"Wala ka bang balak bumangon dyan Saffron? Ano habang buhay ka nalang magmumokmok dito?"-inis na bato sakin ni Fhixie ng unan.

Almost one week na akong hindi lumalabas ng kwarto kaya nandito ang bruhang to siguro tinawagan na naman nila Mommy to. Anong gusto nilang gawin ko magsaya ako matapos kung mamatayan?

Ilang taon din kaming nagsama nun ako ang laging nagaasikaso sa kanya. Before kahit pagod ako sa school ako parin ang nagbibigay ng needs nya. So you can't blame me kung ganito ako magluksa kay Luke i invest time and effort sa kanya tapos mamamatay din pala sya.

"Pwede ba Xie iwanan mo ako tsaka tantanan mo ako dyan ah puyat pa ako."-taboy ko dito at nagtakip ulit ng unan sa mukha ko. Lahat nalang sila ginugulo ang tahimik kung buhay hindi ba pwedeng for once sa buhay ko magsenti naman ako.

"Bwesit ka! Makapagemo ka dyan akala mo jowa mo yung namatay."-bato nya sakin ng tsinelas. 

"Napakawala mo talagang kwentang kaibigan ei noh! Dapat nga supportive ka sakin malungkot ako. Pero ano tung ginagawa mo sinasaktan mo pa ako? Dun ka na nga sa boyfriend mong daig pa yung linta makakapit sayo."

"Oi grabi ka kay Xander wag ganon bes mahal lang talaga ako nun."-sabay tabi sakin sa kama. Boyfriend nya si Xander for more than 5 years na ewan ko ba sa babaeng yan ang tyaga sa jowa nya hindi na ata nagsasawa sa araw-araw na pinapakain sa kanyang tapsilog ni Xander.

May tapsilogan kasi sila Xander kung baga yun na ang naging porte ng pamilya nya sa restaurant maiba naman daw. Kaya yun din ang madalas naming kainin kaya nga minsan actually madalas pag nagaaya sila nagdadahilan ako baka isumpa na ako ng tyan ko kakain ng tapsilog ano!

"Edi sige ikaw na ang mahal sa sobrang pagmamahal taas na ng cholesterol mo kakakain ng mamantika. Mahigh blood ka sana bwesit bakit kasi si Luke kesa sayong mataba."-maktol ko dito 

"Leche mataba man ako sa iyong paningin wag kang mag-alala ganon ka din sa akin."-sabay bunghalit namin ng tawa. Never talaga syang napipikon sa bunga-nga ko. "Tsaka wag ka maginarte dika kagandahan di mo ba alam yang si Luke bago yan nategi ei dumdalaw pa yan dyan kila Aling Mema dinadalaw si Chika kasi nanliligaw. Babaero kasi yang aso mo kaya namatay tanggapin mo nalang."

"Bwesit imber pagaanin ang loob ko ginagatungan mo pa. Ganon talaga hindi ko naman mabibigay lahat ng pangangailangan ni Luke kaya naghahanap pa sya ng iba.. Waaahhh"

Oo aso ko yung iniiyakan ko noh! Bakit akala nyo kung sino hindi naman ako ganito magluksa sa mga ex ko. Ex kasi wala na walang nagtatagal kaya ganon masama ata ugali ko ei.

"Anak kilan ang punta nyo ng Baguio?"-tanong ni mommy ng makababa kami ni Fhixie nagugutom na daw kasi ang balahura kung kaibigan.

"Bukas na ang alis namin Mom.. Anong gusto nyong pasalubong?"-tanong ko dito habang umuupo na rin sa hapag-kainan. Lagi silang busy sa negosyo ni Daddy simula noon pa pero naglalaan naman sila kahit papaano ng oras para sakin. Syempre nag-iisa nila akong anak kaya dapat lang noh puro sila negosyo kaya ko din namang buhayin ang sarili ko.

"Mauuna pala kami sayo kung ganon."-simpleng sagot ni Mommy.

"Wala naman kayong sinabing aalis kayo Dad. Bat biglaan naman ata?'-nagtataka kung tanong ng biglang sumeryoso si Daddy. Yung magaling kung kaibigan sige parin lamon at home na at home ang walang hiya.

"Pupunta kaming Singapore ng Mommy mo for a conference and may imimeet kaming mahalagang tao. Babalik kami before birthday mo iha wag kang mag-alala. At may ipapakilala din kaming sayo panahon na sigurong magkita kayo at magkakilanlan."-nakangiting sagot ni Daddy pero bigla akong nakakita ng lungkot sa mga mata ni Mommy.

