"ไม่ดีแล้ว!"
ในขณะที่จื้อซินและจื้อเฉินกำลังขุดบ่อเลือด หลงอวี้ตูที่กำลังต่อสู้กับเฉินกวนบนเทือกเขาซูนเซินก็รู้สึกได้ทันที สีหน้าเปลี่ยนไปในทันใด
เขาได้วางข้อห้ามของเวทมนตร์ไว้ที่ขอบบ่อเลือด หากมีใครแตะต้องบ่อเลือดเขาก็จะรู้สึกได้ทันที แต่เดิมนั้นเป็นเพียงการป้องกันไว้ก่อน ไม่คิดว่าวันนี้จะได้ใช้ประโยชน์
"ใครกันที่เข้าไปในห้องลับ แล้วยังคิดจะขโมยบ่อเลือดของข้าไป?"
หลงอวี้ตูรู้สึกตกใจและโกรธมาก จึงพูดกับฮ่องเต้วู่คนอื่นๆ ว่า "ข้ามีธุระที่ศาลาว่าการจังหวัด พวกเจ้าเฝ้าอยู่ที่นี่ก่อน ข้าจะกลับไปจัดการเรื่องนี้"
พูดจบ โดยไม่รอให้คนอื่นตอบสนอง เขาก็ฉีกอากาศหายตัวไป
"เรื่องอะไรสำคัญกว่าอาวุธยิ่งใหญ่?"
เทพอมตะเซียนหมาป่าดวงตาวาววับด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก กลับรู้สึกดีใจ หลงอวี้ตูจากไปแล้ว ที่นี่เหลือเพียงเขาคนเดียวที่เป็นระยะหลังของจักรพรรดิ์สงคราม โอกาสที่เขาจะได้อาวุธยิ่งใหญ่ก็มีมากขึ้น
"ใครกัน กล้าบุกรุกห้องลับ?"
ในห้องลับของศาลาว่าการจังหวัดหวงโจว รอยแยกในอากาศปรากฏขึ้น หลงอวี้ตูก้าวออกมาพร้อมความโกรธเกรี้ยว
