Marks's Point of View
"Skyler! Breathe! H-hey breathe!" Sigaw ko habang niyuyogyog ang walang malay na si Skyler.
"James! Jake!" Sigaw ko kasabay ng pagbulusok ng takot sa loob ko.
Skyler stay, breathe.
I said to my mind as i kiss her forehead.
What have you done lincoln?!
Hindi ko man alam ang nangyari ay namuo na agad ang galit sa loob ko para sa kuya ko.
Rinig ko ang mga papatakbong yabag papasok sa kwarto habang ako naman binuhat agad so Skyler.
"L-let's go!" I yelled.
Tumakbo ako agad sa van at inilagay si Skyler sa likod.
"James alalayan mo si Sky!" Sabi ko dito at kinuha ang susi at pinaandar ito.
"Napano si sky?" Tanong naman ni William na humahangos papatakbo samin.
"Just get in" i said pero parang natulala siya sa nakita niya kaya naman sinundan ko ang tingin niya.
It's Sky, ang putla na niya.
Tila tinakasan ng dugo ang mukha ko at nasigawan si William.
"Just fucking get in!" I shout at him na halo hindi naman siya magkagandaugaga na pumasok ng Van.
Katabi ko si Jake ngayon.
Si James at Jayson ay inaalalayan si Skyler habang si William naman ay abala sa pagkontak kay Lincoln.
"Lincoln come on pick-up, pick-up" nagpapanic na sabi ni William habang abala sa pagkontak sa kapatid naming magaling na walang balak sagutin ang tawag namin.
Makalipas ang ilang segundo ay inis na binato ni William ang telepono nito sa isang sulok ng van at inis na sinabunutan ang buhok nito.
"He's not answering the call" he said frustratedly as he took a glance at skyler.
I can see him through the rear view mirror.
"We're nearly there sky, breathe" i said as i step on the gas and drove so fast.
***
Lincoln's Point of View
"Just see me in a minute Lincoln, i'll be there don't worry" audrey said and ended the call.
As i sit on the driver's seat, my phone rings and saw William is calling me.
I don't have time to talk.
I just let my phone ring a couple of minutes until it stopped.
Kasabay nito ang pagpasok ni Audrey sa sasakyan ko at walang pakundangan na kinawit agad ang braso nito sa leeg ko.
"I missed you so much! " kinikilig na sinabi nito na ikinainis ko.
Mabilis kong tinulak ang mukha nito papalapit sakin at tinanggal ang braso niyang nakalingkis sa aking leeg.
"Could you please stop!" I yelled at her that made her shocked at stunned for a second.
Inis na napasabunot ako sa buhok ko at napayuko ng marahas sa manubela.
"Look, i don't want to play any of your fucking games anymore! I don't like you, nor love you! So stop pushing yourself to me!" Sigaw ko na mukhang ikinainis niya ng sobra.
"Ugh! Lincoln baka nakakalimutan mo. May usapan tayo, may usapan tay--" Sigaw nito at sabay duro sa mukha ko.
Dahil sa galit ay marahas ko siyang sinakal na halata namang ikinahirap niyang makahinga.
"Don't you dare tell me what to do or not what to do. You don't know what i'm capable of" ramdam ko ang pag-init ng loob ko dahil sa galit.
Wala sa sariling hinihigpitan ko ang pagkakasakal ko sakanya to the point na hawakan niya ang kamay ko at maghabol ng hangin.
"Y-you're a m-monster" nahihirapan man ay nagawa niya pa ring sabihin.
"No, i'm not the monster here. You are" after that mas hinigpitan ko pa lalo ang pagkakasakal sa kaniya.
Her face is turning red. Her lips turn pale.
"I am a coleman, the heir of all coleman. Kaya kong gawin ang kahit ano mang naisin ko audrey, kahit ano! audrey can you hear me! kahit ano!" sigaw ko na ikinatango niya kahit hirap na hirap na ito.
"I-i can't b-breathe. L-lincoln, l-let me g-go" sabi nito na halos hindi ko na marinig dahil sa higpit ng pagkakasakal ko sakanya.
Parang may sariling isip at buhay ang kamay ko at hindi pa rin siya binibitawan.
"I-i b-beg you, p-please" she beg that made me snap out of reality.
