"เด็กโง่ จงส่งมอบอาวุธยิ่งใหญ่มาเดี๋ยวนี้ ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า"
เล่ยจั้นชี้ไปที่จื้อซินพลางตะโกนด้วยน้ำเสียงเข้ม
จื้อซินจิบนมสัตว์ประหลาดแล้วเอียงศีรษะน้อยๆ มองไปทางจินหง ถามอย่างสงสัยว่า "ลุงแม่ คำว่าไว้ชีวิตหมายความว่าอะไรเหรอ"
"อืม ก็คือให้เจ้าทิ้งร่างไว้อย่างสมบูรณ์น่ะ" จินหงอธิบาย
"หา? ร่าง? แบบนั้นก็ต้องตายอยู่ดีไม่ใช่เหรอ แล้วจะส่งหรือไม่ส่งอาวุธยิ่งใหญ่มันจะต่างกันตรงไหน"
จื้อซินทำหน้างงงวย
"เอ่อ เจ้าถามได้ดีมาก" จินหงอึ้งไปครู่หนึ่ง พูดอย่างกลั้นหัวเราะไม่อยู่
จื้อซินหันกลับไปมองเล่ยจั้น ชี้ไปที่หัวของตัวเองแล้วถามด้วยเสียงเด็กๆ ว่า "คนเลว นี่เธอโดนตีหัวจนเสียสติไปแล้วใช่ไหม ที่หมู่บ้านของหนูมีลุงลิ่วที่มีฝีมือรักษาโรคเก่งมากเลยนะ จะกลับไปบ้านหนูด้วยกันไหม หนูจะเรียกลุงลิ่วมาดูอาการให้เธอ"
จินหงมองเล่ยจั้นแวบหนึ่ง คิดในใจว่าก่อนตายได้พูดจาสะใจกับฮ่องเต้วู่สักหน่อยก็ดีเหมือนกัน จึงส่ายหน้าพูดว่า "โรคบางอย่างรักษาได้ แต่ถ้าสมองเสียไปแล้วก็รักษาไม่ได้หรอก"
"ไม่ใช่นะ"
