"โอเค พอได้แล้ว"
เล่ยหม่านจุนกดความตื่นเต้นและความประหลาดใจลงในใจ แล้วพูดออกมา
"โอ้!"
จื้อซินและจื้อเฉินพยักหน้า พร้อมกับโยนลูกบอลฟ้าผ่าในมือออกไป
เสียงดังสนั่นสองครั้ง บนลานทดสอบก็มีหลุมยักษ์เพิ่มขึ้นอีกสองหลุม
เล่ยหม่านจุนกระตุกมุมปากเล็กน้อย แต่ไม่ได้ใส่ใจมากนัก เขาถามว่า "พวกเจ้ามาจากที่ไหน? ทำไมถึงอยากเข้าเล่ยจง? ทำไมพ่อแม่ของพวกเจ้าไม่มาด้วย?"
"ที่มาคืออะไรหรือ?" จื้อเฉินถามอย่างสงสัย
จื้อซินตามนิสัยตีหัวจื้อเฉินทีหนึ่ง แล้วกลอกตาพูดว่า "ไอ้โง่...พี่ชาย ที่มาก็คือเจ้ามาจากไหนไง นี่แหละที่ทำให้เจ้าไม่ขยันอ่านหนังสือ"
เล่ยหม่านจุนชะงักไปครู่หนึ่ง คำอธิบายแบบนี้ก็ไม่มีอะไรผิด
"อ๋อ!"
จื้อเฉินเข้าใจแล้ว ลูบหัวพลางพูดอย่างไม่พอใจว่า "แล้วทำไมเขาไม่ถามตรงๆ ว่าข้ามาจากไหนล่ะ?"
คำถามนี้มีเหตุผลมาก
เล่ยหม่านจุนถึงกับพูดอะไรไม่ออก เขามองจื้อเฉิน แล้วมองจื้อซิน พึมพำเบาๆ ว่า "พี่ชายดูจะโง่กว่าน้องสาวหน่อย"
