"พระเจ้าชินจู่ พระเจ้าชินจู่กลับมาแล้ว"
ทุกคนรู้สึกดีใจ เด็กดื้อสองคนนี้จะดื้อแค่ไหนก็คงไม่สามารถสร้างคลื่นอะไรในมือของพระเจ้าชินจู่ที่อยู่ในระดับจักรพรรดิวู่ระยะกลางได้หรอก
"พ่อ!"
เล่ยหม่านจุนหันหน้าไปมอง เห็นเล่ยจั้นร่างสูงใหญ่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ ลอยอยู่กลางอากาศ
เล่ยจั้นมองเขาอย่างเย็นชา ไม่พูดอะไร แต่เงยหน้าขึ้นมองจื้อซินและจื้อเฉิน หรี่ตาลงเล็กน้อย พูดเสียงเย็นว่า "พวกเจ้าสองเด็กดื้อนี่ช่างเจ้าเล่ห์จริงๆ กล้ามาปล้นเล่ยจงของข้า ส่งมอบสมบัติที่อยู่กับตัวพวกเจ้า และทุกสิ่งของเล่ยจงของข้า ข้าจะปล่อยให้พวกเจ้าไป"
"ลุง สมบัติที่อยู่กับพวกเราล้วนเอามาจากเล่ยจงของพวกท่านนะ"
จื้อซินกะพริบตาโตกลมโต พูดยิ้มๆ
"เด็กดื้อ เจ้าอาจจะหลอกลูกชายข้าได้ แต่หลอกข้าไม่ได้หรอก พวกเจ้าก็คือเด็กดื้อสองคนนั้น ส่งมอบอาวุธยิ่งใหญ่ที่อยู่กับตัวพวกเจ้ามา" เล่ยจั้นพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
"อาวุธยิ่งใหญ่? เด็กดื้อสองคนนั้น?"
เล่ยหม่านจุนรู้สึกตกใจ ตะโกนด้วยความโกรธว่า "พวกเจ้าก็คือเด็กดื้อสองคนในดินแดนลึกลับเก้าชิวนั่นเอง"
