"น้องชาย ฉันเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้วล่ะ"
จื้อซินที่ดื่มไปสองชามใหญ่พูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน
"พี่สาว เธอเข้าใจอะไรหรือ?"
จื้อเฉินถามอย่างสงสัยพลางดื่มน้ำซุป
"เดี๋ยวก็รู้"
จื้อซินนั่งขัดสมาธิลงกับพื้นแล้วหลับตา
จื้อเฉินเกาหัวทรงกลมของตัวเองอย่างงุนงง วันนี้พี่สาวทำไมดื่มแค่สองชามก็ไม่ดื่มแล้ว? นี่น้ำซุปต้มไม่อร่อยหรือ?
"นี่คือการบรรลุธรรมหรือ?"
เหล่าผู้ฝึกตนมองดูจื้อซินที่นั่งขัดสมาธิอยู่ ดวงตาเป็นประกายวาววับ
"ท่านน้องทั้งสอง ขอให้ข้าได้ลิ้มลองสักนิดได้ไหม? ข้าจะใช้เครื่องราชบรรณาการแลกกับการได้ลิ้มลองเพียงครั้งเดียว"
นักรบผู้ศักดิ์สิทธิ์ในช่วงพีคคนหนึ่งในที่สุดก็ทนไม่ไหวต้องเอ่ยปากถาม
"ใช่ ๆ ๆ ท่านน้อง พวกเราจะใช้เครื่องราชบรรณาการแลกกับท่าน ขอให้พวกเราได้ลิ้มลองบ้างเถิด"
เหล่าผู้ฝึกตนต่างก็ตอบสนองตามกันมา พากันเอ่ยปากขอ
จื้อเฉินหันไปมองเหล่าผู้ฝึกตนแวบหนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเด็ก ๆ ว่า: "พวกท่านเมื่อกี้ยังจะบุกเข้าไปในถ้ำกวางของแม่นมข้าเพื่อแย่งของ พวกท่านล้วนเป็นคนไม่ดี ข้าไม่ให้พวกท่านดื่มหรอก"
