"ไอ้เด็กเวรนี่ เจ้าพยายามสุดชีวิตเพื่อเข้ามาในเล่ยจงของข้า ก็เพื่อจะขโมยทุกอย่างในเล่ยจงไปเท่านั้นเองหรือ?"
เล่ยหม่านจุนกัดฟันกรอด สีหน้าเคร่งเครียด ดวงตาทั้งสองข้างเหมือนจะพ่นไฟออกมา
แจกันกงเกอ จังเป่าเกอ หอยา สวนยาวิเศษ ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นรากฐานของสำนักอย่างแท้จริง บัดนี้กลับถูกไอ้เด็กเวรนี่ขโมยไปจนหมดสิ้น เขาจะยอมรับได้อย่างไร?
"ใช่แล้วค่ะ"
จื้อซินพยักหน้าอย่างว่าง่าย ตอนนี้เป้าหมายสำเร็จแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องปิดบังจุดประสงค์ของตนอีกต่อไป เธอยิ้มกริ่มพลางพูดว่า "ตอนแรกหนูเตรียมตัวว่าหลังจากเข้าเล่ยจงแล้ว จะต้องใช้เวลามากมายในการค้นหาสถานที่เหล่านี้ ไม่คิดว่าพี่ชายจะใจดีขนาดนี้ พาพวกเราเที่ยวทั่วเล่ยจงด้วยตัวเอง ช่วยประหยัดเวลาให้พวกเราเยอะมากเลยค่ะ ขอบคุณพี่ชายนะคะ"
"เจ้า!"
เล่ยหม่านจุนชี้ไปที่จื้อซิน โกรธจนพูดไม่ออก
"ไอ้เด็กเวรนี่"
เหล่าผู้สูงอาวุโสผู้คุ้มกันตำหนักต่างก็มีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างยิ่ง ความโกรธแค้นลุกโชนในใจ อยากจะพุ่งเข้าไปฉีกร่างเด็กคนนั้นให้เป็นชิ้นๆ แต่เมื่อมองดูยามรักษาการณ์ของโบสถ์ผลไม้สายฟ้าที่โจมตีอย่างสับสนอยู่ข้างๆ เธอ พวกเขาก็ต้องกลั้นใจเอาไว้
