"ฉันต้องไปช่วยแม่" จื้อซินหันมามองจูเฟิงแวบหนึ่ง พูดจบก็บึ้งตึงหันหน้าไปอีกทาง
"ใช่ พวกเราต้องไปช่วยแม่" จื้อเฉินก็หันมาพูดประโยคหนึ่ง แล้วก็หันกลับไปอีกทาง
"ก้นคันใช่ไหม?" จูเฟิงเลิกคิ้ว พับแขนเสื้อขึ้น
จื้อซินและจื้อเฉินโดยอัตโนมัติเอามือปิดก้นน้อยๆของตัวเอง จากนั้นจื้อซินก็ทำปากยื่น น้ำตาคลอเบ้า พูดอย่างน้อยใจว่า "หนูไม่อยากเป็นเด็กที่ไม่มีแม่"
จื้อเฉินเห็นพี่สาวจะร้องไห้แล้ว ก็ร้องไห้โฮออกมาทันที "ฮือๆ หนูอยากได้แม่ พี่ๆน้องๆในหมู่บ้านมีแม่กันทั้งนั้น มีแต่หนูกับพี่สาวที่ไม่มีแม่"
จูเฟิงชะงักมือที่กำลังพับแขนเสื้อ ในใจถอนหายใจเบาๆ
แม้ว่าสามปีนี้เขาคิดว่าตัวเองดูแลเด็กน้อยทั้งสองได้ดี แต่ความรักของแม่ก็เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถให้ได้
"ฮือๆ! พวกเราน่าสงสารจัง ไม่มีแม่รัก พ่อก็ยังดุพวกเรา" จื้อซินร้องไห้พลางตะโกน ช่างน่าสงสารเหลือเกิน
"ฮือๆ ใช่ๆ" จื้อเฉินเช็ดน้ำตา พยักหน้าเห็นด้วยซ้ำๆ
"ได้ๆ อย่าร้องไห้แล้ว พ่อแม่จะไปตามหา พวกเจ้าอยู่บ้านรอดีๆนะ ได้ไหม?"