"Ewan ko Dad i hate that kind of idea na pumapasok sa isip ko. Just please go home before my birthday it mean the world to me your the only treasure i have you both know that."-yakap ko sa kanilang dalawa.

Tahimik lang kaming kumain at tumambay lang ako sa kwarto habang inaantay ang pag-alis nila Mommy si Fhixie naman kanina pa umalis after lunch aalis pa daw sila ni Xander.

"Saffy aalis na kami."-dinig kung katok ni Mommy kaya inayos ko sarili ko bago bumaba para ihatid sila sa sasakyan. Laging ganon ayaw kasi nilang nagpapahatid sila sa airport bihira lang naman sumasama si Mommy pagaalis si Daddy pag importante lang kagaya ngayon. 

Nang makababa ako inilalabas na ng mga katulong yung gamit nila. Parang ang bigat sa loob habang tinitingnan ko sila. Lagi naman silang umaalis pero gnayon parang hindi ako sanay na makita silang iiwan ako.

"Hey what a long face baby?"-sabay lahat ni Mommy ng mga kamay para yakapin ako. 

"Mamimiss ko kayo. Ingat kayo dun and please be back before my birthday."-paglalambing ko sa kanila habang si Daddy naman ang yumayakap sakin.

"Magingat ka dun sa Baguio lagi ka namang nagaout of town kaya alam kung maingat ka huh and be safe always baby."-bilin ni Dad sabay tap ng ulo ko ginawa pa akong aso.

"Lika na malilate na tayo Dad magingat ka Saffy call us when your in baguio na okay?"-bilin agad ni mommy.

"Yes Mom I love you both.."-sabay halik ko sa kanila sa pisngi at kumaway na lang ng makaalis na sila.

Tahimik na naman ang bahay wala na rin si Luke kaya wala na akong libangan dito. Nung buhay kasi sya pag nasa bahay ako ang ingay-ingay nya. Kinuha ko lang ang susi ko parang gusto kung magkape kaya lumabas muna ako ng bahay. Dito lang din naman malapit sa Village tung cafe na ito gusto ko dito kasi kahit maraming tao tahimik padin. Parang people really came here jsut to drink coffee and think.

"Gaano kaya karaming kape ang naiinom ng isang tao?" Tanong ko sa sarili ko ng makitang ang daming tao ang naglalabas pasok dito para bumili ng kape. Nawala sa kanila ang atensyon ko ng biglang tumunog ang cellphone ko. Napataas ang kilay ko ng makita kung sino ang tumatawag.

"Hello Tita Tanya napatawag kayo?"

"Where are you right now?"-seryoso nitong sagot. Stress ata c Tita hindi ako pinansin.

"Coffeeshop near the village. Why?"-nagtataka kung sagot dito. Maya-maya naririnig ko na syang umiiyak.

"Just come over here. Please Saffron come home.."-pakiusap nya sa gitna ng paghikbi nya. Bigla akong kinabahan sa tono ni Tita. She rarely cries matigas nga daw kasi ang puso nya sabi ng ibang Tita at Tito ko. But i really like her for being so strong even the worlds are not in favor to her.

Mabilis akong nagdrive pauwi malapit lang naman kasi to sa bahay. Pagdating ko sa harap ng bahay agad akong ginapangan ng kaba at takot. Coz in seeing right is my relatives car were seeing each pero pag may okasyon lang. Ngayon andito sa harap ko ang iba't ibang klase ng sasakyan ng dala ng iba't ibang tao.

"Hey people is there something wrong?"-bungad ko pagpasok ko ng pinto. 

Sa loob ay andun ang mga Tito at Tita ko mostly ay kapatid ni Daddy coz my mom is only daughter. Mga pinsan ko na kagaya nila ay andun din at makikitang stress at lungkot sa mukha nila.

"Ohh Saffy... Im so sorry.."-lapit ni Tita Ynes sakin kapatid sya ni Daddy. Nung niyakap nya ako ay humagolhol nalang sya at panay sabi ng sorry. Ganon din ang ibang Tita ko puro nagiiyakan nalang sila. 

"Ano ba talagang nangyayari? Para naman kayong namatayan?"-diko mapigilang sabihin kahit ninerbyos narin ako kung anong nangyayari. Kung kilan wala sila Mommy saka sila nagkakaganito.

"Saffron.."-tawag ng isang Tito ko habang papalapit sakin.

