"My lady!"
Napabukas ako ng mga mata nang marinig ko ang itinawag sa akin ng Aarvak.
And I can't believe into my own ears of what I heard him call me just now...
Did he...just called me...'my lady'?
But what shocked me the most...ay nang makita kong...nasa harapan ko na sya...at itinulak nya pabalik ang bookshelf na matutumba sana sa akin.
At tuluyan na akong nanigas nang makita ko ang matulis na bagay na yun...na sumaksak sa dibdib nya...
At ang matulis na bagay na yun...ang alam kong sasaksak sana sa akin a moment ago...
Pero...
Anong...
Anong...
He smiled at me and there's blood coming out from his mouth.
"I-I'm glad...y-you're safe---"
But he suddenly stopped from talking.
Saka sya dahan-dahang napatingin sa ibaba nya at napatingin din ako doon.
At nanlamig ako nang makitang may isang espada na sumaksak uli sa dibdib nya mula sa likuran nya.
Nagtaas sya uli ng mukha at napatitig sa akin.
And before I could move ay nakita ko nalang na unti-unti na syang nagiging abo habang nakatingin sa akin.
"R-run..." he whispered and then he disappeared into thin air.
Nang mawala na sya ay naninigas parin akong tumayo mula sa kinatatayuan ko at hindi parin makapaniwala sa nangyari a moment ago...
Did an Aarvak...just protected me?
"My lady! Are you okay?!" ang nag-aalalang lapit sa akin ni Raven.
Oo. Sya ang sumaksak sa Aarvak na nagligtas sa akin kanina.
Pero pakiramdam ko ay gulong-gulo na ang isipan ko nang dahil sa mga nangyayari. Sa sobrang pagkabigla ko ay parang nawalan ako ng lakas at tuluyan na akong hindi makagalaw sa kinatatayuan ko.
"It's not safe here! Let's go!" ang sigaw ni Raven saka nya kinuha ang kamay ko at mabilis akong hinila palabas ng kwartong iyon.
Samantalang hinayaan ko lang syang hilain ako at dalhin ako sa kung saan man nya ako gustong dalhin.
Hindi parin ako makapaniwala...
That an Aarvak...just protected me...
And what he just said?
"R-run..."
Yes.
He told me to run.
Pero bakit?
At kanino nya ako gustong tumakbo?
Naguguluhan na ako.
Why did he protect me?
Bakit nya ginawa yun when all this time ay wala silang ibang ginawa kundi ang habulin kami at pagtangkaan ang buhay ko?
"Alex!"
Nagising lang ako nang tawagin ni Raven ang pangalan na yun.
Saka ako nagtaas ng mukha at nakita ko sa hallway na yun na nakikipaglaban sa dalawang Aarvaks si Alex.
I saw him threw fire to the one vampire saka nya sinaksak sa dibdib naman ang isa.
At nakita ko nalang ang pagiging abo ng dalawang bampirang iyon.
Nang mapatay nya ang dalawa ay agad syang lumingon sa amin.
"Alex! Take the mistress! " Raven ordered him.
Pero tinignan lang sya ng walang emosyon na mga matang iyon ni Alex and then he spoke.
"Yes, I will" he said.
At hindi ko alam kung bakit may naaninag akong kakaiba sa pagkakasabi nya nun.
Hindi pa man kami nakakagalaw ay may tatlong Aarvaks ang biglang sumulpot sa hallway na iyon.
"GO!" Raven ordered.
Agad naman akong hinila ni Alex sa kamay at mabilis kaming tumakbo paalis ng lugar na iyon.
Pero nilingon ko si Raven na ngayon ay mag-isang nakikipaglaban sa mga Aarvaks.
"RAVEN!" I called him.
Saka ko nilingon ang humihila lang sa akin na si Alex.
"Alex! Hindi natin pwedeng iwang mag-isa si Raven!" ang naiiyak ko ng sigaw.
Oo, Raven is all alone so how can he handle those three Aarvaks?
Pero hindi nya ako pinansin.
Nanatili lang syang nakatingin sa harapan gamit ang walang emosyon na mukha na iyon.
"Alex?" ang tawag ko sa kanya.
But I got no response from him.
At hindi ko alam kung bakit ako nakakaramdam ng kaba habang hila-hila nya ako.
Hanggang sa nakalabas na kami ng Mansion at sa labas ay nadatnan ko sina Maalouf at Bea na ngayon ay may kasamang tatlong kabayo.
