"..."
เป็นเพียงแค่การด่าเท่านั้นเองหรือ
เหล่าจ่างเหล่าของเล่ยจงได้ยินแล้วก็รู้สึกโล่งอกทันที
"แต่ว่า!"
แต่ในตอนนี้ จื้อซินก็เอ่ยปากพูดขึ้นอีกครั้ง "หัวใจไม่สามารถขุดออกได้ แต่ว่าสามารถตีก้นได้นี่นา ทำผิดก็ต้องโดนตีก้น ตีจนก้นพัง"
"ดีๆๆ ฉันชอบตีก้นคนอื่นที่สุดเลย"
จื้อเฉินร้องอย่างดีใจ ร่างเล็กๆ สั่นไหวเล็กน้อย ก็ปรากฏตัวอยู่ด้านหลังของจ่างเหล่าคนหนึ่งแล้ว ยกมือน้อยๆ ที่อวบอ้วนขึ้น ตบลงบนก้นของเขาทีหนึ่ง
ได้ยินเสียงร้องโหยหวนดังขึ้น จ่างเหล่าคนนั้นก็ลอยออกไปทันที
"รีบหนีเร็ว!"
จ่างเหล่าของเล่ยจงที่เหลืออีกเก้าคนเห็นดังนั้น ตกใจจนหน้าซีดเผือด ต่างพากันหันหลังวิ่งหนี
"จะหนีไปไหน!"
จื้อซินเรียกร่างสู้รบทั้งสี่ที่เธอเปลี่ยนกลับมาออกมาทันที รวมกับร่างหลักก็เป็นห้าคน เลือกจ่างเหล่าห้าคน ไล่ตามไป ฟาดก้นของพวกเขาอย่างไม่ยั้ง
ในเวลาเดียวกัน จื้อเฉินก็เรียกร่างสู้รบทั้งสี่ของตัวเองออกมา ไม่นานก็ไล่ตามจ่างเหล่าที่เหลืออีกสี่คนทัน
ในทันใดนั้น เสียงร้องโหยหวนก็ดังก้องไปทั่วว่างเปล่า แม้แต่คนธรรมดาที่อยู่ห่างออกไปห้าลี้ก็ยังได้ยินเสียงร้องที่น่าขนลุกนั้น
