"ไอ้เด็กเวรเอ๊ย กล้าดูถูกพวกเราถึงเพียงนี้ ข้าจะสู้กับพวกเจ้าจนตายแล้ว"
จ่างเหล่าคนหนึ่งทนการดูถูกเช่นนี้ไม่ได้ จึงตะโกนด้วยความโกรธแค้นแล้วพุ่งเข้าไปโจมตีเด็กทั้งสิบสองคนอีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่รออยู่ก็ยังคงเป็นตราประทับจำนวนมากมาย เขาแทบไม่ทันได้โจมตีด้วยซ้ำ ก็ถูกตราประทับโจมตีอย่างบ้าคลั่งแล้ว ร่วงลงพื้น ดวงตาเลื่อนลอย ร่างกายกระตุกไม่หยุด ปากพึมพำว่า "ไอ้เด็กเวร ไม่มีศีลธรรมนักสู้เลย"
จ่างเหล่าที่บาดเจ็บคนอื่นๆ เห็นดังนั้นก็ไม่กล้าทำอะไรอีก ได้แต่จ้องเด็กทั้งสิบสองคนด้วยสายตาดุดัน
"พี่ สายตาของพวกเขาน่ากลัวจัง เหมือนจะกินพวกเราเลย"
จื้อเฉินทั้งหกคนตบอกตัวเองพร้อมกัน ทำท่าตกใจกลัว
"น่ากลัวมากเลย พวกเราไปกันเถอะ"
จื้อซินทั้งหกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นก็ลอยขึ้นไปในอากาศ แล้วปรากฏตัวในหอยา
"พี่ รอผมด้วย"
จื้อเฉินทั้งหกคนมองจ่างเหล่าอีกครั้ง สั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัวแล้วลอยขึ้นไปในอากาศ
"ไอ้เด็กเวร กลับมานี่"
จ่างเหล่าทั้งหลายตะโกนด้วยความโกรธ แต่ตอนนี้พวกเขาติดอยู่ในมูเตลูเสน่ห์ภาพลวงตา จึงไม่กล้าวิ่งไปไหน
"มูเตลูเสน่ห์ภาพลวงตาถูกทำลายแล้ว"