Napabitaw ako dito at inis na tinitigan siya.
I'm not afraid of her anymore.
Sisinghap-singhap ito habang naghahabol ng hininga.
Matapos ay inis na lumabas ito ng kotse ko at binasag ang side mirror gamit ang purse nito.
Fuck this freak!
Dahil sa inis ay pinaandar ko ang kotse at kamuntik na itong sagasaan, mabuti na lamang at nakaiwas ito.
I saw her at the rear view mirror, saluting her middle finger.
Well, my gun salutes you too bitch.
I was about to drive home when my phone vibrated.
I clicked the notification.
My eyes dilated when i saw the text.
Marahas kong tinapakan ang gas at humarurot papunta sa hospital.
What the fuck happened to skyler?!
I promise that i won't forgive myself if something bad happen to her.
--------
Nang makapag-park ako ay halos takbuhin ko ang entrance at pumunta sa nurse's station para tanungin kung saan ang room ni Skyler.
Nagkataon naman na may mga nurse at isang doctor ang nagmamadaling pumunta sa kwarto niya na ikinakaba ko ng sobra.
Makakapasok na sana ako nang sitahin ako ng isang lalaking nurse at kailangan ko pang mag-log.
Nauna na ang doctor at nurses papunta sa kwarto ni Skyler.
Fuck fuck fuck fuck fuck!
Natatarantang isinulat ko ang pangalan ko at tumakbo agad.
Naabutan ko naman ang mga kapatid ko na pinalabas ng doctor at naghintay sa labas.
"Bro" sabi ko na ikinalingon nila.
Gamit ang malamig na mukha ay tinitigan ako ni William.
Nagtangis ang bagang nito nang makita ako.
Akala ko-
*punch*
Natagpuan ko ang sarili ko na hawak ang panga at lasang-lasa ang lasang metal na hindi mo malaman.
Napadura ako sa gilid ko at tinulungan ang sarili kong tumayo.
"What's wrong with you?!" I shouted at him na mas lalo niyang ikinainis.
Umiling ito at sumigaw din sakin.
"No! You!" Sigaw nito habang dinuduro-duro ako.
" What's wrong with you?! Huh?!" Sigaw niya ulit at kinwelyuhan ako.
Mabilis naman kaming pinaghiwalay ng iba king kapatid habang hirap na hirap nilang inilayo si William sakin na nagwawala.
"This is all your fault! Not mine! It's yours! C'mon guys let go of me!" Sigaw niya at habang nagpupumiglas pa rin.
Mabibigat ang hininga namin nang lumabas ang doctor ay napatigil kami sa nangyayaring komosyon.
"C-can i talk to the family of the patient?" Nang tanungin ito ng doctor ay sabay-sabay naman kaming nagtaas ng kamay na ikinalito ng doctor.
"okay since maybe you're the patient's relative-"
"yes of course we are.. not maybe.. we're her brothers" Mark said with full of authority that made the doctor gulp.
"okay, the patient is now stable. She just had a little panic attack kaya nahirapan siyang huminga that cause her to faint" the doctor said as i walk closer to at the door to see skyler.
Inaayos ng mga nurse sa loob ang mga gamit na ikinalukob ng konsensya sa loob ko.
"panic attack can be very frightening, when panic attack occurs, this person who's experiencing it may lose self-control, may have a heart attack or much worse.. die" nalulungkot na sabi ng doctor sa huling linya nito.
"but for now..she's fine. Kapag napapadalas ang panic attack niya. Mas maiging ipatingin na agad natin siya sa psychiatrist para maagapan." sabi nito na ikinatango namin.
I almost kill her.
"For now, let her rest. Bawal ang stress, kung maaari kausapin niyo siya more often.. The nurses will check her every 4 hours, So.. i'll get going." paalam ng doctor at umalis na.
Isa-isa kaming pumasok sa kwarto at sinalubong naman kami ng tulog na si Sky.
Halata pa rin sa mukha nito ang pagkamutla.
"I just want you to know that when i picture myself happy.."
" it's being with you"
Tila bumalik sa akin ang mga sinabi ko.
I shouldn't have talked about it. I shouldn't have said that.
***
Skyler's Point of View
"I-i want you to be happy, and if it's not with me that's fine"
"Because you're the only person i have loved enough to put before myself."
