SUMMER POV
SINUNDAN ko si Parker hanggang sa maabotan ko siya hinihingal pa ako dahil lakad takbo ang ginawa ko.
Hindi ako matatahimik sa dami ng tanong sa aking isip. Tumigil ito sa paglalakad at humarap sa akin. Nagsalubong ang mga kilay nito.
"Sunny go to your mom."saka maingat nitong binaba ang bata at naglakad naman ito patungo sa sasakyan nilang nakaparking sa di kalayuan.
Palalim na ang gabi at malamig narin ang ihip ng hangin pero kahit ganon pa man ay desidido parin akong malaman ang lahat.
"Why are you following me Ms.?" Tanong nito.
"Parker? What's wrong with you? Hindi mona ba ako kilala? What happen? Akala ko patay ka na? Kong gayong buhay ka naman pala sino yung inilibing namin? Alam mo bang i almost get insane after losing you and then now andito ka sa harap ko na parang hindi mo ako kilala? Explain everything to me Parker!" Halos pa sigaw ko ng sabi sa kanya.
Kita ko ang pagtataka sa mukha nito like what happen ba talaga? Parang hindi na siya si Parker anong nangyari?
"Miss, Your barking at the wrong tree hindi ako si Parker." Seryusong saad nito.
"Come on Parker maglokohan ba tayo dito? Ako to si Summer ang babaeng minahal mo ang pinangakoan mo na babalikan mo at magiging okay ang lahat. Bakit mo ako kinalimutan?"nangiligid ang luha ko sa aking mga mata.
Mas masakit pa pala ito kesa dun sa pagkakawala kuno niya. Ano na bang nangyari sa kanya?
Naistatwa ako sa kinatatayuan ko ng may lumapit na babae kay Parker parang sasabog ang puso ko sa sari saring emosyon na aking nararamdaman.
"Who is she babe?"tanong nito kay Parker.
"She claim herself as Summer."malamig na tugon nito.
"Oh really? Hi Summer nice meeting you my name is Jenny I'm Patrick wife."
Patrick? What the fuck? Anong ibig sabihin nito?
"Patrick? Excuse me Mrs. si Parker yan hindi yan si Patrick and how come na naging asawa mo siya?"
Naguguluhan namang tumingin sa akin si Jenny.
"Parker? You mean? His twin brother?"
"Twin brother?"nagulat ako sa sinabi ni Jenny.
"Yes, Twin brother ni Patrick si Parker mas matanda lang ng ilang minuto si Parker and yes they are identical twins pasensya na Summer wala ako sa katayuan para ipagtapat to sayo pero napagkamalan mong si Parker ang husband ko."
Para na akong malulula sa panibagong rebelasyon na nalalaman ko. Walang naibanggit si Parker sakin sa buo niyang pagkatao.
"Do you wanna see him?" Biglang tanong ni Patrick kamukhang kamukha talaga sila ni Parker.
"Pero Babe? Baka magalit sayo ang kuya -"
"He's alive? Really is he?" Pakiramdam ko nawala lahat ng lungkot na nararamdaman ko ng ilang buwan.
Hindi ko na kailangan pa magtanong pa dahil sapat na sa akin na malaman na buhay ang lalaking mahal ko.
"Yes, pero hindi na siya katulad ng dati I mean he looks horrible now after the bombing incident."
"Wala akong pakialam kong ano ang naging hitsura niya ngayon ang importante he's alive gusto ko siyang makita."
"Sige, sumama ka sa amin."
Tahimik akong sumunod sa kanila.
Pagdating namin sa sasakyan nila
Nakatulog na yung anak nila.
Sa pasenger seat ako umupo. Saka ko pa naalala si Lixxie. Mabilis kong kinapa ang cellphone ko saka tinawagan si Laura.
"Can you pick up my car? And pakihatid narin sa mga pinamili ko sa bahay Laura may importante akong lalakarin sige salamat."
Kinabahan ako ng subra ngayon. Hindi ko alam kong ano ang madadatnan ko pagdating doon.
"Hey Summer are you okay in there?" Tanong ni Jenny.
"Yeah. Don't worry okay lang ako."
Ibinaling ko sa labas ng sasakyan ang paningin ko walang tigil ang pagpintig ng puso ko.
Natatakot ako sa makikita ko. Baka nakalimutan na ako ni Parker?
"Don't worry he still recognize you."biglang saad ni Patrick na parang basang basa niya ang nasa isip ko.
"Pero sana Summer hindi ka magugulat pag makita mo ang hitsura ni Parker ngayon." Dugtong ni Jenny.
Mas lalo akong kinabahan sa sinabi nito. Sana okay lang si Parker. Na walang gaanong nangyaring pinsala sa kanya sa pagsabog.
Ilang oras din ang byahe namin bago tumigil ang sasakyan. Napatingin ako sa labas ng makita ko ang malaking gate ng bahay.
