"พวกมันยังอยู่อีกเหรอ"
จื้อเฉินมองหยดน้ำสองหยดที่เหลืออยู่ในหม้อ ดวงตากลมโตกะพริบปริบๆ เต็มไปด้วยความสงสัย
"ดูเหมือนจะเล็กลงนิดหน่อยนะ"
จื้อซินยื่นหน้าเล็กๆ ของเธอเข้าไป จ้องมองหยดน้ำพลังเซินอวี่ซางกู่สองหยดนั้นอย่างพินิจพิเคราะห์ แล้วพูดอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก
ขนาดที่เล็กลงนั้นน้อยมาก น้อยจนแทบมองไม่เห็น
"เราไม่ควรปล่อยให้สูญเปล่านะ พี่สาว เรากินคนละหยดกันดีไหม"
จื้อเฉินคิดสักครู่ แล้วพูดขึ้น
"ดี!"
จื้อซินพยักหน้าเล็กๆ จากนั้นพี่น้องทั้งสองก็แบ่งหยดน้ำพลังเซินอวี่ซางกู่สองหยดนั้นกัน
"เฮ้ย พวกมันกินจริงๆ ด้วย นั่นมันของเหลวที่เกิดจากพลังเทพโบราณนะ แม้จะเหลือแค่หยดเดียว พลังงานที่มันมีก็น่ากลัวมาก"
"ใช่ ถ้าเราได้มา เราก็แค่กล้าฝึกฝนข้างๆ มัน ไม่กล้ากินแบบนี้หรอก หยดน้ำเทพหนึ่งหยดนี่ ต่อให้เป็นอู๋เซิงเทียนเฟิง ไม่สิ แม้แต่ฮ่องเต้วู่ก็คงจะระเบิดแน่"
เหล่าผู้ฝึกตนเห็นพี่น้องทั้งสองแบ่งกินหยดน้ำที่เกิดจากพลังเทพโบราณสองหยดนั้น ก็ตกใจจนหน้าซีดไปตามๆ กัน
"ไอ้เด็กบ้าพวกนี้ ช่างสิ้นเปลืองของวิเศษเหลือเกิน"
แปดจักรพรรดิ์มารที่กำลังต่อสู้กับร่างสู้รบของกวางเก้าสีต่างก็สบถด่าออกมา
