"ฮึ!"
พวกผู้ฝึกตนทั้งสี่คนพร้อมใจกันแสดงความไม่พอใจและหันหน้าหนีไป
"พวกเขามีโทเค็นที่สามารถเข้าออกห้องลับได้อย่างอิสระ"
ในตอนนั้นเอง เสียงของหญิงสาวก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
"เย่หงซิ่ว!"
ผู้ฝึกตนทั้งสี่คนพร้อมใจกันหันมามองหญิงสาวด้วยความโกรธ
"อ๋อ งั้นเองเหรอ"
จื้อซินเข้าใจแล้ว เดินเข้าไปดูหน้าผู้ฝึกตนจมูกงอเหมือนเหยี่ยวคนนั้นแล้วส่ายหัว พลางพึมพำว่า "น่าเกลียดเกินไป ลงมือไม่ลง"
น่าเกลียดเกินไป?
ผู้ฝึกตนจมูกงอเหมือนเหยี่ยวโกรธจนแทบจะระเบิด ร่างกายบาดเจ็บก็แล้วไป ยังต้องมาโดนทำร้ายจิตใจอีก
จื้อซินเดินไปหน้าผู้ฝึกตนตาเรียวคนนั้น ก้มลงมองแล้วส่ายหัวอีกครั้งพลางเดินจากไป "คนนี้ยิ่งน่าเกลียดกว่า"
ยิ่งน่าเกลียดกว่า?
ผู้ฝึกตนตาเรียวโกรธทันที ตะโกนว่า "ไอ้เด็กบ้า แกตาเป็นอะไรหรือเปล่า ฉันน่าเกลียดกว่าเขาตรงไหน?"
ถ้าแค่บอกว่าเขาน่าเกลียดก็คงไม่เป็นไร แต่นี่บอกว่าเขาน่าเกลียดกว่าผู้ฝึกตนจมูกงอเหมือนเหยี่ยว ทำให้เขายอมรับไม่ได้
"แกน่าเกลียดกว่าฉันตรงไหน?"
ผู้ฝึกตนจมูกงอเหมือนเหยี่ยวโต้กลับ ในใจรู้สึกปลอบใจตัวเองนิดหน่อย อย่างน้อยก็ยังมีคนรองบ๊วย