"Mauna kana sa loob babe ipapark ko lang tong sasakyan."sabi ni Patrick kay Jenny na agad namang bumaba karga parin ang natutulog na anak.
Bumaba na din ako saka tahimik na sumunod. Pabigat ng pabigat ang bawat paghakbang ng paa ko. Subrang kabado at pinagpapawisan ako.
Nang mabuksan ni Jenny ang pinto ay nagtuloy lang ito sa loob.
"Parker! Nakauwi na kami diritso na kami sa taas ni Sunny may bisita ka." Pagsabing iyon ni Jenny ay umakyat na ito sa taas.
"Have a seat Ms. Hamilton."napaigtad pa ako sa biglang pagsulpot nito sa likuran ko.
Hindi pa man ako nakakilos ng marinig ko ang boses ni Parker. Magkaboses nga talaga sila ni Patrick.
"Sino ba iyang bisita ko Patrick? Gabing gabi na a."
Natulos ako sa kinatatayuan ko at hindi makagalaw. Subrang nanlaki ang mga mata ko at hindi makapaniwala ng bumungad sa akin ang hitsura ni Parker.
Mukhang kalahati ng katawan niya ang nasunog he really looks horibble.
Nakakatakot ang hitsura niya sa totoo lang pero hindi iyon ang nararamdaman ko ngayon kundi awa subrang habag ako sa kalagayan niya.
Nag unahan sa paglaglag ang aking mga luha habang walang imik na nakatitig sa kanya.
"Who's my visitor?"muling tanong nito.
Sumulyap naman sa akin si Patrick saka bumuntong hininga.
"He can't see you bulag na siya Ms. Hamilton." Napatakip ako sa bibig ko.
Walang salitang lumabas dito at walang habas ang pagtulo ng mga luha ko sa aking mga mata.
Paano mo naatim na mabuhay ng ganito ang kalagayan mo Parker?
"S-summer?" Ramdam kong natigilan ito at hindi inasahan ang pagdating ko.
"Aakyat na ako sa taas ikaw na muna ang bahala sa kanya Ms. Hamilton, tutuloy na ako kuya."tumango naman si Parker saka tumalikod na ito.
Hindi ko alam kong ano ang erereact ko. Mabilis kong pinunasan ang aking mga luha saka lumakad papalapit kay Parker at mahigpit siyang niyakap.
"I'm sorry Doy! I'm sorry bakit hindi mo pinaalam sa akin na buhay ka at ganito ang kalagayan mo! Bakit? " ang dami kong tanong pero hindi ko na alam kong kaya ko pang makinig sa sagot knowing na ganito ang sinapit niya.
Nararamdaman ko ang pagyakap niya sa akin pabalik at isiniksik ang mukha niya sa leeg ko.
"I'm sorry Day! Hindi ako nakabalik. Ilang buwan din akong nakataray sa Hospital matapos ang insidente na iyon. Matapos kong makamalay at malaman kong ano na ang hitsura ko nawalan na ako ng lakas na loob magpakita pa sa yo."
Kumalas ako sa pagkayakap sa kanya saka hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya at masuyong iginiya ang mukha niya sa mukha ko saka ko siya buong pusong hinalikan.
"Marami akong gustong itanong sayo, pero ngayong nakita kita at nalaman kong buhay ka handa akong kalimutan yun lahat doy! I'm sorry dahil wala ako sa tabi mo nong kinakailangan mo ako."mangiyak ngiyak kong saad.
"Pabigat lang ako sayo Day! I am no use can't you see? I am look very horrible and I can't even see you."
"It doesn't matter to me now we can fix your physical appearance if you wanted too Doy, the matters to me is you survive. Walang wala yung pinagdadaanan ko sa pinagdadaanan mo ngayon Doy! I am claiming I that can't endure the pain anymore gusto ko ng matapos lahat ng sakit na pinagdaanan ko without knowing that you suffered so much more than i did."sumisinghot ko pang dagdag.
"I heard all your struggle Day sinubaybayan kita I even send my twin to look up on you and i found out that you almost killing yourself because of me and i feel bad about it kase kahit ako wala akong magawa paano pagaanin ang nararmdaman mo."
Pinaglapat ko ang mga noo namin saka hinawakan ang magkapilang pisngi niya at pumikit ako.
"Mahal na mahal kita Doy! I can't imagine myself having a new man if it's not you i would rather choose to be single forever. I only want you Doy! You all alone."madamdaming kong hayag sa kanya.
"I'm speechless Day! I don't know what to say."
"Let's go home, From now on ako na ang mag aalala sayo Doy!"
"Gusto kong makita ang maganda mong mukha."
Iginiya ko ang kamay niya sa mukha mo hinayaan kong maglakbay iyon sa buo kong mukha pababa sa leeg ko.
