Binagtas namin ang daan nang walang nagsasalita ni isa sa aming dalawa. Nahihilo talaga ako dapat pala umuwi na agad ako sa amin.
" Amm...sabi ni Ramos naconfined ka daw sa Hospital? " tanong ni John.
Humugot muna siya ng hininga.
" Oo kasi bigla na lang akong hinimatay sa daan " sabay hilot ko sa sintido ko.
" Ayos ka lang ba? Are you alright? " tanong nitong nagaalala.
" I'm okay " tipid na sagot ko.
" Kapag may kailangan ka. Gusto mo ng kausap nandito lang ako " tumango ito ng bahagya.
Nandito na kami sa bahay ko. Parang wala si kuya henry. Wala kasi ang kotse nito.
" Parang walang tao sa inyo. Nasan ang kuya mo? " habang bumaba na ako sa kotse.
" Hindi ko rin alam " sagot ko.
" Kung gusto mo samahan kita " umiling ako.
" Hindi na. No need. You have many meetings to attend " hinabol nya ako paloob ng bahay.
" Celine answer me? " humarap ako sa kanya.
" Iniiwasan mo ba ako " umiling ako.
" Hindi at bakit kita iiwasan saka wala naman dahilan di ba? " hinawakan nya ang bisig ko.
" Celine wala naman dibang nagbago sa pagtingin mo sa akin diba? " hindi sya sumagot basta pinagpatuloy ang paglalakad papuntang kwarto.
" Celine!!!" sigaw nito na nagkaroon ng malaking ingay sa buong mansyon.
" John! ano ba?!! Di ba tapos na yon, hindi pala diba tinapos mo na yon dati pa! " bulyaw ko.
" Pero nagawa ko lang yon kasi kailangan kong pumuntang States " tumawa ng mahina si Celine.
" So it's your reason. Why you left me?" hiniwakan nito ang kamay ko.
" No it's not like that. Just give me time to explain " inalis ko ang kamay ko sa kanya.
" No John stop this none SENSE " sabay diin sa huling salita.
" Celine! please " sinundan ni John si Celine sa kwarto.
" Celine please talk to me " hindi niya pinansin ang sinasabi nito.
" Please John shut up! " sigaw niya.
Tinawagan ko si kuya para itanong kung nasan ito.
" Hello kuya nasan ka? " tanong ko sa kabilang linya.
" Biglaan kasi hindi muna ako makakauwi dyan ha okay sige " napakamot siya sa sariling noo.
" Sige kuya ingat " pinatay na niya ang cellphone.
" Akala ko ba.... " ang kapal talaga ng mukha nito dito pa may pagtulog sa kwarto ko.
" Mr. John Castillo pwede ka nang umuwi sa bahay " biglang hinigit nya ako at pinaupo sa sofa. Sabay yakap nya sa akin.
" Ano ba umalis ka na! " pagpupumiglas ko sa pagyakap nya sa akin.
" Pwede pa naman nating ibalik sa dati. Ayaw mo lang" his voice is so husky.
" Pwede ba umuwi kana wala akong oras para dyan. Gusto ko ng magpahinga " pagmamakaawa ko.
" Hindi kita iiwan dito lang ako. Hindi kita kailanman iiwan " he is touch to me softly.
Tumayo ako agad.
" Stop it!!! " sigaw ko.
Bigla syang tumayo. Tumingin siya sa aking mga mata. Nagpatuloy syang naglalakad. Hanggang napahinga ako sa kama. Umurong ako sa kama. Habang gumagapang ito sa kama. Nang wala na akong maurungan. Pinatong nito ang kamay sa HEADBOARD ng kama..
" What you think your doing? " tanong ko.
" Ano ba ang sa tingin mo ang ginagawa ko? " tumawa pa ng mahina.
" Hindi na kita mahal. I never love you " tumawa ng malakas ito.
" Really??? Bakit parang nagulat ka nang biglang dumating ako dito. Nakalimutan mo na ba talaga ako? " tumayo ito papuntang pinto.
" Umalis ka na! dito! wag kanang bumalik! " tumawa ng mahina si John.
" Akala mo uuwi na ako. Akala mo lang yon. Dito ako tutulog. Babantayan kita hindi ako mapapanatag kapag wala kang kasama sa bahay " binato ko sya ng unan.
" Sabi ko nang umalis kana!. Mabubuhay ako nang wala ka " seryosong sabi ko.
Pinasok nya ako sa CR. Idinikit niya ako sa dingding.
" Pwede bang tumigil ka na! Itigil mo na ang bibig mo! " bulyaw ng binata.
" Ako titigil. Alam mo bang anong nangyari sa akin nung iniwan mo ako dati " nang hindi makasalita ang binata pinagpatuloy niya.
" Nung mga araw na kailangan ko nang damay mo. Saka nawala ka. Iniwan mo ako. Sobrang sakit pahangang ngayon nandito parin. Pinilit kitang kalimutan. Pero wala hindi ka dumating. Hindi mo alam yon kasi hindi naman ikaw ang iniwan! hindi mo alam ang nararamdaman ko! Siguro naging kontento lang ako na hindi mo ako iiwan. Pero nagkamali ako " Itinulak ng dalaga ang binata.
Bigla nya akong hinalikan. Pero itinulak ko sya ng malakas buong lakas.
" John! ano ba! ayos na sana. Akala ko makakapagpahinga na ang puso ko. Kung hindi ka nagpakita. Kung hindi ka nagparamdaman edi sana nawala na yong sakit na nararamdaman ko. Edi sana masaya akong namumuhay. Payapa na ako ikaw lang ang ang sumisira sa buhay ko! " patuloy ang pagpatak ng mga luha ko.
" Please Celine sorry. Hindi ko alam na ganyan ang nararamdaman mo. Please Celine forgive me. Patawarin mo ako " pagmamakaawa nito.
" Sorry kasi iniwan mo ako. Sorry kasi sinaktan mo ako tapos sorry kasi nagsisi ka na. Tanga ka ba???!!!! " galit na sabi ko.
" John please pwede ayoko na pabayaan mo na ako gusto ko namang mabuhay ng malaya" sabay labas ko ng CR.
" Kung ayaw mong umalis. Ako na ang aalis " kinuha ko ang bag ko.
" Celine san ka pupunta? " sabi ng binata.
Sumunod ito hanggang pababa ng hagdan.
" Please Celine let me explain " sabay hawak nito sa kamay ko.
" John ano ba?! Tigilan mo na ako " sabay alis ko nang kamay nya. Biglang nadulas ang dalaga sa hagdan. Sinalo ni John para hindi ako mahulog.
Biglang may bumukas ng pinto. Nagulat kaming dalawa. Muntik ng bitawan ng binata ang dalaga. Pero agad nitong sinalo. Pati ang bumukas ng pinto nagulat din.
Sa pagmulat ng mata ng dalaga. Nakita niya ang gwapong mukha nito. Bigla nalang nahimatay ang dalaga.
" Celine.... " pilit niyang ginigising ang dalaga pero hindi ito magising.
©Love To The Destiny