But wait...
Bakit sila lang ang nanduon?
Nilingon ko si Alex.
"Alex! Nasaan ang iba?!"
Pero hindi sya sumagot.
"Alex?!"
Nagtaas naman sya ng tingin at ang kaninang walang emosyon na mukha nya ay binaha ngayon ng kung ano mang emosyon.
Like he's in pain...
Naguguluhan na ako.
Ano ba talaga ang nangyayari?
Nasaan ang ibang kasamahan namin?
"Take her" ang utos nya lang sa dalawa.
Agad na nanlaki ang mga mata ko sa na-realize ko.
There are only three horses.
Kung ganun...
Agad akong nagtaas ng mukha at hindi makapaniwalang napatitig sa gwapo nyang mukha.
"NO!" I yelled into his face. "I'm not leaving without you! NOT AGAIN!"
Pakiramdam ko ay naiiyak ako ngayon sa pinaghalong sama ng loob at lungkot.
Is he planning to let me go all alone again?
Pero tinitigan nya lang ako at kitang-kita ko ang pinaghalong sakit at paghihirap sa mga mata nya habang nakatitig sa akin.
"You have to leave..." ang sambit nya.
"Pero----"
"And you have to live without me..."
Nanigas ako nang dahil sa huling sinabi nya.
What...
What does he mean?
"Now, go" ang matigas nyang sabi saka sya mabilis na tumalikod.
Pero agad ko syang hinabol at hinila ko ang braso nya.
"NO!"
"A-annah..."
"I said, NO!"
At doon ko na naramdaman ang isa-isang pagtulo ng mga luha sa magkabilang pisngi ko.
"NO!" ang umiiyak ko pang sigaw. "I'M NOT LEAVING WITHOUT YOU! AND I'M NOT LIVING WITHOUT YOU! NO! NO! NO!"
I saw pain crossed into his eyes.
"Yes, you are" ang sambit nya.
And for the first time since I've known him ay nakita ko ang pamumuo ng mga luhang yun sa mga mata nya pero alam kong pinipigil nya lang ang pagtulo ng mga yun.
Hinawakan nya ang magkabilang braso ko at nakikita ko sa mukha nya ang sobrang paghihirap.
Pero huminga lang sya ng malalim and then slowly, I saw that familiar smile drew up on his handsome face.
At nang makita ko ang ngiting iyon...ay bigla nalang akong natigilan.
Hindi...
When I saw that smile ay pakiramdam ko ay bigla nalang naging blangko ang lahat.
And all those memories came rushing back into my mind.
Ang ngiting iyon...
There is only one person in this whole wide world who I've known to have that familiar smile...
Nanlalaki ang mga mata kong napatingin sa gwapo nyang mukha at hindi makapaniwalang napatitig sa kanya.
Hindi...
Hindi maaaring...
"I love you..." he whispered.
But before I get the chance to say something ay naramdaman kong nilapitan ako ni Bea mula sa likuran ko.
Napalingon naman ako sa kanya at nabigla ako nang makita kong umiiyak sya.
"W-what---"
"I'm sorry beh..." ang umiiyak nyang sambit.
And before I could move ay naramdaman ko nalang ang pagpalo nya ng batok ko.
And slowly...
I felt myself falling off to the ground...
Oo...
Ngayon ko naintindihan kung bakit noong una ko palang syang makita ay alam kong may nararamdaman na ako para sa kanya.
Naramdaman ko nalang ang unti-unti kong pagkakatumba mula sa kinatatayuan ko.
Naiintindihan ko na...kung bakit...may nararamdaman akong kakaiba sa tuwing naririnig ko ang boses nya...
But those familiar warm arms catched me from falling...
Naiintindihan ko na kung bakit...pamilyar sa akin ang bawat halik at mainit na yakap na ibinibigay nya sa akin...
Nagtaas ako ng tingin at napatitig sa emerald eyes na yun na ngayon ay nakatitig sa akin ng buong pagmamahal.
Yes...he always had that beautiful emerald eyes whenever he's on his normal form...but I love his blue eyes more so he's always transforming into a vampire for me to see it.
Yes, all this time...I've always been with him.
Hindi ako pwedeng magkamali...
Nag-iba man sya ng anyo ay alam kong sya si...
"Dream of us..." he whispered into my ear. "...my rose"
....si Light.
to be continued...