"Mas lalo kang gumanda, I am happy na bumalik ka sa pagmomodelo mo."
Pinakatitigan ko ng mabuti ang hitsura ni Parker. Sariwa parin yung piklat sa mukha niya. Hindi ko naramdaman ang pagkadiri sa kanya bagkus mas lalo akong napamahal ng husto kay Parker.
"I manage to survive Dahil nangako akong babalik ako pero naduduwag akong balikan ang babaeng mahal ko kase natatakot ako na pandirihan mo at ipagtabuyan mo ako dahil sa hitsura ko Day."
"Hindi ako ganong klase ng babae Doy! Hindi ganon ka babaw ang nararamdaman ko sayo para ipagtabuyan ka dahil lang sa ganito ang hitsura mo, Ang malaman ko lang na lumaban ka para sakin sa amin ay napakalaking impact na nun sakin, stop doubting my love for you Doy dahil mahal kita mahal kita at mamahalin pa kita for the rest of life."
Nakita ko ang pag ngiti niya. I feel so relieved and the same time napakagaan sa dibdib ko.
"I feel so lucky to have you Day! Mahal kita!"
Nanigas ako sa kinatatayuan ko. Lumakad ang pintig ng puso ko na parang gusto nitong kumawala sa dibdib ko.
Sa tinagal tagal ng panahon ngayon lang niya nasabi ang salitang hindi ko inasahan na sasabihin niya.
"Day? What's wrong are you okay?" Biglang nag aalalang tanong nito.
"Yea, hindi ko lang inasahan na sabihin mo iyon sa akin ngayon Doy."
"Jenny made me realize that it is important to a woman to say that word and i guess she's right."
"Umuwi na tayo Doy, Alam kong maging masaya si Lixxie pag malaman niyang buhay ka."
"Oh si Lixxie he's not mine i mean buntis na si Salvie nong magkita kami but gusto ko parin siyang angkinin na parang akin."
"Well she's our daughter now Doy! She already call me momy be ready yourself to be called as her Dady."
Nagpaalam ako sa mag asawang Patrick at Jeny na iuwi ko si Parker para kami na ang personal na mag alaga sa kanya.
Maraming mga bagay ang nawala sa isipan ko ng makita si Parker. Sapat na sa akin ang makita siya at malaman na buhay pa siya.
Parang napunan agad ang taong pangungulila at lungkot na aking nadarama.
Para sa akin hindi sukatan ng pagmamahal ang physical na kaanyuhan alam ko ang nararamdaman ni Parker nawawalan na siya ng self confident how much more kong makikita na niya ang sarili niya.
At ayaw kong mangyayari yun na tuluyan na siyang mawalan ng self confident dahil diko kakayanin pag lalayuan niya ako.
Marami namang paraan para maibalik sa dati ang hitsura niya at yan ang gagawin ko sa kanya. Tutulungan ko siyang maibalik ang hitsura niya dati ill grab all the opportunity na pweding gawin para kay Parker.
"Bakit napakatahimik mo Day?"
"May iniisip lang ako. Ano kaya ang maging reaction ni Lixxie pag makita ka niya."humilig ito sa balikat ko at pinagsiklop ang mga kamay namin.
"For sure matatakot yun." Saad nito.
"No hindi ganon ang magiging reaction niya dalaga na ang anak natin Doy! At isa pa miss na miss ka rin non."
"Namiss ko rin siya pero subrang miss na miss kita Day. Not seeing you is a big torture for me, hindi ko kase inasahan na may itinanim na bomba si Cyruz matindi ang inabot ko sa pagsabog mabuti nalang dumating si Daddy at iniligtas ako."
"Your dad? Sino ang dady mo?"
"Si Miguelito."
Kong gayon inilihim niya sa amin na buhay si Parker?
"Bakit wala siyang sinabi na buhay ka?"
"Hindi ko din alam kong anong rason niya. Pero inaupdate niya ako sa lagay mo. I lose my necklace and i found out na kay Cyrus pala iyon."
"So si Cyrus yung inilibing namin?"
"I think so! KAya napagkamalan niyong ako siya."
Natampal ko ang noo ko. Bakit hindi ko nga yun naisip?
"Pero hindi na yun mahalaga ngayon Doy ang importante tahimik na wala ng gulo at hindi ko na kailangan pa ng personal bodyguard ngayon."
"Hindi narin naman kita mapoprotektahan if ever may panganib na nakaabang sa tin Day."
"I'm hiring you again Doy."
"Hiring?"
"Yes hiring you again."
"As what? I told you i am no use baka mauna pa akong matodas sayo."
"I'm hiring you not to be my Bodyguard again but I am hiring you to take good care of my heart for the rest of my life kaya mo ba?"
"I can do that 101%"
Sabay kaming napatawa sa sagot niya. There's no other man can replace him in my heart.