หลังจากออกจากบาร์ หลี่อี้เฟยยืนอยู่ที่หน้าประตู จุดบุหรี่สูบ ถ้าซวีซานซานตามเขาออกมา งานของเขาก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว แต่ถ้าเธอไม่ออกมา เขาก็ไม่อยากยุ่งอะไรอีก เพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็นแค่เจ้าบ่าวปลอมๆ ของพี่สาวเธอ ทำแค่พอเป็นพิธีก็พอ
ยังไม่ทันได้สูบบุหรี่สักกี่อึก ซวีซานซานก็วิ่งออกมา เมื่อเห็นหลี่อี้เฟยยืนอยู่ที่หน้าประตู เธอก็รีบเดินมาหาเขาพร้อมกับทำปากยื่น พูดอย่างโกรธๆ ว่า "พี่เขย ทำไมทำแบบนั้นล่ะคะ พวกเขาก็เป็นเพื่อนหนูนะ ทำไมถึงได้โกรธง่ายจัง"
หลี่อี้เฟยหันไปมองซวีซานซาน พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า "ซานซาน พี่ไม่อยากสั่งสอนหนูหรอก แต่ในสายตาพี่ พวกเขาไม่ได้เป็นเพื่อนที่ดีเลย ถ้าหนูคิดเหมือนพวกเขา ชาตินี้หนูก็คงไม่มีโอกาสประสบความสำเร็จหรอก"
ซวีซานซานแค่นเสียงฮึ แล้วพูดว่า "พวกเขามีความสามารถนะ"
"นั่นเรียกว่ามีความสามารถเหรอ?" หลี่อี้เฟยหัวเราะ แล้วส่ายหัว พูดว่า "ก็จริง พวกเขาอาจจะมีพรสวรรค์บ้างในบางด้าน แต่หนูก็ควรรู้นะว่า นอกจากโชคชะตาและพรสวรรค์แล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความพยายาม ถ้าเอาแต่ให้ความสำคัญกับโชคชะตาและพรสวรรค์ แต่ไม่สนใจความพยายามเลย จะประสบความสำเร็จได้ยังไง"
