"พี่สะใภ้ ฉันไม่เข้าใจความหมายของคุณเท่าไหร่" หลี่ชิงแกล้งโง่พูด
"เธอไม่เข้าใจ แล้วทำไมเมื่อกี้พูดแบบนั้น?" ยู่หลานจ้องหน้าหลี่ชิงถาม
ยู่หลานดูตื่นเต้นจนเหมือนจะโกรธและควบคุมอารมณ์ไม่อยู่
หลี่ชิงกระแอมเบาๆ แล้วพูดว่า "ป้า ที่ผมพูดไปไม่มีอะไรผิดนะครับ ก็แค่ป้าต้องซักผ้า ทำอาหาร ดูแลบ้านคนเดียว คอยรับใช้พ่อลูกสองคนนั่น ถ้าไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำสิครับ!"
"อ๋อ...เธอหมายถึง...หมายถึงแบบนั้นเอง" ใบหน้าของยู่หลานแดงก่ำทันที
เธอทำให้ตัวเองรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเอง
หลี่ชิงไม่ได้มองสีหน้าของเธออีก แต่จ้องมองไปที่เนินอกสองข้างที่ถูกเสื้อครึ่งตัวปกปิดอยู่
แม้แต่เส้นเลือดที่ชัดเจนบนนั้น หลี่ชิงก็มองเห็นได้อย่างชัดเจน
"ฉัน เมื่อกี้ คงได้ยินผิดไป ใช่ ได้ยินผิดไป" ยู่หลานดูลนลานมองหลี่ชิงแวบหนึ่ง
แล้วก็พบว่าหลี่ชิงกำลังจ้องมองคอเสื้อของเธออย่างจริงจัง
ทันใดนั้น ยู่หลานราวกับตระหนักได้บางอย่าง รีบใช้มือปิดคอเสื้อแล้วนั่งลงด้วยใบหน้าแดงก่ำ
หลี่ชิงดื่มชาอย่างไม่แสดงอาการใดๆ
เมื่อกี้เขาเห็นจุดเล็กๆ สองจุดนั้นแล้ว ตอนนี้ปิดไปก็ไม่มีประโยชน์
"เมื่อกี้เธอ..."
