สองคนสั่งอาหารสองอย่างและข้าวสองชาม เรียบง่ายมาก
ระหว่างทานอาหาร มี่เสวี่ยอ๋อก้มหน้าทานอย่างสวยงาม ท่าทางสง่างามมาก หลี่อี้เฟยสังเกตได้ว่ามี่เสวี่ยอ๋อไม่ได้มาจากครอบครัวที่ร่ำรวย และครอบครัวของเธอก็ค่อนข้างธรรมดา เป็นเรื่องที่น่าทึ่งมากที่เด็กสาวจากครอบครัวธรรมดาจะมีความสง่างามเช่นนี้
การนั่งทานข้าวกับมี่เสวี่ยอ๋อแบบนี้ ทำให้หลี่อี้เฟยนึกถึงช่วงเวลาก่อนที่จะเข้ากองทัพ ตอนนั้นทุกเที่ยงวัน เขาก็นั่งทานข้าวกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งแบบนี้ แต่ตอนนั้นทั้งสองคนซื้ออาหารง่ายๆ แม้บางครั้งอาหารจะไม่อร่อย แต่ช่วงเวลานั้นเป็นสิ่งที่หลี่อี้เฟยไม่มีวันลืม
"คุณอิ่มแล้วหรือยังคะ?" เมื่อเห็นว่าหลี่อี้เฟยไม่ได้ตักอาหารสักพัก มี่เสวี่ยอ๋อจึงเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างสงสัย
หลี่อี้เฟยยิ้มอย่างอ่อนโยน พูดว่า "คุณทานก่อนเถอะ รอคุณทานเสร็จผมค่อยทาน" นี่เป็นประโยคที่เขาชอบพูดมากที่สุดในตอนนั้น เขามักจะชอบมองเด็กผู้หญิงคนนั้นทานอาหาร รอจนเธอทานเกือบอิ่มแล้วเขาถึงจะรีบทานอาหารที่เหลือจนหมด และเขาก็รู้ดีว่าทุกครั้งเด็กผู้หญิงคนนั้นจะทานแค่นิดเดียว ตั้งใจเหลืออาหารไว้ให้เขามากขึ้น