Mga salitang pinanghahawakan ko noon.
Mga salitang narinig ko pero mas gugustuhin kong mabingi.
"Pero skyler...l-let's s-stop"
Those words killed me.
"i love you too so damn much baby girl"
Mga salitang paulit-ulit at umiikot sa utak ko.
Mga salitang unti-unting ikinaguho ng mundo ko.
"I just want you to know that when i picture myself happy.."
" it's being with you" and with those words, my heart stops beating for a second.
Para akong sinasaksak ng ilang beses ng mga salitang 'yan.
Paulit-ulit na sinasampal sa pagmumukha ko na wala na. tapos na.
Just this once, i want to be somebody's first choice.
But skyler at first, simula pa lang alam kong hindi siya saken.
At first, he was never mine.
I tried to stop myself but i failed.
Skyler you failed and now you're hurt.
It's your fault sky. You didn't stop your feelings for him.
Bakit ba kasi minahal kita? Bakit ba kasi hinayaan ko ang sarili ko na mahalin ka?
Lincoln why?!
His smile, his eyes. The way he laugh, the way he talk, the way he walk.
Everything, it lingers even if he left.
My mother once said to me ; there are two kinds of men you'll meet.
The first will give you life you want and the second will give you the love you desire.
If you're one of the lucky few, that you will find both in one person.
God, i'll marry him right now.
But if you ever find yourself having to choose between in the two, i'll always choose love.
But whenever i remember what happened, the world stopped breathing that day.
Maybe it wasn't love, maybe it was just a perfect illusion.
And in the end, i'd loved him enough just to let him go.
Parang nagmumula sa ilalim ng tubig ang mga tinig na naririnig ko.
Tila ako'y papalutang pa lamang sa dagat ng aking kaluluwa.
"Lincoln, what did you do?" Tanong ng isang naiinis na boses.
"I-i didn't mean to, i-i want her to know t-the truth but-"
"You what?! Ano sasabihin mo sakanya na hindi niya tayo tunay na mga kapatid huh?!"
"I-i was about to.. but i swear i didn't-"
"Ano?! Sisirain mo yung misyon natin! Ilang taon na lang! Kuya ilang taon na lang!" Rinig ko ang hirap sa pananalita ng lalaking nagsasalita.
What are they talking about?
"You'll tell her that we're not her brother but just her father's employee at the hive! That we're not Wilson but a Coleman" galit na sigaw ng isa pang boses.
H-hive? W-wilson? C-coleman?
What the-
Are they saying that they're not my brothers?
Arghhh! Ang sakit sa ulo.
Unti-unti kong minumulat ang mga mata ko, sinubukang igalaw ang mga daliri ko.
"H-hey, skyler. S-she's moving .. guys she's moving" a baritone voice said.
I felt a warm heat coming from my cheeks being caressed by someone's hands.
A warm liquid also rushed down my cheeks and i don't know why.
"K-kuya?" I said as i try to lift my hand.
At first, my vision was kind of blurry but then i saw Mark's face, solicitude was written all over his face.
"K-kuya? T-totoo ba yung mga n-narinig ko? N-na hindi ko kayo tunay na kuya?" Nanghihina man ay natanong ko pa rin.
He became unease.
My brows furrowed but then i felt a sting in my head that made me close my eyes and massage my temple for a moment.
He's still not answering me.
"God, g-guys. Just leave" i said as i hold the bridge of my nose.
"B-but sky-" i cutted James that made him frown.
"Please, leave me alone. You've done enough" i said as i cover my face with a blanket.
They've done enough.
Narinig ko na mismo sa bibig nila, na hindi ko sila tunay na kapatid.
So what? ampon ba ako? huh?
Dahil sa inis ay tinanggal anh nakakabit na dextrose sa likod ng palad ko.
Dahil hindi pa naman ako napapalitan ng hospital gown ay binuksan ko ang bintana ng room ko.
Slidin g windows sure have advantages.
Dahil sa liit ng katawan ko ay nagkasya ako.
Mabuti na lamang ay nasa first floor lang ang room ko.
Mabilis na kinalkal ko ang cellphone ko at tinawagan ang driver namin para sunduin akong patago sa hospital.
I'm sorry brothers
END OF CHAPTER 19