"We really are grieving.."-diretsong sabi nya Napalingon naman ako sa lahat ng tao sa sala lahat sila nakatingin sakin.

"So sino pong namatay? I think we need to call Mom and Dad para malaman nila ito. Kung kilan naman nakaalis sila saka may nangyaring ganito. Natawagan nyo na po ba sila Tito? Bakit ba hindi ko makita yung cellphone ko.."-tuloy-tuloy kong salita habang nanginginig ang mga kamay ko kakahanap ng telepono ko. Diko alam pero parang sa bawat salitang binitawan nila sobrang bigat ng pakiramdam ko parang isang libong beses na sinasaksak ang puso ko.

"Wala na sila Saffron. Nagkaturbulance ang sinasakyan nilang eroplano at sumalpok ito sa kagubatan-"

"Ano ba yang sinasabi mo tita? Napagod ata kayo sa byahe kaya ganyan ang mga sinasabi nyo. Teka magpapahanda lang po ako ng hapunan."- putol ko sa iba pa nilang sasabihin habang paling-linga sa loob ng bahay.

"Sana nga iha nalipasan lang kami ng gutom or mali lang yung balitang natanggap namin galing sa mga pulis. Pero laaht yun ay totoo hindi kami niloloko ng mga repost na natanggap ko kami din hindi makapaniwala sa nangyari."-nakayukong sabi ng isang Tito ko na galing pa atang Cebu at bigla nalang napaluwas dito kasama ang pamilya nya. So they're really not bluffing me or something im all alone now.

"No.. No.. They're fine umalis sila kanina kaya alam kung okay sila. What kind of people are you at ginagawa nyong biro ang buhay ng mga magulang ko?"-nanginginig kung duro sa kanila. Habang umiiling ako ay sunod sunod din ang daloy ng luha ko sa pisngi para silang gripon na sira ang patayan.

"Tumawag sakin kanina ang mga pulis. Inaasikaso na ng Tito Winston mo ang kailangan."-sagot ulit ni Tito Ben habang yakap ako.

"No your lying.. No uuwi pa sila sa birthday ko nangako sila baka ibang eroplano yun? I cant be left alone Tito i cant be!"-hagulhol ko na parang nawasak ang buong mundo ko.

Marami pa silang sinabi habang inaalo ako pero wala akong naririnig ni isa sa kanila. Wala akong naiintindihan sa mga bilin nila puro iling lang ang tanging nagagawa ko. Walang salitang pumapasok sa utak ko ngayon kundi ang salitang patay na ang mga magulang ko. Ang mga taong nag-iisang kakampi ko sa lahat ng bagay. Ang dalawang taong nagtatyagang umunawa at magpaintindi sakin kung ano ang kabuluhan ko sa mundong ito.

Pati mga kasambahay namin naririnig kung nagiiyakan padin. Hindi ko alam kung bangungot ba ito o ilusyon masamang ilusyon ng kadramahan sa buhay. Naririnig kung nagbibilin si Tito Ben sa iba kung pinsan at Tito dito ata sila matutulog para samahan ako.

"Iha kumain ka muna kailangan mo ito. Nandito lang kami wag ka ng umiyak malalampasan mo din ito."-alo sakin ni Tita Tanya.

"Tita baka naman mali yung nabigay sa inyong impormasyon? Baka wala sila Mommy dun hindi nila ako pwedeng iwan magisa lang ako. Hindi sila pwedeng mamatay nangako sila tsaka dadating pa sila sa birthday ko Titaaa.."-iyak ko habang nakasalampak ako sa sahig ng kwarto ko. Tahimik lang nila akong tinitingnan habang umiiyak wala akong karapatang awayin sila o sumbatan dahil wala naman silang ginawa sakin na ikakasama ko pwera nalang sa pag-iwan sa akin ng biglaan.

Para akong batang inagawan ng pinakamahalagang bagay dito. Inagawan naman talaga ako kasi hindi ako handang mawalan ng magulang. Hindi ako handanf maiwan magisa. Hindi ako handang gumising sa umaga para malaman lang na magisa na ako literal. May galit ka ba sakin lord kasi kinuha mo ang mga taong mahalaga sakin? Naging mabait naman ako hindi lang sa mga taong nakapaligid sakin kung tutuusin pati nga sa mga taong hindi ko kilala.

Pero bakit ganon kinuha mo parin sakin ang mga taong mahalaga sakin? Paano na ako ngayon? Hindi ko kayang magisa hindi ko kayang wala sila.

Hindi ko kaya....