The day proceed like walang nangyari. Buti nalang at hindi naapektuhan ang dami ng kanilang customer dahil sa gulo kanina. Actually dahil 'to kay Cody. Kaya karamihan mga kababaihan ang mga customers. Pero nakapagtataka lang, walang nakakilala sa kanya na isa siyang Montenegro, unlike dun sa Batangas. Pero karamihan laging sambit, pamilyar daw si Cody.
The free service ng binata was actually came last bago pa man maglunch break.
"Well, this is it for now." Cody blew his breath.
'Huhuhu. 😫 Wala man lang akong moment kay Bea.'
"Cody... Sorry. 🙇 Hindi expect na dadami masyado ang mag-oorder." Bea clasped both her palms in front of her saka humingi ng tawad sa binata.
'😄 Hahaha. Well if it's for you, ayos lang. 😊' Super sweet na sabi ng binata sa isipan nito.
Yieee!!! Akikikikiki!!! Voice out na yan! 😄
"Ahem..." Cody cleared his throat saka nagsuot bigla ng naggagalitan galitan na mukha.
"Kaya nga eh... ang sakit na nga ng braso ko." He raised his right hand saka pinisil pisil na para bang nananamlay.
Bea frowned. It was her fault afterall. Kung hindi niya sana siya nag ala prinsesa, hindi sana mangangalay ang braso ni Cody.
"Oh... I am very sorry... 🙇😫 Pano ba kita masusuklian?" Bea shut her eyes in front of Cody as though she was too scared na tingnan ang mukha ni Cody at baka galit ang binata.
'😏😄 The scheme succeeded 😆😆.' Biglang napasmirk sa loob loob ang binata. It was his plan afterall. Papakonsensyahin ang dalaga then let her give him chance na humingi ng kahit na ano.
"Mmm. I don't know... pano mo ba ako masusuklian? Mmm... hindi naman pwedeng swelduhan mo ako kasi ang mahal mahal ng service fee ko eh... Mmm. 😕" Tumabingi bigla ang kilay ni Cody as he pinched his chin na parang nag-iisip.
Bea couldn't help herself but to pressed her lips together. Cold sweats flowed on her face.
'Naku! Kung alam ko lang... kung malalaman 'to ni Sir David, tiyak lagot ako ah... 😨'
Cody's face lightened up as though may naisip na siya... pero actually kanina niya pa talaga alam kung ano hihingin sa dalaga... keme keme lang ba.
"Ah! How about a lunch? Sounds fair to me. 😄" Then he smiled.
"Eh?" Napatingin si Bea sa mukha ng binata.
But she immediately averted her gaze dahil muntik na namang papasok sa olympic track ang kanyang puso.
She just wet her lips saka...
"Oh...oh.." Tumango na tila hiyang hiya.
'😆😆 So cute.' Dahil dito nanggigil na naman ang binata.
"Ahem...Well, for now, kailangan ko munang magpaalam." The young man raised his wrist saka tiningnan ang oras.
11:46 AM
'There's still time.'
Napakurap si Bea.
"Eh? K-kailan yung lunch?"
"Ah?" Nabigla si Cody sa tanong ni Bea.
'Waah. 😆😆 She can't wait to have a lunch with me.'
Mmm. 😒 Kilig masyado ah.
"Ahh.. sa sunod nalang. May appointment kasi kami ni Kuya Cyrus with someone from his field. Kailangan agad ako dun." Agad na itinaas ng binata ang kanyang kamay at inilapat sa ulo ng dalaga saka ginulo ang buhok nito. Then he smiled.
SWOOSH!
Bea felt it again! That ease feeling kapag ipinapatong ng binata ang kanyang kamay sa ulo niya. Kulang nalang... at baka hindi na siya sanay na wala ang kamay ng binata.
"T-then... kailan?" Hiyang hiya na tanong ni Bea. She was fully restraining herself na mamula ang pisngi dahil sa kamay ng binata.
"Hm? Uhmmmm. 😕 Hindi ko sure. Pupunta nalang ako dito. Hindi ko kasi alam kung didiretso na ba sa examination ang kapatid ko... Hehe." He smiled again.
Bea's eyes quivered.
'Kapatid niya? Don't tell me... si...'
Biglang naawa ang dalaga sa binata.
'I thought... magaling na ang kapatid niya... bakit kailangan pa mag examine...' Then she felt down for this reason. Cody still wore a smile kahit na alam ng dalaga na mahirap sa part ng binata na nakikita ang kapatid nito na nahihirapan.
Napansin ito ni Cody.
'😅 Thanks for worrying..'
Ginulo ulit ni Cody buhok ng dalaga.
