigil kami sa paglalakad nang maabutan namin sa dulo ng hallway na nag-uusap sina Mama...at ang lalaking yun na nakasuot ng metal na mask.

And just by seeing him ay hindi ko mapigilang makaramdam ng panggagalaiti.

Si Lucian.

I saw my mom touched his arm.

"Ikaw na ang bahala sa kanya..." ang nagsusumamong sambit ni Mama.

Huh?

Ano ba ang pinag-uusapan nila?

"With all my life, my lady" Lucian answered in that familiar voice.

Yes.

All this time ay iniisip ko parin kung saan ko ba narinig sa present time ang boses nya...

Alam kong narinig ko na ang boses na yun pero hindi ko lang matandaan kung kanino.

Mukhang napansin nila ang presence naming dalawa ni Light kaya agad silang napalingon sa amin.

At nang makita kami ni Mama ay agad syang napangiti at lumapit sa amin.

"Child, dumating na ang mga bisita para sa nalalapit mong kasal..." ang nakangiti nyang sambit. "Now, come and greet them"

********************

The banquet hall is full.

There are music and loud conversations across the room nang dumating kami doon ni Light.

"So, you are the Princess of this mansion" ang biglang sulpot ng boses na iyon sa tabi namin ni Light.

Kakapasok palang namin sa banquet hall nang lapitan kami ng pamilyar na batang iyon.

And when I saw closely his face ay agad na nanlaki ang mga mata ko...

Lalo na nang makilala ko na sya ng tuluyan.

"Hi, I'm Prince Maalouf of the Kingdom of Maleya" ang nakangiting wika nya.

I was told by my mom to be nice to all of them kaya yumuko ako.

"And I'am Annah---"

Pero nabigla ako sa sumunod na ginawa nya.

Without warning, ay bigla nalang nyang itinaas ang palda ko and my eyes widened when my panty was exposed.

"Nice" ang nakangisi nyang sabi.

And before any of us could move ay isang malakas na apoy ang tumama sa braso ng damit nya.

"AHHHHHHHHHHHH!!!" he screamed saka sya nagtatakbo-takbo sa gitna ng hall habang tinutulungan sya ng mga kawal nila sa pagtanggal ng apoy sa braso nya.

Napalingon naman ako sa pinagmulan ng apoy and what I saw is Alex who's now looking at him with rage.

"Alex!" si Light at agad na lumapit sa kapatid.

But Alex just glared at him and without saying anything ay tumalikod na sya at mabilis na umalis. Napalingon lang sa akin si Light at tumango naman ako sa kanya.

Alam kong kailangan nilang mag-usap na magkapatid lalo na't nakikita ko ang sobrang pag-aalala sa mga mata nya.

He just smiled at me and without saying anything ay tumalikod na sya at sinundan ang kapatid.

(End.)

Bigla akong napabukas ng mga mata at hinihingal na napaupo mula sa malambot na kama na kinahihigaan ko.

Saka ako hinihingal na napahawak sa ulo ko.

So now it all makes sense.

Kung bakit ganun nalang ang nararamdaman ko para kay Light.

At kung bakit...from the moment I met him from the second esylium ay alam kong may kakaiba na akong nararamdaman para sa kanya.

Because...

I've loved him before.

I couldn't remember him but my feelings could.

That I've loved Light more that anything in this world.

At ngayon ko lang naintindihan...kung bakit...ganun nalang ang sobrang sakit na naramdaman ko after knowing that he's already dead. And he sacrificed his own life just to save mine.

Hindi ko na namamalayan na umiiyak na pala ako mula sa kinauupuan ko.

"You are my rose...while I'am your stem of thorns. You can't pick a rose without being pricked by its thorns so I exist to to support you...I exist to protect you..."

Mas lalong lumakas ang iyak ko nang maalala ko ang sinabi nyang iyon.

Ito ba ang dahilan kung bakit ayaw nilang sabihin sa akin kung sino si Light?

Ito ba ang dahilan...kaya nasabi sa akin ni Alex...na ayaw ni Light na maalala ko sya because remembering him will only cause me this unbearable pain?

Yes.

I've loved Light.

And after remembering him, I know in my heart that my feelings for him never left.

Kahit na matagal na panahon ko syang hindi naalala...kahit na wala na sya ngayon sa tabi ko...ay alam kong never nawala ang matinding pagmamahal ko sa kanya. And no one, even my love for Dylan can change that fact that I love him still. That I love him so much that this excruciating pain in my chest is killing me.

Pero bakit ganun?

Bakit mas masakit pa ang nararamdaman ko ngayon sa nalaman kong pagkawala nya kesa sa pagkawala ni Dylan?

Ganun ba talaga yun?

Between the two of them, I've loved Light more?

But wait, how about Alex?

Ano ba talaga ang nararamdaman ko para sa kapatid ng lalaking sobrang mahal ko?

Pero natigil ang lahat ng iniisip ko nang bigla akong makarinig ng ingay mula sa hallway.

Na para bang may naghahabulan at parang...

Parang...

Biglang bumukas ang pinto ng kwartong iyon at agad na nanlaki ang mga mata ko sa sumunod kong nakita na pumasok.

Black armor.

Blue rose.

And unfamiliar face.

My eyes widened with shock.

No...

He's an Aarvak.

****************

It took me a second to realized what's happening.

Pero nang magsimula syang humakbang palapit sa kama ko ay mabilis akong tumayo at napaatras.

Yes.

I have an Aarvak inside my room and God knows what he's planning to do with me.

Naramdaman ko nalang ang panlalamig ko at ang pangiginig ko sa sobrang takot habang nakatingin ako sa bampirang iyon.

"W-what do you want?!" ang takot na takot na sigaw ko.

He's alone.

Pero pakiramdam ko ay marami pa sila sa labas dahil naririnig ko mula dito ang ingay na nangyayari mula doon na para bang may naglalaban.

Hindi...

So pinasok kami ng mga Aarvaks and we all know that they are all here just to kill me.

Dahan-dahan akong umatras pero sa bawat hakbang na ginagawa ko ay humahakbang din sya palapit sa akin.

"Wag kang lalapit!" ang takot na takot na sigaw ko habang umaatras.

While he's cautiously stepping forward too na para bang takot din sya sa kung ano man ang pwede kong gawin.

"Stay back!"

Dahan-dahan akong napaatras hanggang sa hindi ko inaasahan na mapapasandig ako sa bookshelf na nanduon. At dahil sa sobrang lakas ng pagkakasandig ko ay doon ko naramdaman ang pag-galaw ng nito.

Nagtaas ako ng tingin and my eyes widened nang maramdaman ko ang unti-unting pagkakatumba sa akin ng bookshelf. At tuluyan na akong hindi nakagalaw nang makita ko ang matulis na bagay na iyon sa itaas ng bookshelf na nahuhulog papunta sa akin.

Alam kong wala na akong matatakbuhan kaya pumikit nalang ako nang dahil sa sobrang takot.

Pero...

"My lady!"

to be continued...