หลี่ชิงไปส่งกวานหลินถึงบ้าน แต่ไม่ได้เข้าไปข้างใน
ระหว่างทางกลับ กวานหลินได้ปลดปล่อยอารมณ์ใต้มือของหลี่ชิงครั้งหนึ่ง ตอนลงจากรถดูท่าทางยังแปลกๆอยู่
ในสถานการณ์แบบนี้ หลี่ชิงไม่กล้าตามเข้าไปด้วย
กลับถึงบ้าน มีแค่เทียนเยว่อ๋อคนเดียวที่อยู่ในบ้านกำลังตากใบว่านหางจระเข้ หานเหม่ยไม่อยู่
หลี่ชิงย่องเข้าไปแล้วตบก้นกลมๆ เหมือนลูกพีชของเทียนเยว่อ๋อดังเพียะ
"น่ารำคาญจัง!"
เทียนเยว่อ๋อหันมาบ่นเบาๆ ด้วยสายตาอ่อนหวานเหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิ
เมื่อเห็นท่าทางของเทียนเยว่อ๋อแบบนี้ ความรู้สึกที่ถูกกวานหลินทรมานมาตลอดทาง ก็พลันผุดขึ้นมาในใจอีกครั้ง
เขาก้าวเข้าไปกอดเทียนเยว่อ๋อเบาๆ แล้วซุกหน้าเข้าไปในเนินอกสองเต้าที่กำลังสั่นไหว
เทียนเยว่อ๋อผลักหลี่ชิงออกเบาๆ พลางหัวเราะคิกคักว่า "อย่าซน"
"ฉันต้องการเธอ!" หลี่ชิงพูดเสียงอู้อี้
กอดร่างอ่อนนุ่มของเทียนเยว่อ๋อไว้ ไฟร้อนในใจเขาก็พลันลุกโชนขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