"Ahaha. Oh siya... wag magpapalipas kumain ah. Tapos mag ingat lagi, baka mapaso ka na naman... tiyaka magpahinga ka rin kahit papano... mahirap na. Okay?" He sweetly said.
This time hindi bumilis ang tibok ng puso ni Bea. Ni hindi uminit ang pisngi niya. However she felt a very warm feeling on her heart. Yung feeling na may nagwoworry sayo; may umaalala sayo.
"Mm." Tumango siya at saka binato ng matamis na ngiti ang binata.
"Well then. Goodbye for now." He smiled saka inalis na ang kamay sa ulo ng dalaga.
Author: 🙋🙋 Goodbye kiss! Kiss!
Cody: *Ignore*
Author: 😔
"Oy! Josh... bantayan mo 'to ah. Wag niyong papalapitin si Alicia sa kanya." Sigaw ni Cody na nakapunto papuntang garden.
"Oh... don't worry. Kami bahala." Ikling sabi ni Josh saka tumayo sa bukana ng garden.
In a swift ting ng chimes, the regal of the young man just vanished as a black car took him in. Walang nagawa si Bea kundi ang tingnan lang ang likod ng binata na pumasok sa loob ng kotse.
Why? Why did she felt empty all of the sudden?
She held her chest as she feel that sudden emptiness sa dibdib niya. Then she just stared the door blankly as though nakaglue na ang mga mata niya doon.
Nakita ito ni Josh kaya agad itong lumapit.sa kanya.
'Kala ko ba fake relationship lang kayo? Well, kung gusto niyo isa't isa, then that would be a great news.'
"Oh...san daw yun pupunta?" Tanong ni Josh.
"Ah- Huh?" Bea was pulled out from her thoughts nang mapansing nasa tabi na niya si Joshua.
"Ahhh... may aasikasuhin daw."
"Babalik lang?"
"Hindi nga eh. Hindi niya raw alam kung kailan."
The young man's eyes suddenly went half closed saka marahang tiningnan ang mukha ng dalaga as though may gusto siyang makuhang sagot.
"Kaya mo bang wala siya?" Ikling tanong nj Josh but was really crispy.
Her eyes suddenly widened saka naibaling ang tingin sa binata. She was flustered.
"B-b-bakit mo naman na tanong? S-syempre kaya... nu ka ba? T-tara na nga... lunch na tayo." Utal na sabi ni Bea. Actually hindi niya akalain na itatanong yun ni Joshua. For that, agad siyang humanap nang lusutan. It was because alam niya sa kanyang sarili na parang hindi na siya sanay na walang ang binata sa tabi niya.
But her eyes were determined.
'Hugh! Kaya kong wala siya.' As she scoffed on her mind proudly.
THREE DAYS LATER
FLOP!
'Bakit hindi pa bumabalik si Codyyyy? 😭'
Bumagsak nalang ang pisngi ni Bea sa countertop habang nakaupo sa stool. She felt really empty. Blankong blanko ang mga araw niya kung hindi nakikita ang binata. Para bang monochrome lang ang kanyang nararamdaman.
Napapasmile nalang si Josh nang makikita ang ityura ng dalaga. Saka mapapansin naman ito ni Kale, saka raratratin siya nang tanong kung bakit panay ngiti ito.
ANOTHER THREE DAYS PASSED
'Humph!!! 😣😣 Manlolokong Cody na yun ah! Sabi babalik. Hugh! Halos mag wa-one week na oh. Grabe siya. Siya na nga ang ililibre ko ng lunch, siya pa 'tong hindi nagpapakita. Sige na! Wag ka na magpakita! Ganyan ka naman eh! Nang-iiwan sa ere! Ganyan naman talaga kayong mga lalaki. Kala niyo ang gagwapo niyo ah. Humph! 😣😣'
Nabalot na nang maitim na usok ang shop dahil sa pagngingitngit ng dalaga sa counter habang nakaharap sa pinto as though isa siyang aso na ilang taon nang naghihintay sa kanyang amo. Her eyebrows were knitted na tila ba nagkabuhul buhol na ang kanyang kilay.
Author: Itext o ichat mo kaya.
'Ayoko ko nga! Sasabi yun hinihintay ko siya. 😣'
"Hinihintay mo si Kuya Cody?" Tanong ni Kale in an indifferent way.
Napasmile si Josh nang marinig 'to saka sinenyasan ang binata ng thumbs up.
'Good job. 😉👍'
Bea flinched saka napastraightened ang likod.
"Ha? Hindi ah! Sino bang maghihintay sa paasang yun?!" Inis na inis na sabi ni Bea.
Kale's meh expression didn't even bulged.
'😑😏 Hindi ka naghihintay pero umasa ka.' He indifferently thought.