Tanghali na ako nagising dahil anong oras na kami nakauwi kahapon. Buti na lang 1:00 pm pa ang pasok namin. Agad akong bumaba at unang hinanap si tatay and I'm really shocked when I saw a baggage at alam ko na there is something wrong.
Kinakabahan ako but I tried to calm down. Iniisip ko na sana hindi totoo ang aking iniisip. I saw my father wearing a formal attire at alam ko kung bakit ganun ang suot nya, aalis na sya. I feel that I'm lonely again at pinipilit pakalmahin ang sarili. I know na magiging normal na naman ang aking buhay.
Agad syang lumapit sa akin
"Anak" malungkot na sabi nya
"I know its really hard and I'm sorry kung hindi ko sinabi sayo na paalis na ako. Ayoko lang makita kang malungkot and I didn't want to see you crying." seryosong paliwanag ni tatay. I try to be strong but I can't.
"Mamimiss ko po kau tay. Ilang taon na naman po tayong hindi magkakasama" malungkot na sabi ko. Pinipilit kong huminahanon pero eto na ata ung kahinaan ko
"Isipin mo lang na I'm always here for you ok?" nakangiting sabi nya. Agad nyang hinawakan ang aking mukha and he started to hugged me.
Hindi ko sya binitawan and my emotional feelings started. Wala akong magawa kundi umiyak ng umiyak sa kanya. I need to be independent kasi hindi naman habang buhay nandito sila sa tabi ko.
"Huwag po kayong mag alala sa akin. Aalagaan ko po ang sarili ko at si nanay." sagot ko sa kanya. I kiss him in the cheeks at kinuha nya na ang kanyang mga gamit.
Sumakay na sya pero bago sya umalis I saw her waving, smiling at me and pretend that he is not sad. I wave back at him habang paalis ang sasakyan.
I hugged my mother at ibinuhos sa kanya lahat ng aking luha.
"Don't cry. Alam kong mahirap pero we don't have any choice kundi magtiis. Mabilis lang naman ang taon eh" malungkot na sabi ni nanay.
Pinunasan ko na ang aking luha at ngumiti. We started to eat and now we are only two again. Dumeretso na ako sa banyo para maligo and then nagbihis.
"Pasok na po ako nay" walang ganang sabi ko.
I started to walk at iniisip si tatay. Muntik na akong masagasaan dahil red light na pala at patuloy pa rin ako sa paglalakad. Mabuti na lang tumigil yung sasakyan na nasa harapan ko pero parang kilala ko yung sasakyan na'to.
Someone go out in the car and I saw him, its you again Clark ans he staring at me
"Uy Jessy kamusta. Papasok ka na ba? sabay ka na sa akin" masayang sabi nya. Nakatingin lang ako sa kanya at nakatulala.
"Ah sige" maikling sabi ko. Hindi ko sya nginitian at dumeretso na lang sa sasakyan.
Pumasok na sya and he asked me a question. Nakita nya sigurong matamlay ako
"Huy ok ka lang?" seryosong tanong nya
"Ah ok lang ako masakit lang yung ulo ko" nakangiting sabi ko. I tried not to tell the truth at ibinaling ang sarili sa pagtingin sa bintana
Dumating na kami sa school at nauna na sya sa akin pagpasok dahil sabi ko pupunta muna ako sa cr para umihi. I saw myself at the mirror and I saw my face. I can't stop myself to cry but I wipe away my tears dahil ayokong makita nila akong umiiyak.
I saw my watch and its 12:50 at pumunta na sa room dahil baka mapagalitan pa ako ng teacher namin. Dumeretso na ako sa aking bangkuan then I saw a medicine in my table.
Alam ko kung sino ang nagbigay sa akin nito. I saw her smiling at me at hindi ko maiwasang mapangiti din. There is a note with a smiling face
Inumin mo tong gamot na to para gumaling ka na agad
Napangiti na lang ako and I drink the medicine para makita nyang ininom ko ito at hindi na sya mag aalala sa akin.
"Oh what happened?" nag aalalang tanong ni Cherry
I didn't answer her question dahil alam kong nang aasar lang ito
"Baka naman nilaLOVEnat" biglang tawa ni nikki at ng mga kaibigan nya
I tried not to hear what they said. The teacher came at tumigil na sa pang aasar sa akin. I tried to calm down
"Good morning class" pagbati ng teacher
"Good morning maam" sabay sabay na sagot namin
"Nakapili na ba kayo ng partner nyo kung ano ang ireresearch nyo?" tanong ni maam
Oo nga pala. Nakalimutan ko na yun. Wala pa pala kaming naiisip na topic.
"So you can go to your partner at mag usap na kayo. Nay pupuntahan lang ako at babalikan ko kayo. Make sure na may basic na kayong topic at dapat hindi pare pareho" paliwanag nya. Bigla ng lumabas si maam at agad na akong pumunta sa partner ko.
"Naku wala pa pala akong naiisip na topic natin. Baka may naisip ka na ishare mo ma lang" kalmang sabi ko sa kanya
"Meron na akong naisip pero baka hindi mo magustuhan" sagot nya ng may pag aalinlangan. I asked her kung ano ang naisip nya and I think maganda naman yun.
"Ano bang naisip mo?" matipid na tanong ko
"Uhmm ang naisip ko kasi ay about horror. Nakakita kasi ako ng old house at sa tingin ko maganda yun gawin. Siguradong mataas ang grade natin . Iinterviewin lang naman natin sila tapos tatanungin natin kung ano ba ang naexperience nila dun, ganun lang." sagot ni Clark
"Ah sige ok naman yun ah. Yan na lang ang topic natin" pag sang ayon sa kanyang sinabi
"Next week nayun ipapasa so kailangan dapat magawa na natin yun this week" seryosong sabi nya. Malapit na pala ang pasahan nun
"Sige ok yun. Tapusin na natin para wala na tayong problema" umoo na lang ako sa kanya at napag usapan na tapusin na namin para wala na kaming problema.
Dumating na si maam kaya bumalik na ako sa aking upuan.
"Ok class may naisip na ba kayong title? Kung meron na. Ang gagawin nyo lang Iinterviewin nyo lang sila its up to you kung paano ba gagawin nyo. Its either pavideo or pa record lang pero mas ok siguro kung video" paliwanag ni maam. Agad na lang kami tumungo at bigla na syang nagpaalam.
Dunating na ang last teacher namin at ang gagawin lang namin is we are watching movie about history of an old house at magbibigay ng reflection.
"What are your going to do is manonood lang kayo and you only have to give your reflection in this video" pag eexplain nya. Nagsimula na kaming manood at naggawa ng reflection.
"That is so creepy. May ganyan pa palang bahay dito" maarteng sabi ni Gerly
"Ganyan siguro yung bahay ng isang yan" pagturo sa akin nila. Lahat sila ay nakatingin sa akin.
Agad ko na lang ibinaling ang aking sarili sa panonood at hindi pinaringgan ang kanilang nga sinasabi.
Natapos na ang aming panonood at nag ayos ng gamit para umuwi. Malungkot na naman uli ako dahil naaalala ko si tatay at namimiss sya. Nakauwi na ako bahay at nakita si nanay. Nakita ko syang nakangiti kaya napangiti na lang din ako
"I cook you favorite ulam. Diba paborito mo ito" masayang sabi nya. Agad akong napangiti
"Wow adobo thank you nay." pagpapasalamat ko. Kumain na kami at masaya kami dalawa habang nanonood kaya biglang nawala ang aking lungkot.
Tsaka ko lang naisip na wala pala dapat akong ikalungkot dahil alam kong nandito naman lagi ang nanay ko para sa akin.