"อ้อใช่ ทำไมคุณถึงเก่งขนาดนั้น สามคนยังสู้คุณคนเดียวไม่ได้ แถมยังดูสบายๆ อีก?" มี่เสวี่ยอ๋อถามหลี่อี้เฟยด้วยความสงสัยขณะที่ยืนรอแท็กซี่อยู่ริมถนนใหญ่
หลี่อี้เฟยกะพริบตาแล้วตอบว่า "คุณลืมไปแล้วเหรอว่าผมเคยเป็น รปภ. มาก่อน แล้วผมก็เคยอยู่ในกองทัพด้วย ได้ฝึกฝนมาเยอะ พวกอันธพาลสามคนนั่นเมาจนยืนแทบไม่อยู่ ก็เลยสู้ผมไม่ได้น่ะ"
"อ๋อ ก็ต้องขอบคุณคุณมากนะ ถ้าไม่มีคุณ ฉันคงแย่แน่ๆ" มี่เสวี่ยอ๋อนึกถึงตอนที่ถูกพวกอันธพาลล้อมแล้วก็ยังรู้สึกหวาดกลัว
"บางทีอาจเป็นเพราะผมโชคร้ายก็ได้ ปกติคุณคงไม่เจอพวกอันธพาลแบบนี้หรอก แต่พอมากินข้าวกับผมครั้งเดียวก็เจอซะแล้ว"
มี่เสวี่ยอ๋อหัวเราะพรืดออกมาอีกครั้ง "ก็จริงนะ คุณนี่พูดอะไรตลกจังเลย"
หลี่อี้เฟยหัวเราะฮ่าๆ "ก็ดีนะ อย่างน้อยอาจารย์ก็ไม่ได้รำคาญผม ไม่งั้นผมคงไม่ได้ตามอาจารย์ไปเอาพระไตรปิฎกแน่"
"งั้นคุณก็เป็นตี๋เหล่งแล้วสิ" มี่เสวี่ยอ๋อพูดจบก็หัวเราะพรืดออกมาอีกครั้ง
รอยยิ้มของมี่เสวี่ยอ๋อสวยงามมาก เวลายิ้มดวงตาโค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว ขนตาสั่นไหวเบาๆ ประกอบกับเสียงหัวเราะที่นุ่มนวล แม้แต่หลี่อี้เฟยที่เคยเห็นผู้หญิงมามากมายก็อดชื่นชมในใจไม่ได้
