"เจ้า..." เมื่อถูกพนักงานต้อนรับพูดจาไม่ให้เกียรติ เฉิงเหวินเป่าก็โกรธขึ้นมาทันที
แต่เพราะโรงแรมโชว์จี้แห่งนี้เป็นทรัพย์สินของตระกูลหวังที่รวยที่สุด เฉิงเหวินเป่าจึงไม่กล้าก่อเรื่องที่นี่
อีกอย่างตระกูลของพวกเขาก็ได้บัตรเชิญมาอย่างยากลำบาก เหมือนลาภลอยตกจากฟ้า ถ้าหากทะเลาะกันจนถูกเชิญออกไปก็จะเสียหายมาก!
คนในครอบครัวเฉิงต้องกลั้นความโกรธไว้แล้วเดินเข้าไปในห้องโถง หาที่นั่งของตัวเอง
แต่ทุกคนอารมณ์ไม่ค่อยดี โดยเฉพาะโต๊ะของพวกเขาที่อยู่ใกล้ประตูตรงทางลม ไม่เพียงเท่านั้นโต๊ะยังเล็กกว่าโต๊ะอื่นๆ อย่างเห็นได้ชัด คนในครอบครัวเฉิงต้องนั่งเบียดกันแน่นจึงจะนั่งลงได้
โต๊ะของพวกเขาไม่ได้ปูผ้าปูโต๊ะสวยหรูเหมือนโต๊ะอื่น แต่เป็นผ้าพลาสติกใช้แล้วทิ้งอย่างง่ายๆ และบนโต๊ะก็ว่างเปล่า ไม่มีทั้งไม้ประดับ จานผลไม้ เครื่องดื่ม แม้แต่น้ำเปล่าสักแก้วก็ไม่มี
คนอื่นๆ ในห้องโถงมองมาที่พวกเขาด้วยสายตาแปลกๆ เป็นระยะ กระซิบกระซาบกัน
เฉิงเหวินเป่านั่งไม่ติด ปู่เชิงก็หน้าแดงด้วยความอับอาย โดยเฉพาะเมื่อเห็นว่าตระกูลเล็กๆ ที่ด้อยกว่าตระกูลเฉิงยังได้ที่นั่งดีกว่าพวกเขา ยิ่งรู้สึกอับอายขายหน้าไม่หาย
